tag:blogger.com,1999:blog-209383832024-03-07T18:48:50.624-05:00Tagailog Special PresentsMusings on life from a (little red) backpacker who adores highschool language classes so much.Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.comBlogger644125tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-91133979141562114862016-01-17T01:01:00.000-05:002016-01-17T01:01:16.197-05:00Ilang Tala sa mga Paborito Kong Short Film sa 2015<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguxuzK7x_MhSFGif6LeJbTrQJVQ9oXluft7Wk0yoBydXUT9CRkZuOHM5m6_ClQ9UaRIs6KxqTkNT-qq3qeB99p_-v9KMbPITQwHOamoC96v8KGvuEqulAO2Yx0GVcRw2TR0LWE/s550/Sanc.jpg" /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
Paborito kong excuse ang “maling audience” kapag nanonood ako ng mga experimental film sa Pinas. Gusto ko ang mga pelikulang pinapag-isip ako pero hesitant ako kapag sobra-sobra naman akong pinapag-isip. Ganyan din ang barometro ko sa short film. Tingin ko, ang challenge eh makapagkwento sa pinakamaiksing panahon at maihatid ito na kasing solid ng isang feature length. Kaya hindi ako masyadong nahuhulog sa mga short film na masyadong abstract (o, siguro meron din dapat na kategoryang experimental para sa short film). Pakiramdam ko minsan, katamaran ito sa naratibo o sa pagsusulat ng script.
</div>
<br /><br />
Heto ang sampung nagustuhan ko sa 2015:
<br />
<br /><br />
<strong>1. Sanctissima (Kenneth Dagatan).</strong> Una akong nakuha nito nang dalawang beses pinalakpakan sa loob ng CCP Main Theater. Merong magic ang short film na ito upang makuha ang manonood. Siguro ay nakita rin nila ang nakita kong attention sa detalye ng pelikula. Masinop ang production design at naikalat ang terror sa limitadong running time nito. <br />
<br /><br />
<strong>2. Lisyun Qng Geografia (Petersen Vargas).</strong> Mahirap i-contest ang isang pelikula kapag masyado itong personal lalo na’t lahat ay dumaan sa unang heartbreak. Sa kaso ng short film, dumating ito nang maaga pero matagal na pinasan at ininda. Ang geography lessons sa title, most likely, ay ang lesson sa kabiguan na kailanman ay hindi matututunan. Memorable din ang performance ng dalawang lead dito na sina Earl Policarpio at Ross Pesigan.
<br />
<br /><br />
<strong>3. Pusong Bato (Martika Escobar).</strong> Stylish ang short film pero inalagaan naman nito ang naratibo tungkol sa isang babaeng nangungulila at piniling magpatali sa kanyang nakaraan. Bravura ang art direction at sa buong pelikula ay ramdam ko ang retro na gusto nitong i-evoke. Parang pinapa-throwback din ang audience.
<br />
<br /><br />
<strong>4. Wawa (Angelie Mae Macalanda).</strong> Vocal ako na hindi ko gusto ang short film na ito matapos mapanood. Kinakailangan lang namnamin kung ano ang gusto nitong tumbukin at iparanas para tuluyang ma-appreciate. Proseso ng pagdadalamhati ang core. Tungkol ito sa anak na namatayan ng ama. Ang facade n’ya ay emotionless kahit na ang katawan n’ya mismo ang bumigay (nakitang hinimatay ang bata sa isang bahagi). Saksi ang Wawa Dam sa bawat hakbang kabilang ang ilog na s’yang simbolo ng buhay.
<br />
<br /><br />
<strong>5. Cold Sand (Noah del Rosario).</strong> Ang puso ng short film ay isang pagbasa ng liham mula sa iniwang anak na babae sa Germany para sa kanyang ama na nagkaroon ng bagong pamilya sa Pilipinas. Kung tutuusin, simplistic ang materyal na sinahugan ng mga imahe ng nature, ng paruparo, ng pag-apak sa buhangin at ng pag-alon ng dagat sa naapakang bahagi ng buhagin. Pero hindi ito nanahan dito. Marami s’yang gustong sabihin sa issue ng communication (snail mail versus email na argumento sa miscommunication), sa interracial family, sa sikolohikal na aspeto ng divorce at sa human nature.
<br />
<br /><br />
<strong>6. Operation Prutas (Ara Chawdhury).</strong> May ilan na rin akong napanood na short film na isinali sa maliit na film festival para sa Sinulog. Kadalasan na kumbensyonal ito na tumatalakay sa himala ng “Señor” sa storytelling na melodramatic ang approach. Witty ang “Operation Prutas” na tungkol sa mag-asawang nais nakawin ang poon at pagkakitaan (hindi ko alam kung may statement ito tungkol sa kakarampot na proteksyon ang inilalaan para sa ating heritage). Kumbaga, nakalawa sa molde ang pelikula pero na-disect naman nito ang spirituality na gustong iangat.
<br />
<br /><br />
<strong>7. Anatomiya ng Pag-ibig: Ding (Jewels Sison).</strong> Payak lang din ang tagpo sa short film na ito na kasali sa isang koleksyon mula sa iba’t ibang filmmaker. Tungkol ito sa dalawang magkasintahan na nagkita muli. Panibagong pagtingin ito sa nag-uumpugang tulak ng bibig at kabig ng dibdib at minsan, ayon sa pelikula, walang gustong sumuko at magpakita ng pagkatalo.
<br />
<br /><br />
<strong>8. Reyna Christina (Pia Dimagiba).</strong> Isa sa mga paborito kong tema sa pelikula ang coming of age o ‘yong specific na trigger situation ng maturity ng isang bata. Naka-focus ang dilemma ng short film tungkol sa isang batang babae na nakatakdang maging sagala, isang visual na pagsasalarawan ng pagiging ganap nitong dalagita. Tingin ko, nakuha ng pelikula ang essential na pagbukas ng pakpak ng isang teenager at paglipad nito sa piling ng mga magulang. <br />
<br /><br />
<strong>9. Lapis (Maricel Cariaga).</strong> Medyo palasak na ‘yong statement nito tungkol sa nawawalang era ng hand-drawn animation kontra sa mga bagay na isinusubo sa atin ng technology. Malungkot ang tone tungkol sa decay at hindi nito binigyan ng pagkakataon ang computer graphics bilang isang alternatibo. Sa kabila n’yan, kahit na nagamit na, malungkot ang huling imahe nito na ang pintor (Soliman Cruz) ay tila nagtatanong kung barya na lang ba ang kanyang halaga. <br />
<br /><br />
<strong>10. Momento (Jan-Kyle Nieva).</strong> Wala na rin namang bagong ipinakita ang short film na ito sa Chavacano tungkol sa stand nito kung meron nga bang forever o wala. May mga bagay lang talaga na kahit paulit-ulit na ay masakit pa ring maulinigan. Ang matandang babae rito ay ayaw kumawala sa katotohanan na s’ya ay nag-iisa na. Bahagi ng kanyang denial ang malungkot na pagtabi sa kanyang asawa. Naalala kong bigla ang isang may-ari ng punerarya sa bayan namin nang mamatayan ito ng anak. Hindi n’ya muna ito ipinaembalsamo at pinalipas muna ang gabi na kasiping ang anak.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-47226228681151942482016-01-09T21:05:00.002-05:002016-01-09T21:24:25.056-05:00Repleksyon sa Sampung Pelikula sa 2015 at ang Obligasyon na Gumalaw ang Blog Kahit Tinamaan ng Katamaran<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMPJsE0DhqbjjhIC6_DkqDNDuxRLmqjgPIwBMCY_5K7WWyuHgnoKLD1aFtMGuLbkQe4GMVFkGdtCcUFwuFMSsr22CneUpDqzse7cKpqMvMp5a7FsNtPiqzIjjsFU4v1yXPLiTM/s1600/Honor.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMPJsE0DhqbjjhIC6_DkqDNDuxRLmqjgPIwBMCY_5K7WWyuHgnoKLD1aFtMGuLbkQe4GMVFkGdtCcUFwuFMSsr22CneUpDqzse7cKpqMvMp5a7FsNtPiqzIjjsFU4v1yXPLiTM/s550/Honor.jpg" /></a></div>
<br />
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">Late na (mga
October o November) nang tanggapin ko ang katotohanan na malamlam ang ganap sa
Philippine Cinema ngayong 2015. Puwede rin namang aktibo talaga ito pero baka
ako ang malamlam ang pagtanggap dito. Siguro, mas magaslaw lang ang mga pet
peeve ko sa film appreciation ngayong taon kesa noong mga nakaraan. At
nakakalungkot ang realization na ilan sa mga ito mismo ang future ng pelikula
sa bansa. </span></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">Ang gusto ko
talagang sabihin, sana may sindi ang 2016. Maikyat sana ng isa pang baytang ang
diskurso pagdating sa pelikula. Nailatag na ng social media ang platform eh.
Kailangan na lang talagang mas maging open-minded (clap, clap, clap, suntok sa
hangin paitaas, “yes, powerful!”) sa pagsalo ng mga birada kung bakit
nagustuhan o hindi nagustuhan ang isang pelikula. Tama na ‘yong pagiging
dismissive. Tama na rin ‘yong mga pa-bitch na galawan. Kokonti lang ang mga
film critic na may karapatang gumawa n’yan at ibigay na natin sa kanila ‘yan. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">Personally,
nakadagdag siguro ng lamlam na walang feature length sa Cinemalaya ngayong
taon. Hindi naman sa sinasanto ko ‘yong festival pero ang ganda kasi na merong
venue para mag-usap at makapagpalitan ng listahan. Hindi puwedeng itanggi na
maraming ginto sa mga ganitong kalakaran. Hindi na rin naman masama na maraming
umusbong: unang Sinag Maynila, ‘yong unang beses na nagkaroon ng line-up ng
local film sa World Premieres Film Festival, ‘yong ikatlong taon ng QCinema (na
may pabaon na catchy na teaser kasama si Benjamin Alves na nagre-raise the roof
at ang diva halakhak ni Annicka Dolonius), ika-11 na Cinema One Originals, ang
malamang kesa hindi na huling taon ng MMFF New Wave (bilang bago na ang pangulo
sa 2016) at iba pa. ‘Yon nga lang, hindi nito magawang kasing bukas ang
audience sa diskurso dahil wala itong bersyon ng CCP. May panandaliang
pagkikita sa Robinsons Galleria para sa QCinema, halimbawa, pero hanggang doon
na lang ito.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">Wala namang bago
sa sampung pelikula na para sa akin ay nagsilbing glow-in-the-dark sa
kalamlaman. Most likely ay kamukha na rin ito ng nasa listahan ng iba. Pero
dahil gusto ko na ring pagalawin itong blog, heto:</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>1. Imbisibol (Lawrence Fajardo).</b></span></span> Pinakamalaking naiambag siguro ng pagkagusto ko sa pelikula
ay ‘yong fact na halos buong 2014 at unang quarter ko ng 2015 ay ginugol sa
Japan para sa onsite assignment. Malaking bagay na marami akong nakasalubong
doong Pinoy na nakikipagsabayan sa sayaw mula sa tugtog ng isang First World
country. Isa sa mga nakilala ko roon sa loob ng isa o dalawang minuto ay walang
ipinagkaiba sa mga karakter sa pelikula na nabubuhay nang patago. Ilang bloke
rin mula sa opisina sa Nagoya ay ang red light district ng Sakae. Sa tuwing
nagkakaroon ng craving sa Pinoy food, walang ibang magawa kundi sugurin ang
baha ng nag-uumapaw na “entertainer” habang sinesegundahan ng mga manong na
magbibitiw ng “Philippine bar! Philippine bar!” upang makarating sa isang
restaurant na nagluluto ng adobo at leche flan. Noong nakita ko sa screen ang
mga buhay na karakter sa “Imbisibol”, alam kong nakita ko na sila kung saan
man. Pamilyar. Lalong lalo na ‘yong lungkot na kasabay nilang naglalakad sa
panahon ng winter. Kung kaya lang talagang itago sa snow ang kanilang pasanin sa
buhay at hindi ‘yong sisinghap-singhap na maghahanap ng butas na parang daga.
Maliban d’yan, tingin ko, maaga ang maturity ng direktor na si Lawrence
Fajardo. Nakita ko ‘yong kontrol n’ya sa materyal at ang disiplina ng camera
work mula sa stagnant na mga shot hanggang sa dynamic na pagtalon upang
makarating sa punto nito.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>2. Mula sa Kung
Ano ang Noon (Lav Diaz).</b> Siyempre kailangan kong sabihin ang caveat na ngayong
2015 ko lang ito napanood sa hindi maipaliwanag na pagkakabuhol-buhol ng
schedule. Pero tingin ko, sulit naman ang matagal na paghihintay. Ang una kong
napansin matapos ang limang oras na running time, tumitibok na ang puso noong
main character sa pelikula na isang maliit na community kahit na wala itong
konsepto ng politics. Walang barangay tanod. Walang barangay captain. At parang
wala ring mayor na bumibisita. Sabi ko, flaw ito bilang mabilis maramdaman ang
local government officers sa mga probinsya. Pero nagkaroon lang ng punto ang
lahat ng makita na natin ang kinahinatnan ng community matapos itong magkaroon
ng mananakop. At dito bumukal ang pagmumuni. Puwedeng hindi ito tungkol lang sa
Martial Law. Puwedeng tungkol ito sa pangkalahatang paggamit ng kapangyarihan
sa abusadong pamamaraan, na ang ganitong ambisyon ay nakakasira at nakamamatay.
</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>3. Honor Thy
Father (Erik Matti).</b> Tingin ko, burat na burat si Erik Matti sa mga naglipana
nating poverty porn na madalas ay nagkakaroon pa ng spot sa world cinema.
Kadalasan kasi na basta tungkol sa kahirapan, para lang maipakita ang sitwasyon
at makasungkit ng malasakit, kinakailangang masukol ang bida na walang magawa
kundi lumuhod, tumungo at hintayin ang pagputol sa ulo. Dito sa pelikula,
inabandona n’ya ang suspense factor ng “OTJ” at piniling bagtasin ang slow burn
na assessment sa kahirapan. Hindi ko naman nakita na disadvantage kung dragging
s’ya pero ibang usapan na ‘yan. Ang nakita ko, palaban ang protagonist (John
Lloyd Cruz sa kanyang pinakaimportanteng role) dito. Meron s’yang pagsuko sa
sistema, sa struggle na kailangang kumita sa Pilipinas at sa nag-uumapaw na
fanaticism sa relihiyon. Wala s’yang relihiyon, sa totoo lang. Kumbaga, pamilya
lang ang kanyang sinasamba at pinoprotektahan. May mga suhestiyon din na para
sa kanyang asawa at anak, kailangan n’yang talikuran ang kanyang nakaraan, ang
kanyang sarili. Kung hindi pa man ‘yan sapat na pagsasalarawan ng debosyon,
hindi ko na alam. At bago natin kalimutan, ang MMFF, kung saan kasali ang
pelikula, ay inaasahang manganak ng mga obra na supposedly ay para sa pamilya o
sa pagpapatibay ng mga values para sa pamilya. Sa kabilang banda, epitome rin
ng pagkabayani ang protagonist bilang hindi nga ito basta nagpayurak. Sa halip,
gumawa s’ya ng kanyang tirador upang labanan ang mga Goliath sa paligid.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>4. Ari (Carlo
Enciso Catu).</b> Kahit na tungkol sa poetry ang pelikula, ang gusto nitong isigaw
talaga ay tungkol sa kalagayan ng art appreciation sa bansa. Ito rin ang
mahalagang statement na isa sa mga tinalakay ng “Portrait of the Artist as
Filipino” ni Nick Joaquin. Sa isang argumento ng senador na si Don Perico,
hindi raw simple ang buhay katulad ng sining. Kinokonsensya s’ya umano ng
magkapatid na matandang dalaga na sina Candida at Paula dahil dating manunula
ang senador. Ano raw ang nangyari at bakit nawala ito? May ganito ring pangongonsensya
ang pelikula. Sabi ng haring poeta (sa isang raw performance mula kay Francisco
Quinto) sa unang bahagi, hindi raw mag-uumpisa ang palabas hanggang wala s’ya.
Pero ipinakita na halos idinagdag na lang ang parangal sa kanya dahil kailangan
nang umalis ang guest speaker na mayor na malaki ang donation sa paaralan
(suhestiyon ng isang imahe na inihatid ito sa van habang ginagawa ang building
sa likuran). Nasa ganitong litanya ang mga sumunod pang mga statement scene: nabubuhay
ang artist sa piling ng kanyang asawa at mga manok, wala itong marangyang bahay
o gamit, ni wala itong sasakyan upang makarating sa bayan, ang kanyang obra ay
hindi na katanggap-tanggap sa kabataan/daloy ng panahon at higit sa lahat, sa
kabila ng kapayakan at nalulugmok na sitwasyon sa mga paningin ng mga manonood,
hindi ipinakitang hindi kuntento ang artist. S’ya ay ganap na. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>5. Apocalypse Child
(Mario Cornejo).</b> Klaro naman sa pelikula na ang surfing dito eh hindi main
ingredient kundi projection ng kung sino sa mga karakter ang pinakamahusay
magbalanse sa alon ng buhay. Ang instructor (Sid Lucero) ba na hindi iniiwan
ang dagat at patuloy na nakikibaka? Ang kanyang ina (Ana Abad Santos) ba na
matagal nang iniwanan ang dagat pero markado ang husay nito bilang dating sikat
na surfer? Ang isa bang dating surfer (RK Bagatsing) na piniling tumawid sa
bakod ng politics bilang pagtatakip sa katotohanan na wala s’yang masyadong
talent sa pagsakay sa alon? Ang dalawang bagong student ba (Annicka Dolonius at
Gwen Zamora) na magkaibang lesson ang natutunan mula sa instructor? Ang lahat
ng iyan ay pinagbuklod ng alon upang mabuo ang tagni-tagning kwento ng mga tao
sa isang coastal town sa Norte. Madali lang maabot ang kanilang drama sa buhay
at deliberate na light lang at natural ang kanilang batuhan ng linya. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>6. Ruined Heart
(Khavn dela Cruz).</b> Ang huling impression na puwedeng ipabaon ng pelikula ay ang
catchy na theme song nito na si Khavn mismo ang lumikha kasama si Bing Austria
at The Flippin’ Soul Stompers. May mga claims na ang filmmaker ng pelikula ay
mas mahusay na musical scorer kesa bilang filmmaker pero pinatunayan ng Ruined
Heart na hindi ito totoo. Visual ang film para sa akin. Experimental din ito sa
aspeto na tinanggal ang speaking lines at itinambak lahat sa pagkakadugtong ng
imahe upang makapagkwento ng isang palasak nang kuwento tungkol sa isang puta at
sa isang kriminal. Puwedeng i-contest na napanood na natin ang mga ganitong
conflict at character-based na materyal pero ‘yon yata talaga ang punto.
Gagapang at makakatayo ang pelikula kahit bawasan mo ito ng isang layer. Medyo
iisa ang gustong gawin ni Khavn at ni Remton Zuasola sa Swap pero mas payak at
kontrolado lang ang storyline dito. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>7. Waves (Don
Gerardo Frasco).</b> Madaling ma-hypnotize sa beat ng editing nitong pelikula. Ang
isang eksena, to be specific, ay parang kasing bilis lang ng pagdating ng alon
sa pampang at pagbalik nito sa dagat. Sa puso ng interracial love story sa
pagitan ng dalawang karakter (Baron Geisler at Ilona Struzik) ay isang millennial
na molde. Impulsive. At walang prusisyon ng mahabang ligawan. Ang pag-ibig,
kamukha ng argumento ng pelikulang “Kinsey” na tungkol sa isang sex therapist,
ay hindi kailanman kayang i-articulate kamukha ng oras kung kelan ang high tide
o low tide sa dagat. Sa kabila nito, wala namang nagsasabi na hindi puwedeng
namnamin ang mga sandaling merong kahawak-kamay o kayakap. Seizing the moment,
sabi nga. Pinasilip tayo sa buhay ng couple habang ito ay magkasama sa isang
resort na parang paulit-ulit na nagpapalipas ng oras. Light lang ang treatment
sa mga eksena kahit na merong mabigat na iniinda. Hindi rin cluttered ang pelikula
ng kung anu-anong supporting character maliban sa resort owner (Pilar Pilapil).
Sa kabila ng mga naglipanang rom-com at hugot films, isa itong sariwang hangin.
Lumabas ako ng sinehan na para ring panandaliang pumunta sa tabing-dagat at
nakipaglaro sa alon.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>8. Heneral Luna
(Jerrold Tarog).</b> Ang malungkot sa pelikula, maliban sa punto nito na ang
kalaban dapat natin ay ang ating sarili, ay ang naging epekto sa ilan na maging
sukatan ng pananampalataya sa kaalaman ng Kolonyalismo. Parang kapag pinuri mo
ang pelikula, hihilahin ka ng ilang kritiko paibaba na wala ka talagang alam sa
sarili mong kasaysayan, na ang US ay hirangin dapat na isang madilim na ulap. Hindi
ko lolokohin ang sarili ko na nakuha ako ng pelikula, partikular doon sa mga
eksenang nagkakaroon ng sigalot hindi sa war zone kundi sa isang mahabang
lamesa sa loob ng isang kuwarto na napapaligiran ng kapwa Pilipino. Maganda ang
powerplay roon. Given na masyado pero bitter pill na tanggapin na nananatiling
relevant ang ating hilahan ng sariling salawal. Mukhang tama ang isang French
historian noong turn of the century na hindi raw natin kayang pamunuan ang
sarili nating bansa. Na baka kinakailangan natin ng isang external entity para
pamahalaan tayo. Kung merong isang maliit na butil na kakapulutan ng aral ang ‘sangkatutak
na sumugod sa sinehan at nanood, tingin ko ay nagawa na ng pelikula ang
pagkabayaning nais nitong iparamdam. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>9. Dayang Asu
(Bor Ocampo).</b> Nag-uumapaw ang presensya ng regional cinema sa buong 2015 nang
paigtingin lalo ang pagiging bukas ng mga local film festival kamukha ng Cinema
One Originals sa mga kwentong hindi Tagalog o Manilenyo ang sensibilidad.
Tinalakay ng Kapampangan film na ito ang malungkot na cycle ng kasamaan sa arena
ng Philippine politics na nakalatag sa backdrop ng isang siyudad na tanggap ang
pagkain ng karne ng aso. Kita ko ang sensibilidad ni Bing Lao sa mga karakter o
maging sa turn of events. Hindi ito madaldal. Hindi nito ipinapaliwanag kung
anong meron at kung para saan ito. Subtle ang paglalahad tungkol sa “pagkain”
natin sa ating kapwa at tungkol sa mga bagay na idinidikta ng ating sariling
dugo. Sa isang imahe, halimbawa, ipinakitang kinain din ng aso ang nilutong
karne ng aso. At importanteng humihinga, nalilibugan at tumatawa ang mga tauhan,
na ang masamang tirador ng mayor ay isang mabuting ama sa kanyang dalawang anak.
Maaaring tanggapin ang pelikula sa maraming paraan. Puwedeng salamin ito sa
abusadong gobyerno. Puwede rin namang tingnan ito bilang isang crime
action-drama dahil pinakita naman na madali itong maabot. Pero gusto ko na
tingnan ito bilang babala sa walang katapusang pagsugpo sa kasamaan, kamukha ng
nililok na imahe ng aso na nakasakay sa isang buwaya.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>10. Water Lemon
(Lem Lorca).</b> Kung ang “Imbisibol” ay tila antidote sa migration, ang pelikula
namang ito ang thesis sa mga nais tumakas sa bayan. Sa gitna ng mga konek-konek
na kwento ay isang Aspergian (Jun-Jun Quintana sa isa na namang surpresang
pagganap) na walang makuhang pagtanggap dahil sa kanyang kalagayan. Maaaring
mas matalino s’ya sa bayan o maaaring hindi n’ya kayang gampanan ang demand ng
pagiging anak sa kanyang ina (Tessie Tomas) na hindi “makaalis” dahil sa
hinagpis ng pagkawala ng asawa. Si Maritess (Alessandra de Rossi) ay may sarili
ring ambisyon na makalabas ng bayan dahil may isyu ito sa sariling ina. Sa
isang parte ay naalala ko ang kanyang dilemma sa "Mga Munting Tinig” na
ginawa rin sa Quezon. Tungkol ito sa isang guro na naghihintay pakinggan ng
kanyang ina. Ang nag-iisang karakter na wala namang planong umalis, si Lolo Ume
(Lou Veloso), ay aksidenteng binawian ng buhay. Kung susumahin, isang hugis din
nga naman ng pag-alis sa bayan ang kamatayan. At nakakalungkot itong isipin
lalo na para sa isang katulad ko na lumaki at nagkamalay rin sa probinsya.
Hindi perpekto ang pelikula pero mas marami naman itong inilatag para
pag-isipan. Sa isang eksena, halimbawa, tahasang ipinakita ang pagsupsop sa
kinakain na parang wala ka nang magagawa sa kalagayan mo kundi i-suck up ito. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">*** </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">Marami pa sana
akong gustong isama. Natawa ako sa beat ng <b>“Miss Bulalacao” (Ara Chawdhury)</b>
pero hindi ito matagal nanahan sa akin. Ewan ko ba sa mga Cebuano filmmakers at
iisa yata ang aming kiliti. <b>“An Kubo sa Kawayanan” (Alvin Yapan)</b> ay maayos
naman base sa mga hinihingi nitong poesiya pero siguro ay walang nasungkit sa
akin. Tingin ko eh revolutionary ang <b>“Manang Biring” (Carl Papa)</b> bilang
nagbukas ito ng maraming pinto para sa mga filmmaker at animator pero hindi ako
masyadong nakuha ng script nito. Gusto ko rin ang articulation ng rom-com sa
<b>“#Walang Forever” (Dan Villegas)</b> na binabasa nito ang genre na parang thesis at
nang may magnifying glass sa kabilang kamay. Sa totoo lang, wala naman talagang
forever dahil mortally eh paghihiwalayin ng kamatayan. Puwede ring bigyan ng
Star Cinema Done Great award ang <b>“All You Need is Pag-ibig” (Antoinette
Jadaone)</b> at <b>“Ex with Benefits” (Gino M. Santos)</b>. Hindi na masama kung ganito
kababaw basta nagawa naman nang may mataas na pagtingin sa teknikal na aspeto. May
teaser din ang Star Cinema sa <b>“A Second Chance” (Cathy Garcia-Molina)</b> at “<b>The
Break-up Playlist” (Dan Villegas)</b> na kaya nitong gumawa ng pelikula na hindi
sobrang Star Cinematic. Parehong hindi perfect pero gusto ko ang direksyon na
maaari nitong puntahan. At mukhang game naman ang audience dahil parehong
kumita nang malaki. Gusto ko ring idagdag ang achievement sa costume design ni
Joel Bilbao para sa <b>“Felix Manalo” (Joel Lamangan)</b> at <b>“Dahling Nick” (Sari
Dalena)</b> dahil baka walang makapansin sa kanyang kontribusyon. Admittedly rin, gusto ko ang vision sa <b>"Kapatiran" (Pepe Diokno)</b> at <b>"Anino sa Likod ng Buwan" (Jun Lana)</b>. 'Yon nga lang, may pakiramdam ako na natabunan ng direksyon ang kabuuhan ng pelikula mismo. Isang teaser ito mula sa dalawang direktor kapag sila ay ganap nang auteur.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">*** </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">P.S. Gumawa rin pala
ako ng listahan ng tingin ko ay Top 10 Pinoy Films ng mga hipster:</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">1. Balikbayan # 1
Memories of Underdevelopment Redux III (Kidlat Tahimik)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">2. Sleepless
(Prime Cruz)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">3. Manang Biring
(Carl Papa)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">4. Audio Perpetua
(Ivy Baldoza)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">5. Kapatiran
(Pepe Diokno)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">6. Anino sa Likod
ng Buwan (Jun Lana)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">7. An Kubo sa
Kawayanan (Alvin Yapan)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">8. Miss Bulalacao
(Ara Chawdhury)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">9. Waves (Don
Gerardo Frasco)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">10. Mga Rebeldeng
May Kaso (Raymond Red)</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: EN-US;">I-copy/paste lang ang listahan na ‘yan at instant
hipster na. Ang punto ko: wala naman masyado.</span></span>
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-2621353582729790872015-10-03T23:36:00.000-04:002015-10-04T11:22:11.851-04:00Kiliting Bakya<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmWqYlBiqiCCxWn7kPlW5tlXyF3EA1A6Qk5bDgGCtGxXxpukW6cDr4mmKj5F9i4tueKbHNxYqM23slsEuc0AED9TPKwRUSsweuBmugxQWTDD4wMdJ521Bl75yEMr2KNx7kkXBU/s1600/Chuva.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmWqYlBiqiCCxWn7kPlW5tlXyF3EA1A6Qk5bDgGCtGxXxpukW6cDr4mmKj5F9i4tueKbHNxYqM23slsEuc0AED9TPKwRUSsweuBmugxQWTDD4wMdJ521Bl75yEMr2KNx7kkXBU/s200/Chuva.jpg" width="200" /></a></div>
<h4>
<b>Chuva Choo Choo, the Musical</b></h4>
<b>Produksyon:</b> Stages<br />
<b>Libretto at Direksyon:</b> George de Jesus III<br />
<b>Musika:</b> Vehnee Saturno (na may karagdagang titik mula kina Doris Saturno at Tito Cayamanda)<br />
<b>Mga Nagsiganap:</b> Joanna Ampil, Morrissette, Ross Pesigan, Edward Benosa, Jojo Riguerra, Via Antonio, Juliene Mendoza, Ron Alfonso at Jay Marquez<br />
<br />
Isang linggo matapos mapanood ang Chuva Choo Choo, the Musical kasabay ng isang packed na audience sa bagong bukas na blackbox na theater na Powermac Center - Spotlight sa Circuit sa Makati, hindi ko po rin mapagpasyahan kung ano ang nararapat na adjective para rito. Nagtatalo ang isip ko kung ito ba ay jologs, masa, baduy o bakya. Hindi siguro jologs dahil mother fucker ito ng jejemon. Puwede sigurong masa pero masyadong politically correct at parang iba ang connotation. Baduy, parang masyadong 70’s ang vibe at parang mga sosyal lang ang nagsasabi nito, hindi mula sa mga kasamahan n’ya sa “ibaba”. Bakya siguro ang mas angkop. Puwedeng sabihin ng nasa itaas at puwede ring sabihin ng nasa ibaba (at gitna).<br />
<br />
Aminin na natin, hindi sosyal ang mga awit na nilikha ni Vehnee Saturno na nagpasikat sa hindi na mabilang na singer sa bansa (mula kay Sarah Geronimo at Jay-R, hanggang kay Randy Santiago at Ariel Rivera). Bakya crowd ang una at huling target market nito kasehodang ingles-inglesan pa ang lyrics. Ganito rin naman ang mga awit nina Rey Valera at George Canseco noon. ‘Yon nga lang, wala pang masyadong hugot ang pagiging hindi mayaman noon kumpara ngayon. Halimbawa, kahit sa public school ka nag-aaral, mataas pa rin ang kalidad ng edukasyon at kayang makipagsabayan sa private. Ang state of the nation na naabutan ni Vehnee Saturno ay nag-uumpisa nang mag-deteriorate sa kung anuman ang meron tayo ngayon. Ang mga awit n’ya ang opium noong panahong in denial pa tayo sa kung ano ang kasasadlakan ng bansa kahit nangangamoy na ang pagkalugmok.<br />
<br />
At biglang merong isang musical na magpapaalala sa atin ng experience ng “in denial” stage na ‘yan. Sustained ang kabakyaan level ng Chuva Choo Choo, the Musical mula sa unang kantang inawit (medley ng “Isang Lahi” at “Mr. Kupido”) na malakas magpahagip ng atmosphere ng mga singing contest noong 80’s. Kung hindi ako nagkakamali, “Isang Lahi” ang winning piece ni Regine Velasquez sa Bagong Kampeon noon. At hindi ito humupa. Ina-absorb mo pa lang, halimbawa, ang pinagdugtong na “Makapiling Ka Sana” at “Nag-iisang Ikaw” ni Louie Heredia, heto at paparating na ang “Sana Kahit Minsan” ni Ariel Rivera (na kahit s’ya mismo ay hindi alam ang dahilan kung bakit shirtless s’ya sa cover ng unang album). Hindi ko na sasabihin pa na kasali rin ang mga awit nina Jessa Zaragoza at Jaya.<br />
<br />
Kung meron mang isang nawawala, ito ‘yong “Kahit Konting Awa” ni Nora Aunor para sa “The Flor Contemplacion Story” na alam nating tungkol sa isang OFW na binitay dahil sa akusasyong pagpatay sa kapwa n’ya DH sa Singapore. Hindi ko alam kung saan ito puwedeng isingit. O relevant ba itong isingit sa isang premise na wala namang planong maging seryoso. Ang mga bidang sina Dina (Joanna Ampil) at Darla (Morrssette) ay mag-ate na kinailangang magpanggap na gay bar impersonators bilang pagtakas sa pahapyaw na pagkakasaksi sa isang krimen. Light lang (o sa eksaktong salita ni George de Jesus mismo, “gaguhan”) ang treatment sa buong adventure ng magkapatid kasama ang kinakapatid na si Nenita (Ross Pesigan). Wala itong planong magpakalalim o magpaka-socially relevant. Ni hindi nito nagawang mag-umpisa ng diskurso tungkol sa mga ills ng society, isang dakilang escapist na palabas na wala kang ibang gagawin kundi umupo, manood at palipasin ang weekend na parang wala nang Lunes. Kung puwede nga lang i-require ng Stages na pumunta ang manonood sa kanilang pinaka-tambay o pambahay na OOTD, ginawa na ito.<br />
<br />
At lahat ginawa ni George de Jesus na ma-sustain ang gaguhan sa musical. Gamit na gamit ang pagka-Brechtian dito bilang pag-amin ng limitasyon ng buong produksyon (ni wala ito sa kalahati ng pagkagarbo ng ilang lokal na musical). Ang mga lalaking nakasandong itim na tagaayos ng set ay lumalabas din minsan bilang macho dancer at kung anu-ano pa. Natutulog din sila minsan sa kabinet (na bahagi ng malaking arko ng stage design ni Tuxqs Rutaquio) kung saan kinukuha ng cast ang ilang props. At hindi lang limitado sa stage design ang pagbali sa tinatawag na fourth wall. Sa isang pagkakataon, pinansin ni Darla ang areglo ng isang kanta. “Wow, guitars!” Pero kahit na nasa ganitong deliberate na focus ang dula, hindi naman ito nagkulang sa ilang bagay lalo na sa script. Sa isang banda, may maliit na anggulo ito ng Frozen ng Disney (isa pa ring pop culture reference) tungkol sa mag-ate rin na nanlamig sa isa’t isa. Bahagi ng pagyeyelo ng puso ni Dina ang pagdududa sa loyalty ng dating kasintahan na si Tonton (Jojo Riguerra). Ito ring pagdududa na ito ang tuluyang nawala nang marinig ng mga bida ang isang putok ng baril. Maging ‘yong impersonation ay may gustong i-suggest tungkol sa therapy na kailangang pagdaanan ng isang taong nawawala ang pagkatao dahil sa heartbreak. Si Zsazsa (Juliene Mendoza) na may sariling pasan na daigdig sa pagpapaaral sa kapatid na si Zandro (Edward Benosa) ay nagiging “tao” lang sa apat na kanto ng kanyang mina-manage na gay bar.<br />
<br />
Masayang mapanood si Joanna Ampil sa isang Wenn Deramas na karakter. Maraming pagkakataon na ang kanyang peg ay ang ilang karakter noon ni Maricel Soriano sa Regal. Minsan ay meron pa rin akong disbelief. Heto ang aking Fantine (sa Les Miserables na napanood ko noong 2015) na bumaba mula langit at punung puno ng wit na gawin ang isang karakter na bumebenta sa panlasa ng nakakaraming Pinoy. Kasama ni Morissette, kailangan lang sigurong pakintabin pa ‘yong baklang karakter nila sa paraang hindi nag-uumapaw o mukhang binabakla lang. Pero sinong magrereklamo sa lahat ng kanilang song number? Ang blending, ang bigayan ng high notes, ang enthusiasm na awitin ang mga awit ni Vehnee Saturno. Gusto ko rin ang kalmadong ilog dito ni Juliene Mendoza (na hindi rin ako makapaniwala minsan na ito ang Romeo na napanood ko sa Romeo at Juliet nila ni Harlene Bautista sa Metropolitan Theater noong late 90’s). Pinapanatili n’yang grounded ang dula. Naka-deliver din si Edward Benosa sa lahat ng hinihinging requirement ng dula sa kanya. Makulit ang mga dance number ni Ross Pesigan at pleaser ang kanyang pagka-flesh out sa karakter. Iniisip ko paminsan-minsan na para sigurong Nar Cabico o Ricci Chan ang hinihinging peg pero binigyan naman n’ya ng sariling dimension si Nenita. Kailangang trabahuhin pa ni Jojo Riguerra ang timing sa comedy at kailangang mapawi n’ya ang pagkakaba ko kapag masyadong mataas ang kanta kahit naitawid naman n’ya lahat. Kamukha ng ibang nanood noong gabing ‘yon, aliw na aliw rin ako sa pitong karakter ni Via Antonio. Ang kanyang solo number na “Dadaanin Ko Na Lang sa Kanta” (na pinasikat ng kiddie group na14K) ay sulit na upang upuan ang iba pa n’yang incarnation (paborito ko ‘yong tomboy na buma-bounce kapag inaasar ang isang impersonator). Kahit na sahog lang sina Ron Alfonso at Jay Marquez dito, nagawa naman nilang maka-contribute sa pagka-solid ng walong bumubuo ng ensemble. Walang koro, walang live band. Walo lang ang kinakailangan na sinahugan ng maayos na blocking upang makarating sa akin ang musika ng isang maestro.<br />
<br />
Naalala ko dati ‘yong isang Christmas Party presentation naming mga newbie sa isang multi-national na IT company. Kinuha namin ang plot ng Meteor Garden at ginawang musical gamit ang mga usong kanta noon. Minsan, for the sake na meron lang makanta kahit walang context. Halimbawa, nagutom ang magkakaibigan sa skit at bilang maghahanap ng spaghetti. Dito biglang papasok ang sikat na spaghetti dance ng Sexbomb Dancers noon. Bumenta ang pedestrian humor namin sa crowd ng mga IT consultant. May ganitong pagkakuwela ang kiliting gustong ilatag ng Chuva Choo Choo, the Musical. Sa isang eksena, naalala ni Dina ang kanyang namayapang ama. Umalis s’ya sa kanyang spot at sinalubong ang isang matanda na nagbibihis ng barong na pamburol. Tinulungan ito ni Dina na maikabit ang lahat ng butones. At rumagasa s’ya sa kantang “’Til My Heartaches End” ni Ella Mae Saison nang walang kaabog-abog. Walang busina at hindi s’ya prumeno. Nasa ganitong vision ng pagkabakya ang musical. Huhusgahan ka kung gustung gusto, gusto lang o hindi talaga ang mga awit ni Vehnee Saturno.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-52399827533646342142015-08-02T01:58:00.001-04:002015-08-02T01:58:39.525-04:00Ilang Bagay na Naiuwi Ko Hanggang sa Pagtulog Matapos ang The Music of Rey Valera<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGcmVHuJc146Guv8r8UUzrUwoXNBaufCUGUUnKA3SmrXk1sSp5goE7a2bw3hDtnSiAGorqrkNgj_yOTek-behoX9ITt2Y2sZaRnS-aWK-G1SaAzqxJSyrmn99-nAKzczTzVui-/s1600/Valera.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="375" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGcmVHuJc146Guv8r8UUzrUwoXNBaufCUGUUnKA3SmrXk1sSp5goE7a2bw3hDtnSiAGorqrkNgj_yOTek-behoX9ITt2Y2sZaRnS-aWK-G1SaAzqxJSyrmn99-nAKzczTzVui-/s400/Valera.JPG" width="500" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 10pt;">Full house ang
The Theater at Solaire kagabi sa tribute concert para kay Rey Valera. Sabi ni
Maestro Gerard Salonga (konduktor ng ABS-CBN Philharmonic Orchestra), 12 araw
bago ang palabas, sold-out na raw ito at iniisip nila kung paano magkaroon ng
repeat. Nagpasalamat s’ya sa mga patron ng orchestral music na pumuno ng venue.
Kumportable naman ako sa crowd. Hindi ako na-intimidate. Parang from all walks
of life ang demographic. May mukhang doktor. May mukhang lumuwas pa mula
probinsya. May naka-suit. At may ilang madalas kong makita sa mga theater
event. Pero maliban sa tao (na madalas kesa hindi ay subject ng mga awit ni Mr.
Valera), heto pa ang ilang bagay na naiuwi ko hanggang sa pagtulog:</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">1. Masarap
talagang awitin ang Lupang Hinirang kapag merong live na orchestral music. At
doon ko lang napansin na ang mga cellist pala ay hindi kailangang tumayo bilang
pagpupugay. Art muna, bago ang bayan;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">2. Mukhang
napag-aralan ang acoustics ng venue. Ang ticket ko, halimbawa, ay nasa ikatlong
row pero hindi ito ang pinakamahal. Siguro ay mas optimized ang listening
experience kung medyo nasa may gitna. Hindi ko matandaan na ganito ang
Tanghalang Nicanor Abelardo sa CCP at Meralco Theater pero baka naman mali ako;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">3. Walang
binebentang program pero sa hindi maipaliwanag na dahilan ay madali ko namang
nai-associate ang mga kanta. Maliban sa tatlong number: Don’t Let Your Woman
Cry at Hello na parehong kinanta ni Edgar Allan Guzman at Manghuhula ni Tippy
Dos Santos. Respeto kay EA dahil lesser known songs ang kinanta n’ya at kay Ms.
Dos Santos dahil sa karagdagang choreography sa number n’ya na swing ang
areglo. Sampung Pogi Points naman sa direktor ng palabas (kung sino man s’ya
bilang wala ngang program), na habang kinakanta ni EA ang linyang “Hello” sa
pagtatapos ng kanta ay s’ya namang pasok ni Ms. Dos Santos sa stage. Sinundan
agad ito ng isang duet version ng “Naaalala Ka” (na fresh at maganda rin ng
areglo);<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">4. Ang
pinaka-surpresa siguro sa gabing iyon ay ang “operatic novelty” number ni Arman
Ferrer (credited by the Maestro as “Antonio Ferrer”), isang tenor (na huli
nating nakita sa Mabining Mandirigma ng TP), na kumanta ng “Ayoko Na Sa ‘Yo”.
Ang intro ng kanta ay parang ni-recycle na tono mula sa mga bull fight theme sa
Spain na sinahugan ng babaeng flamenco dancer bilang “object of desire” ng
mang-aawit. Ang drama, tukso ang babae at kunyari ay iniiwasan ito ni Mr.
Ferrer. “Sinong tinakot mo, ako ba? Lalake yata ako.” Malinis ang boses, walang
pagkurap sa kakaibang areglo ng kanta at pumaibabaw bigla ang versatility ng
pagiging musikero ni Mr. Valera;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">5. Ang ikalawang
surpresa siguro, at least para sa akin, ay ang talent ni Michael Pangilinan.
Binigyan s’ya ng acoustic number (Cesar Aguas sa gitara) ng kantang Walang
Kapalit. Kung meron man akong runner-up sa 10 Best OPM Songs of All Time
kasabay ng Minamahal Kita ni Freddie Aguilar, ito na siguro ‘yon. Malakas ang
hugot. Mayaman sa emotion. At ganitong ganito ang ginawa ni Mr. Pangilinan sa
kanta. Hugot. Emotional. Naramdaman ko ‘yong bigat. Naramdaman ko ‘yong
panunuyo. ”Huwag mo lang ipagkait na ikaw ay aking mahalin.” Manonood na talaga
ako ng musical version ng Kanser @ 35 ng Gantimpala bilang s’ya ang gaganap na
Crisostomo Ibarra; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">6. Love her or
hate her singing style. ‘Yan ang verdict ko sa contribution ni Vina Morales sa
OPM. Pero sa gabing iyon, na-appreciate ko ang kanyang Malayo Pa ang Umaga at
ang inaasahan ng lahat na Pangako Sa ‘Yo sa maraming bagay. Una, naramdaman ko ‘yong
joy n’ya na mabigyan ng pagkakataon na ma-cover ang mga awit ni Rey Valera.
Ikalawa, na-capture n’ya ‘yong hinihinging drama ng mga soap opera, isang
pruweba na ang mahuhusay na singer ay puwedeng maging mahusay na aktres. At ikatlo,
props talaga sa kalibre ng kanyang boses na distinct. Walang pinagkaiba ang
kanyang live performance sa kung ano ang na-record; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">7. Isa sa
dalawang number na orchestral music lang (walang singer) ay ang Kung Tayo’y Magkakalayo.
Dalawang cello, isang piano. Kinilabutan
ako. At halos mabasa ang mata ng luha. Nakakalungkot nga ‘yong kanta kahit
walang lyrics. Kudos sa areglo ni Gerard Salonga;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">8. May dalawang
insidente kagabi na may kinalaman sa boobs. Una, si Rico J Puno na galing sa
isang operation kung kaya’t may excuse sa mga notang nahihirapan s’yang abutin
(at sa tuwing nangyayari ito ay pinapakiusapan n’ya ang mga tao na
magpalakpakan). Habang kinakanta ang ikatlong kanta n’ya (Sorry Na, Puwede Ba),
umupo s’ya sa harapan ng stage. Sa isang pagkakataon, may dalawang babae sa
harapan ang nais magpa-picture. Please note na tuluy-tuloy pa rin ang kanyang
pagkanta. Ang isang babae ay mas matanda at ang isa naman ay medyo bata pa. Sa
pamamagitan ng body language sa pagitan ni Mr. Puno at ng dalawang babae,
mukhang napagkasunduan ang picture taking. Nauna ang mas matanda. Sabi ni Mr.
Puno: “Akala ko naman, ‘yong bata ang magpapa-picture”. Umugong ang tawanan.
Siguro dahil napilitan ang mas bata, nagpa-picture na rin ito. At siniguro ng
OPM icon na nakatingin ito sa suso ng babae at hindi sa camera mismo. Nag-comment
pa ito, bagama’t pabulong, ng “Ang laki.” Ang ikalawang boob incident naman ay
kasama si Megastar Sharon Cuneta. Matapos kantahin ang Mr. DJ ay naghanap s’ya
ng doctor sa audience. Noong una, akala ko eh merong emergency na nangyayari sa
backstage. May isang doktor, babae, ang tumayo at pumunta sa stage. Inalalayan
ni Mega ang doktor papunta sa backstage. Kita ko mula sa kinauupuan ko na
parang nagtago si Mega sa isa sa malalaking kurtina. Wika n’ya gamit ang mic, “Not
you, Martin (Nievera). Stay away fro me. Ngayon, doc, please put your hand
inside my bra. Pakikapa ho kung totoo. Are they real?” Sumagot ang doktor, “Yes,
they are real.” Halos mahulog ako sa inuupuan ko. Kunsabagay, it takes a
Megastar to do anything you want to do onstage. Matagal-tagal ko ring inisip
kung anong subtext ng totoong suso sa mga kanta ni Mr. Valera. Siguro, kung
utong lang ang OPM, tayong tayo ito; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">9. Wala naman
akong nakitang flaw sa mga rendition ni Martin Nievera maliban siguro sa isang
linya na na-miss n’ya ang lyrics. Pero wala rin akong makita na sobrang
outstanding ito. Sigurado akong nakita ko na dati ang kanyang greatest
performances. Madali lang itong i-assess. Hindi talaga s’ya kumportable sa mga
kantang tagala ang pananagalog. Pero sure he did his best;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">10. Balik tayo
kay Mega, ang huling performer ng gabi na nararapat lamang dahil sa kanyang affiliation
kay Mr. Valera, tatlo rin ang kanyang kinanta. Mr. DJ nga na sobra kong
nagustuhan dahil kasama pang “kinanta” nang live ang narration part sa may dulo.
“Hello, Mr. DJ. Hi! Puwede ba akong mag-request? Yeah. ‘Yon bang kantang
gustung gusto ko. Oo! Thank you.” Vocally, ang number na ‘yan ang pinaka-relax
s’ya at mukhang overjoyed. Ang kanyang Kahit Maputi na ang Buhok Ko ay malakas
ding maka-throwback pero sa Tayong Dalawa n’ya ako tinamaan kahit na evident
ang struggle sa palitan ng totoong boses at falsetto. Was she crying after
doing the song? Parang eh. Sabi n’ya, first time daw n’yang ginawa nang live ‘yong
kanta dahil mahirap daw ito, not to mention na masakit kantahin bilang theme song
ito ng movie nila ni Gabby Concepcion;<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">11. Ang Sinasamba
Kita (lyrics lang si Rey Valera rito, si George Canseco talaga ang kompositor)
ni Morissette Amon ay for the books din. Mahusay naman talaga ang batang ‘yan.
Naging birit song ‘yong kanta. Hindi ko alam kung paano at saan nanggaling pero
basta na lang lumipad nang pagkataas-taas. Well, doon sa tribute para kay Mr.
C, scene-stealer din ang kanyang Sometime, Somewhere; <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
12. Tingin ko, kung
susumahin, nag-peak ang magic hour ng OPM sa gabing iyon nang dalawang beses. Ang
unang peak ay ang unang number na si Rey Valera mismo ang kumanta (Kumusta Ka).
Kakaiba talaga ang humility ng artist na ito. Wala akong nakitang ere sa
katawan sa kanyang stage presence. Kung anong nakikita ko sa mga songhits noon
eh ganito pa rin. Sana mag-radiate ang kanyang kababaang loob sa mga artista
ngayon. Kahit konti. Ang ikalawa ay ang finale song kung saan pinabalik s’ya sa
stage, binigyan ng gitara at sumabay kasama ang lahat ng performer sa gabing
iyon. Pero bago pumlakda ang unang tunog ng gitara, nagpalitan muna ng mahabang
asaran sina Mega, Rey Valera at Rico J Puno (habang nakikitawa naman ang mga
bagong mukha ng OPM). At some point, naisip ko na kahit hindi na kumanta ang
mga ito. Kahit panoorin ko na lang sila sa kani-kanilang pedestal na
kumportableng ninamnam ang anumang kanilang kinalalagyan sa larangan ng
musikang Pilipino. Hirit ni Rey Valera, “Itong si Rico, hindi ko alam kung
bakit ito tinanggap. Dahil ba gusto n’ya akong parangalan o dahil kailangan ng
pambayad sa pinampaospital.” ;Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-27648417724552745082015-08-02T01:51:00.000-04:002015-10-04T00:41:44.356-04:00Attempt sa Paglilista ng 10 Greatest OPM Songs of All Time<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO5E9SqazysVT7awtMIq8eg2O-rce1VK89IIkdD_LjEFk7CZluwhpCSJ91waDjfQsEo3_XxaMQovUOTH-7kxSvAN_90opWIh469MTBmNhf9A-6AK2d7wiiYoysNkZxMlS8m0JD/s1600/OPM+Legends.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="181.25" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO5E9SqazysVT7awtMIq8eg2O-rce1VK89IIkdD_LjEFk7CZluwhpCSJ91waDjfQsEo3_XxaMQovUOTH-7kxSvAN_90opWIh469MTBmNhf9A-6AK2d7wiiYoysNkZxMlS8m0JD/s400/OPM+Legends.jpg" width="500" /></a></div>
<br />
Heto 'yong katuwaang entry ko sa poll na The 10 Greatest OPM Songs of All Time na pakulo ng <a href="https://divamadness.wordpress.com/2015/07/28/pop-expert-vote-the-10-greatest-opm-songs-of-all-time/">Diva Madness</a>:<br />
<br />
<b>1. Walang Hanggang Paalam (Joey Ayala)</b><br />
<i><br /></i>
<span style="color: #0000ee;"><i><u><a href="https://www.youtube.com/watch?v=TBBxqIE5U4M" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></u></i></span><br />
<br />
Sa totoo lang, wala namang totoong pag-ibig na namamatay. Maaaring nagkahiwalay o nagkalayo pero bahagi na ito ng sistema. Kumbaga, wala namang nagpapaalam talaga. Hugot song ito kung kailan dinidibdib pa natin ang hiwalayan at hindi tinatratong isang rom-com. Pero sa kakaibang evocation ng kanta sa akin, parati kong iniisip na ang kumanta nito ay nasa isang kilusan, sa bundok (siguro dahil gitara lang ang ginamit), at ang inaalayan ng kanta ay isang kasintahan na piniling mamuhay sa bayan.<br />
<br />
<b>2. Nais Ko (Ryan Cayabyab)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=nV3X7choXEA" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
Parati ko itong naririnig sa mga amateur singing contest noong bata ako. Kumbaga, ito ang Rataouille ko. Malakas makapagpabalik ng childhood. At sino naman ang hindi mabilis na makukuha ng kantang ito sa intro pa lang? Sigurado akong wala pa akong narinig na kanta na ganito ang areglo, Pinoy man o hindi. Bonus na lang na ang lyrics nito ay tungkol sa sarili at tungkol sa kalayaan ng sarili na gawin ang kahit anong bagay.<br />
<b><br /></b>
<b>3. Buksan (George Canseco)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=_1n4TQKY7Xg" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
Melodrama ba ang gusto mo? Heto. Narito lahat, nagdurugo mula sa isang pusong namamalimos ng kalinga. Sabihin na nating madrama naman halos lahat ng mga isinulat ni Geoge Canseco pero sa kanta yatang ito nag-peak ang tinatawag na unrequited love. Hindi naman talaga hiningi ng umawit ang buong puso, isang sulok lang nito ang gustong pagtaguan. Eh paano pa kung ang inspirasyon nito ay ang mentally ill na karakter ni Tonton Gutierrez sa “Saan Nagtatago ang Pag-ibig”? Oo, si Val nga. Si Val na walang malay.<br />
<b><br /></b>
<b>4. Minsan (Ely Buendia)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=r8bFv7EieuY" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
Marami akong gustong Eraserheads song pero ito ang hindi ko makalimutan. Siguro, noong napakilala sa akin ang kantang ito, na-realize ko na taxing talaga ang college lalo na’t papalit-palit ang care group mo. Hindi kamukha ng high school, steady lang ang barkada mo. Sa college pala, para ka lang lumabas ng shell mo, nakisalumuha ng ibang tao at bumalik din sa loob ng shell na walang emotional investment. Parang gustong ipamukha noong kanta na ang tao ay magbabago at ang mga taong kasama-sama mo ngayon ay baka stranger na sa ibang panahon.<br />
<br />
<b>5. Pag-uwi (Louie Ocampo)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=LLEZcaq2GW0" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
May ilang kanta na ring ginawa si Louie Ocampo tungkol sa mga OFW pero kakaiba ang lyrics na isinulat ni Joey Ayala rito. Mas nasagap ko itong anthem ng isang taong bagama’t may personal na intensyon na maghanap-buhay para sa pamilya, mas nangingibabaw pa rin ang kanyang pangungulila sa bayan. Sa kabilang dako, nakita rin natin ang kakayahan ni Martin Nievera na hilahin ang vocal chord sa ilang falsetto na kailanman ay hindi nakakalunod o nakakaagaw ng atensyon.<br />
<b><br /></b>
<b>6. Huwag Masanay sa Pagmamahal (Jim Paredes)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=EA5_ahoyK9o" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
Ewan ko pero naging Pambasang Awit na yata ito ng puso kong single. Novelty s’ya bilang sinahugan ng mga madramang palitan ng linya nina Sharon Cuneta at Edu Manzano na nagsa-suggest ng dalawang bagay: (1) domestic violence at (2) mga drama sa AM radio. Siyempre hindi ko agad nakuha noon na posibleng advocacy ito ng woman empowerment (kung kelan hindi pa masyadong uso ang political correctness). Ang alam ko lang, merong isang kanta na handang magbigay ng comfort sa akin kung sakaling hindi na ako naniniwala sa pag-ibig.<br />
<br />
<b>7. Dear Paul (Barbie Almalbis)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=UUjDu0IxP-c" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
Ito ‘yong panahon na ang mga acoustic guitar song ay hindi pa “cover” at nariyan lang upang maglatag ng isang kalmadong dagat sa kabila ng delubyo. Masarap pakinggan tuwing umuulan, may kapiling o wala. ‘Yong tipong kahit isang mainit na kape lang ang karamay, naka-sweatshirt at nakatanaw sa bintanang dinadaluyan ng tubig-ulan.<br />
<br />
<b>8. Sa Aking Pag-iisa (Janno Gibbs)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=lVW-8O7yBF4" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
Marami ring Regine Velasquez song ang hindi puwedeng palampasin kapag OPM ang pinag-uusapan, mula “Promdi” at “Babalik Kang Muli” hanggang “Dadalhin” at “Kailangan Ko’y Ikaw”. Pero sa underrated composition na ito ni Janno Gibbs ako na-hook. Siguro dahil nagbago nang konti ang timpla ng mga ballad ng Asia’s Songbird sa kantang ito, mula sa areglo hanggang sa pagtalon sa kontroladong birit.<br />
<b><br /></b>
<b>9. Habang Atin ang Gabi (Jay Durias)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=bEwpbVHnQLQ" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
Palasak sa R&B sa landscape ng OPM na hindi maiiwasang maiangkas sa Western counterpart nito. Ang beat, ang areglo, ang mga remix, karamihan ay imported ang timpla. Sa chill na theme song na ito mula sa pelikulang “Minsan Pa” ni Jeffrey Jeturian (na ang lyrics ay sinulat mismo ng scriptwriter na si Bing Lao) nagbago ang paningin at pandinig ko.<br />
<b><br /></b>
<b>10. Nakapagtataka (Jim Paredes)</b><br />
<br />
<i><a href="https://www.youtube.com/watch?v=EIvlsno9yak" target="_blank">Pakinggan sa Youtube</a></i><br />
<br />
Karamihan sa mga classmate ko noong high school na kapit-patalim sa relasyon ay hindi nagsasawa sa kantang ito na noon ay ni-remake ni Rachel Alejandro. Moving on song talaga ito, isang therapy kapag hindi na maabot ng ulirat ang hiwa sa puso. Gusto ko ‘yong attempt n’ya na i-articulate ang lahat ng heartache sa kabila ng mga kabiguan. May argument din tungkol sa puso laban sa isip, na ang totoong “picking up the pieces” ay kung kelan nagme-make sense na ang lahat, kung kelan ka umpisang magtaka. “Kung tunay tayong nagmamahalan, ba’t ‘di tayo magkasunduan?”Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-87092109942361761402015-04-04T19:31:00.000-04:002015-04-04T19:34:23.715-04:00Walang Masyadong Mahugot<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl-JBB9Em-Olwl38Qs6V0aWrdrHpaP06ir9A5xLFkR7_bT4NVTLt8VIWAyjW9_I-dR6x5Fku2MrwNziFqjS3YQDf_e3mmExgE1fN6rVV62HBDJKWGaad8r2mAan6Q1vX-_yeZE/s1600/You're+My+Boss.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl-JBB9Em-Olwl38Qs6V0aWrdrHpaP06ir9A5xLFkR7_bT4NVTLt8VIWAyjW9_I-dR6x5Fku2MrwNziFqjS3YQDf_e3mmExgE1fN6rVV62HBDJKWGaad8r2mAan6Q1vX-_yeZE/s1600/You're%2BMy%2BBoss.jpg" height="200" width="138" /></a></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]--><span lang="EN-PH" style="mso-ansi-language: EN-PH;"><b>YOU’RE MY BOSS</b></span><br />
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="EN-PH" style="mso-ansi-language: EN-PH;">Antoinette Jadaone</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="EN-PH" style="mso-ansi-language: EN-PH;">Star Cinema</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">Ang problema ko
sa pelikula, wala akong masyadong mahugot na irony. Mababaw rin naman ‘yong mga
naunang rom-com ni Antoinette Jadaone pero kahit papaano ay merong puwedeng
pagtampisawan at namnamin. Halimbawa, ang mga mabibigat na maleta sa “That
Thing Called Tadhana” o ‘yong konsepto na walang pinipiling language ang puso
sa “English Only, Please”. Dito, merong ilang suggestion tungkol sa pagbo-boss
sa isang relasyon (o kung sino ang nagmamando, humihila) pero hindi ganap na
naitawid kung ito man ang gusto talagang tumbukin. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">Ang mala-“The Devil
Wears Prada” ni Toni Gonzaga rito bilang Georgina ay driven ng kanyang career
bilang defense mechanism sa isang relasyon na hindi n’ya kayang i-manage.
Nakuha ko naman ito. Marami akong kaibigang ganyan na tinatawag nating “nagdadala”
ng isang relationship. Ang redeeming value ng pelikula ay nakaasa sa kung paano
magpapadala sa isang sitwasyon sa pag-ibig na helpless ka nang kontrolin. Ang
dating relasyon (JM de Guzman sa ilang maliit na eksena) ni Georgina,
halimbawa, ay mas tumagal sana kung hinayaan n’ya ang sarili na maging isang
subordinate. Baka mas malinaw itong nakarating sa akin kung medyo one-sided ang
pelikula (ginawa ito sa “That Thing Called Tadhana”) at hindi na sinubukan pang
mag-level up ng leading man. Siguro ay dahil Star Cinema ito at requirement ng
think tank na dapat ay mabigyan din ng kasing timbang na moment si Coco Martin
bilang isang assistant na si Pong (na tingin ko ay lumabis ang effort sa comedy).
Lampas kalahati na ng pelikula nang malaman natin kung bakit mababaw lang ang
kaligayahan ni Pong at kung bakit malaking bagay sa kanya ang kawalan ng
nag-aalaga sa babaeng kanyang minamataan. Halos kasing layo na ng Batanes ang
binabiyahe ng running time nang i-require nito sa manonood na tuluyang maintindihan
at kampihan din ang pinaghuhugutan ng lalaki sa love team. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">May ilang bagay rin
naman akong nagustuhan kahit na hindi ko mahilamos ‘yong conflict ng pelikula
tungkol sa pagsisinungaling ng identity sa harap ng kliyente (hindi ko alam
kung mao-offend ako rito para sa mga Hapon). Nag-work sa akin ‘yong sincerity
noong maliliit ngunit brutal na detalye tungkol sa mga ex: ang aksidenteng
pagla-like sa bagong karelasyon ng ex, ang seen-zoned na sitwasyon, ang
pagpapanggap na ang lahat ay under control na at marami pang iba. Credible ang
mga feels dito, parang alam mong ‘sandamakmak na break-up na ang pinagdinaanan
ng kung sinumang sumulat nito. At bumawi naman si Coco Martin sa mga eksenang
nasa forte n’ya o ‘yong mga eksenang teary eyed s’ya. Salamat naman at hindi n’ya
kailangang papatakin ang kanyang mga luha upang maging epektibo sa drama. </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span class="x1l1"><span lang="FIL-PH" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: FIL-PH;">Nandito pa rin
naman ang ilang boses ni Antoinette Jadaone. Katunayan, sa lahat ng kanyang
romantic movie, ang dalawang bida ay nagkakamabutihan kapag magkasamang
lumalabas ng Metro Manila (ang dalawang teenager sa “Relaks, It’s Just Pag-ibig”
papuntang Leyte, sina Mace at Anthony sa “That Thing Called Tadhana” papuntang
Sagada at ang couple sa “English Only, Please” noong papunta silang Cavite).
Hindi na masama ang kanyang mga drone shot sa Batanes kahit na tila nanginginig
ito sa screen. Ang execution sa dulo hanggang rumolyo ang end credits ay kanyang-kanya
at hindi sa Star Cinema. Kumbaga, klaro ang core n’ya kahit kailangan n’yang
magpalamon sa sistema. Pero babawiin ko ‘yang mga binanggit ko tungkol kay Miss
Jadaone at Star Cinema. Baka dumating ang panahon na kumprontahin n’ya na judgmental
ako at hindi naman kami close. Sabihin na lang natin na sa isang sulok ng
jampacked na sinehan (base sa monitor sa takilya sa Century City, isang ticket
lang ang hindi nabili at nasa harapan pa ito), nakitawa at nakikilig din ako
kasabay ng mga manonood.</span></span></div>
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-59651031289874408532015-03-29T11:34:00.000-04:002015-03-29T11:34:47.773-04:00Ilang Epiphany sa Sinag Maynila 2015<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxmwUUhykoIl6h-wOJot-FQ2-ulZ2TYPxSU0xXy3Mh1Lji2rN_uQAOlpg0s32N72hbDd-oAT4A1N2gDwRJ9fi8E_Y7f5SXDWfNvaOMvYVOpvFzmDFB1Akb0Frm_b00hXuqDuUk/s1600/Sinag+-+Cover.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxmwUUhykoIl6h-wOJot-FQ2-ulZ2TYPxSU0xXy3Mh1Lji2rN_uQAOlpg0s32N72hbDd-oAT4A1N2gDwRJ9fi8E_Y7f5SXDWfNvaOMvYVOpvFzmDFB1Akb0Frm_b00hXuqDuUk/s500/Sinag+-+Cover.jpg" /></a></div>
<br />
Parang nagpapahiwatig na merong magaganap na pagsisisi nang hindi agad lumabas ang mga maleta sa NAIA Terminal 2 isang tanghali noong March 20, Biyernes ‘yan. Hindi naman nakakagulat na matagal talagang maganap ang “arrival” sa airport na ‘yon dahil madalas na pinagsasama nila ang mga bagahe ng dalawa o tatlong eroplano sa iisang conveyor belt. Sa kaso ng paglapag ko sa araw na ‘yan, merong galing Osaka, Nagoya at Narita (Tokyo). Tumagal ng mahigit isang oras ang buhos ng mga bagahe. Nagkapalit daw ang bukana na napagdalhan ng luggage na sinelyuhan naman ng anunsyo ng delay para sa “technical reason”. Kung ano man ‘yan, si Lucio Tan lang ang nakakaalam.<br />
<br />
Hindi pa riyan natapos ang premonition. Bilang Biyernes yata (madalas na Sabado o Linggo ako dumarating), madalang din ang mga demetrong taxi sa labas. Gutom, pagod, puyat (mula sa isang flight na kailangang mag-set ng alarm na kasing aga ng alas-4 ng umaga). Dinikdik pa ako lalo ng trapik sa pagitan ng Resorts World at NAIA Terminal 3 dahil sa ginagawang kalsada roon. Halos papalubog na ang araw nang baybayin ni manong ang Skyway. Sumuko na lang ang katawan ko sa ganda nito at sa katotohanang nasa Pilipinas na ako ulit habang mahinhing nag-uunahang umusbong ang sakura sa Japan.<br />
<br />
Madali lang mag-plot ng schedule sa Sinag Maynila. Limang pelikula lang ang paulit-ulit at papalit-palit na ipinapalabas sa pitong branch ng SM Cinemas (SM Aura ang pinaka-convenient sa akin). At the minimum, isang buong araw lang ang kailangan para ma-marathon lahat ng kalahok (na balita ko ay handpicked daw mula sa pinagsanib na puwersa nina Brillante Mendoza at Wilson Tieng ng Solar Entertainment Corporation). Kung line-up lang ang huhusgahan, walang itulak-kabigin sa mga pangalang Remton Zuasola, Paul Sta. Ana, Zig Dulay, Lawrence Fajardo at Jim Libiran. Lahat sila ay naging kalahok na sa ibang festival at hindi na masyadong donselya sa ganitong kalakaran.<br />
<br />
Sa kabuuhan, hindi naman ako masyadong nanghihinayang na pinalampas ko ang taunang pamamayagpag ng cherry blossoms kapalit ang pagkakataon na mapanood ang limang pelikula. Wala akong issue sa programming. Tingin ko, nabigyan lahat ang pelikula ng hinihinging patas na exposure sa kabila ng kawalan ng kapit nito sa malalaking TV station. Marami pa itong kakaining bigas kamukha ng pagkakaroon sana ng film talk sa ilang screening at ang pagbuo ng audience kung saan malaya itong magkikita-kita at magkukumustahan.<br />
<br />
Ilang tala (ayon sa pagkakasalinsin ng panonood):<br />
<b> </b><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9KfWxhGf5WN6WNbAri9stbmh84vUXZarpyN98esoW_j-K3Zy4kSWK4G39ioR7mOF3W3lZmItwg0JM08JWCRgghr0r1hLjDOwqcrbA6641EXrqGp4kkQ8MeDYsuaxxcm3T4QPo/s1600/Sinag+-+Swap.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9KfWxhGf5WN6WNbAri9stbmh84vUXZarpyN98esoW_j-K3Zy4kSWK4G39ioR7mOF3W3lZmItwg0JM08JWCRgghr0r1hLjDOwqcrbA6641EXrqGp4kkQ8MeDYsuaxxcm3T4QPo/s1600/Sinag+-+Swap.jpg" height="200" width="141" /></a></div>
<b>Swap (Remton Zuasola)</b> Hindi ako masyadong nakuha ng sophomore attempt n’ya sa feature length (“Soap Opera” para sa Cinema One Originals noong isang taon). Dito sa kanyang ikatlo, parang tuluyang nabasag ang banga bilang maingay ako sa pamamayagpag noon ng kanyang mga short film at unang feature length. Pero sinasabi ko ito na, kamukha ng iba, may panghihinayang at walang bahid ng pagkainis. Given na sigurong pansinin pa na masyadong ambisyoso ang pangarap ni Remton sa “Swap”. Naalala ko ‘yong sinabi dati ni Lars von Trier sa kanyang “Dogville” (2003) tungkol sa pagtanggal ng filter sa isang pelikula at kung paano tatanggapin ng audience ang ganitong eksperimento. Halos nasa isang malaking warehouse lang ang binuong maliit na community ni Lars sa nasabing pelikula. Ang espasyo ng fruit stand, halimbawa, ay tila ginuhitan lang ng chalk at halatang ginamitan ng hindi natural na ilaw ang bawat eksena. Confident ang direktor na makakarating pa rin sa audience ang struggle ng isang babae (Nicole Kidman) kahit na sinasadyang peke ang ginagalawan nitong set. Nasa ganitong vision ang “Swap”. Ang ginamit ay isang location lang din na tila warehouse habang sinusundan ng isang pasada ng camera ang mga kaganapan, flashback man, split screen o dream sequence. Ang tema: tungkol sa isang kidnapping case na ayon sa credits ay base raw sa totoong pangyayari.<br />
<br />
Hindi umobra ang pagsasabong ng ambisyosong storytelling device at ang real life drama. Ang una, puwede pang matanggap dahil bibihira ang mga filmmaker na merong ganitong boses. Sa kaso ng “Dogville”, ang tema na tinalakay ni Lars ay madali lang maabot na sa kabila ng dark undertone ng materyal ay merong naghuhumiyaw na suhestiyon na kasing babaw lang ito ng mga plot ng teleserye. Ang kidnapping sa “Swap” ay hindi ganito kabilis maabot. Hindi pa nakatulong na hindi malinaw ang ilang detalye sa kaso ng tatay na ninakawan ng anak bilang pamalit sa anak ng among mayaman. Kung ang subject ay inihulma naman sa kumbensyonal na storytelling, maaari pa sigurong gumana pero baka masyado nang simple ito para kay Remton. Tuluyang gumuho ang pelikula nang hindi nakatulong sa pag-usad ang akting ng ilang prime actors na kasali rito. May ilang continuity issue rin at may ilan naman na halatang naiilang ang execution dahil wala nang pagkakaton na ulitin pa ang take.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg90IA69ayN33At2Ul9VwNCQobmy1Pyya0DNAkqF5_cbtdq7jwq6-1HqMc4XGsQ6Dh9bVgq8KqeiYbPgmAUFQJMC3S5HYXnnI89lMUeWOknFvY4BKEFZRfbXOTDE3637w8B2t-k/s1600/Sinag+-+Ninja+Party.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg90IA69ayN33At2Ul9VwNCQobmy1Pyya0DNAkqF5_cbtdq7jwq6-1HqMc4XGsQ6Dh9bVgq8KqeiYbPgmAUFQJMC3S5HYXnnI89lMUeWOknFvY4BKEFZRfbXOTDE3637w8B2t-k/s1600/Sinag+-+Ninja+Party.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Ninja Party (Jim Libiran)</b> Kailangan kong silipin ang coffee table book ng Tanghalang Pilipino upang makasiguro kung kailan ko napanood ang staging nila ng “Lysistrata” na ginanapan ni Irma Adlawan. Ang natatandaan ko lang, ang buong stage ay punung puno ng mga naghuhumindig na phallic symbol bilang patungkol sa tema nito na figuratively ay hawak ng kababaihan ang “sandata” ng kani-kanilang mga asawa. Kung mamarapatin pa, nasa ganitong dominasyon ang magdidikta ng giyera sa nasabing Greek comedy ni Aristophanes.<br />
<br />
Sa unang 15 minuto ng “Ninja Party”, malinaw na ipinakita ang apat na highschool girls dito (remarkable performance mula kina Annicka Dolonius, Julz Savard, Elora Espano at Bea Galvez) ang parallelism sa mga karakter ng “Lysistrata”. Ang apat ay may sariling mababaw na supresyon sa isang exclusive school sa kabila ng assurance na kayang kaya nilang imanipula ang bayag ng mga lalaki. Isang drive upang mapaniwala ako na kung kaya nilang ipuhunan ang pagkababae upang mangibabaw sa mga lalaki (casual date sa harap ng convenience store, blowjob sa kotse, pagho-host ng party, atbp.), kaya rin nilang himasin ang inilatag na “giyera” ng school principal na si Odette Khan (na tingin ko ay hindi masyadong nakatulong upang pakapalin ang terror).<br />
<br />
Ang una kong impresyon, walang masyadong gustong tumbukin ang pelikula. Bagama’t isang level-up ito mula sa dalawang feature length ni Jim Libiran tungkol sa mga nakaapak (“Tribu”) o nasa ilalim (“Happyland”) ng poverty line at nagawa n’yang kapani-paniwala ang rapport ng mga elitistang bidang babae (na bihirang makita sa Philippine cinema), mistulang mababaw lang ang pinupuntong supresyon dito. Sa katunayan, hindi lang ito mababaw. Hindi rin nila ito kayang pagtagumpayanan (na kabaliktaran ng mga protagonist sa “Lysistrata”). Ang mga magulang din nila mismo ang nagwawalis ng kanilang kalat. Sa parteng ito, gusto kong isipin na statement ito tungkol sa community sa upper class na talagang mababaw lang ang kanilang mga concern sa buhay, na ang kanilang bersyon ng supresyon ay walang kasing selfish, at ang pagtawid dito ay masyadong self-serving at wala nang ibang mas malawak na makikinabang. Hindi ito kamukha ng mga rally sa kalye na maaring magbunsod ng pagsusulat ng bill sa kongreso o magkaroon man lang ng kamalayan sa publiko. Ang napapaligaya lang ng mga bidang babae rito ay ang kanilang libido. Valid man ang observation na ito o hindi, malinaw sa akin ang statement ng direktor.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtaXIFixYUxDswVZoIcIe3e5p1226IKG-eb4c1_6DKPkS86PHCSHkD2iAY-rKAxAOrVaoaB9_w9jwHk5W04Lvgq85g4-x6exbhknEUTqDJja_X1I-P-o8-aOiy02nniSh4SP1u/s1600/Sinag+-+Bambanti.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtaXIFixYUxDswVZoIcIe3e5p1226IKG-eb4c1_6DKPkS86PHCSHkD2iAY-rKAxAOrVaoaB9_w9jwHk5W04Lvgq85g4-x6exbhknEUTqDJja_X1I-P-o8-aOiy02nniSh4SP1u/s1600/Sinag+-+Bambanti.jpg" height="200" width="131" /></a></div>
<b>Bambanti (Zig Dulay)</b> Ito na siguro ang pinakamadaling maabot sa mga isinulat o idinirehe ni Zig Dulay. Tungkol ito sa Solomonic na pagmamahal ng isang biyuda at mahirap na ina (outstanding perfomance mula kay Alessandra de Rossi) sa kanyang anak. Pinasunod nito ang audience na abangan ang mga kaganapan ng kaso tunkol sa nawawalang relo at ang kahihinatnan ng hustisya at konsensya. Bilang ito ang pinaka-polished na naidirek ni Zig, masasabi kong mas umangat ang kanyang pagiging direktor dito kesa pagiging manunulat. Kung may nakita man akong clever sa materyal dito, ito ‘yong pagbuo ng comparison sa moralidad ng isang pamilyang walang ama at mahirap, at isang pamilyang kumpleto subalit mayaman. Hindi ako magugulat na marami ang magkakagusto sa pelikula dahil madali itong sundan at mahalin sa paraang inaabangan natin ang mga kaganapan ng isang panggabing soap opera. Mas humihinga lang ang mga karakter dito. Sa isang eksena, halimbawa, kung saan tinanong ng mga anak ang illiterate na ina kung anong mas makabuluhan sa pagitan ng “times” at “addition”, gumawa ito ng palusot at sinabing ‘wag abalahin ang kanilang ina kapag nagtatrabaho. Para sa akin, ang performance pa lang dito ni Alessandra de Rossi ay sapat na para masulit ang ibinayad na ticket. Gusto ko rin ang binuong picture tungkol sa community sa malayong probinsya, na ang isang maliit na kaso ng nawawalang relo ay sapat na upang mabulabog ang katahimikan nito at hamunin ang pinagkakaingatang moralidad ng taumbayan, may pera man o wala.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhos3dQ5vhyDE3yeI0mrRv5vF9AFmlkj__NHN9Oxr6TcfE3BRZog93bJAEK6v2ekqFBcCLcFDoEMrIb-Fs-ALxCxAC_7f_khy8EkCpfGUM_MhO3akNfrs-yjJSNXKXnrlNXaXZW/s1600/Sinag+-+Balut+Country.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhos3dQ5vhyDE3yeI0mrRv5vF9AFmlkj__NHN9Oxr6TcfE3BRZog93bJAEK6v2ekqFBcCLcFDoEMrIb-Fs-ALxCxAC_7f_khy8EkCpfGUM_MhO3akNfrs-yjJSNXKXnrlNXaXZW/s1600/Sinag+-+Balut+Country.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Balut Country (Paul Sta. Ana)</b> Kamukha ni Zig Dulay, writer din na naging writer/director si Paul Sta. Ana. Hindi na surpresa sa akin na isang magandang “workshop” sa pagsusulat ang finished product ng “Balut Country”. Walang issue sa akin na preditable minsan ang pelikula, ‘wag lang sanang masyadong halata. Sa unang salang pa lang ng nabubuong conflict sa pagitan ng Manileño na si Rocco Nacino at ang katiwalang mawawalan ng bahay at hanapbuhay na si Ronnie Quizon, alam ko na kung saan ako dadalhin at hindi nga ito lumiko. Sagana ang planting dito, mula sa batong tumama sa salamin ng taxi hanggang sa dalawang beses na pagkahulog ng kontrata ng lote. At hindi masyadong nakatulong na ang atake ni Rocco rito ay walang masyadong makapitan, isang malaking contrast na parang ramdam mo ang bigat ng mundo sa atake ni Ronnie. Pero sa kabila ng payak at diretsong storytelling sa pelikula, gusto ko na pilit isiniksik ang proseso sa balut industry. Minsan ay masyado na itong obvious pero katibayan ito ng isa sa mga inaasahan mula sa isang manuulat, ang mag-research. Given na rin ‘yong irony sa pagitan ng pangingitlog ng itik bilang kabuhayan, ang issue ng bidang lalaki tungkol sa girlfriend na buntis na nagbunsod upang ibenta ang lupa at ang itik na nais kumawala sa kanyang shell bilang hudyat ng bagong simula para sa bida na nagkaroon ng direksyon ang buhay.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmD1aFrVVHxn0gQ5IVfjHXMP82RQP3dAl1Z-GrW-auSV0VHQzKqwT5pREaRM_wSFnK_tYMqesAzu9LkZ_v7kzyxcDEG5rMI54B1in0Hh5EJ6Zn1Uxo5BwtxfumVBwlC7ruc9G5/s1600/Sinag+-+Imbisibol.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmD1aFrVVHxn0gQ5IVfjHXMP82RQP3dAl1Z-GrW-auSV0VHQzKqwT5pREaRM_wSFnK_tYMqesAzu9LkZ_v7kzyxcDEG5rMI54B1in0Hh5EJ6Zn1Uxo5BwtxfumVBwlC7ruc9G5/s1600/Sinag+-+Imbisibol.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Imbisibol (Lawrence Fajardo)</b> Hindi ko napanood ang version ng dula para sa Virgin Labfest pero kahit kaunti ay hindi ko naramdaman sa pelikula ang pinag-ugatan nito. Halimbawa, sa unang eksena na na nagtatalo ang isang maybahay na Pinay na si Linda (Ces Quesada) at ang kanyang asawang hapon, nakatutok lang ang camera sa isang takure na sa dulo ay kumulo. Aninag ang dalawang karakter na nag-uusap sa likod pero nakatutok ang focus sa pagkulo. Maliban sa ilang huling minuto, static lang halos ang camera sa buong kwento ng mga undocumented na OFW sa Japan. Bihirang bihira na magpa-pan ito. Parang gustong ikulong ang mga karakter, gustong ipinid ang kanilang buhay, pag-ibig, pangarap at kabiguan. Sa sandaling naging dynamic ang camera, gusto rin nitong habulin ang nais tumakas at sundan ang bawat paghulagpos na parang daga na walang lunggang mapasukan at mapagtaguan. Dito pa lang sa aspetong binabantayan ng direktor ang kanyang camera work, bilang tagapagtawid din ng kwento, kuhang kuha na ako. Ang mga ganitong klase ng focus ay malamang kesa hindi na hinugot mula sa isang direktor na nasa kanyang trono at may kasiguraduhan sa kanyang vision sa materyal.<br />
<br />
Hindi na rin naman bago ang mga play na tumatalakay sa mga OFW. Ang una kong naisip ay ang “Bayan-Bayanan” ni Bienvenido Noriega, Jr. na tungkol din sa mga konek-konek na tauhan. Ang pelikulang “American Adobo” (2001) ni Laurice Guillen ay nasa ganito ring kategorya. Ang iniangat lang ng “Imbisibol” ay hindi mayadong pilit ang pagkakabuhol ng mga tauhan dito. Ang “Mama San” (Ces Quesada) na nagpaparenta ng kuwarto sa mga Pinoy na walang papeles ay walang masyadong koneksyon maliban sa kanyang pagiging landlady. Sa dulo ay nalaman nating kaibigan pala s’ya ng matandang si Benjie (isang mahusay na pagganap mula kay Bernardo Bernardo) na may sariling hinagpis nang ma-deport ang kasintahang si Edward (Ricky Davao). Ang pinaglumaang hosto na si Manuel (Allen Dizon sa isa sa mga hindi malilimutang pagganap) ay namamalimos ng pagtanggap habang ang trabahador na si Rodel (JM de Guzman) ay tahimik na nangangarap ng isang maayos na buhay para sa anak na nasa Pilipinas. May sari-sariling running time (at moment) ang mga tauhan pero hindi ito nagmukhang manipulative, nagmamadali o masyadong nagpapaliwanag. Mas organic ang pagkakalatag sa kanila, dahilan upang madaling maabot ang kanilang mga pinaghuhugutan. Kahit hindi ako OFW, ramdam na ramdam ko ang bigat ng kanilang dinadala sa kabila ng lamig na dulot ng snow (na nagsilbing karakter din mismo sa buong pelikula). Sa kabila ng kalakihan ng hinihingi ng dula (maraming karakter, location shoot sa Hokkaido, Japan, at ang angkop na execution ng mga eksenang tahimik at maaksyon), merong mga mumunting bagay na hindi nito nakalimutan. Humihinga ang mga karakter dito, tumatawa, nagmamahal, nagpapahinga. Sa isang maliit na sequence, halimbawa, makikita ang suhestiyon ng pag-usbong ng pagtitinginan nina Rodel at ang Haponesa sa cafeteria. Makikita rin ang attempt na maghapi-hapi sa isang videoke bar para sa kaarawan ni Edward (kahit na wala ito). Ang isa sa mga Pinay na natulungan ni Linda ay nakuhang magbiro tungkol sa pagkakaroon ng maraming alyas.<br />
<br />
Hindi ko alam kung deliberate ang pagkaka-cast ng mga aktor dito na halos lahat ay galing sa teatro mula kay Ces Quesada, Bernardo Bernardo, Ricky Davao hanggang kina Mailes Kanapi, JM de Guzman, Onyl Torres, JC Santos at Fred Lo. Maliban lang kay Allen Dizon na ironically ay nag-iisang merong “stage performance” sa pelikula.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-20825236194189595912014-11-10T21:54:00.001-05:002014-11-10T21:54:35.992-05:00Report Card sa Ikalawang Araw ng Cinema One Originals 2014<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZO9sjUYFGryogFcwBqC4WLbj6rwm6eOOG6ByKgH_rq2fITXBAnsuzG2umMjlV5tMxX35R9jbN2xARb27nyp2OzilbUf33ZIdObGdFpqh9UQ30-RvGXVxVeONq62ISVqqVovtV/s1600/Day+2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZO9sjUYFGryogFcwBqC4WLbj6rwm6eOOG6ByKgH_rq2fITXBAnsuzG2umMjlV5tMxX35R9jbN2xARb27nyp2OzilbUf33ZIdObGdFpqh9UQ30-RvGXVxVeONq62ISVqqVovtV/s500/Day+2.JPG" /></a></div>
<br />
Bilang naghahabol ako sa ilang hindi napanood sa QCinema, iisa lang ang naka-plot sa akin na Cinema One Originals film (na napanood ko sana kung alam ko lang na open pala sa public ang pelikula basta’t makapag-register). Dahil sa iniwang espasyo ng schedule, nagawa ko pang maisingit ang “The Trial” ng Star Cinema na palabas pa rin sa SM Megamall. Isang MRT ride lang naman ang katapat upang maibuhol lahat.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge77-ME7ZtiNwGo54fRYeNhBWnd9PsV8GJWuzngjM96gK9VD0Loy-s4-lcSnU4IQC-jwyqZGV7IEDK3S6AHuwkyGccLghlP-nF079eQ6fkYzr_JS2sgNva7kQnePIFFSzOURdy/s1600/Lunchbox.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge77-ME7ZtiNwGo54fRYeNhBWnd9PsV8GJWuzngjM96gK9VD0Loy-s4-lcSnU4IQC-jwyqZGV7IEDK3S6AHuwkyGccLghlP-nF079eQ6fkYzr_JS2sgNva7kQnePIFFSzOURdy/s1600/Lunchbox.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>THE LUNCHBOX (Ritesh Batra)</b> Ang pinakagusto kong aspeto ng pelikula ay ‘yong redeeming value n’ya, partikular ‘yong tungkol sa pag-cope ng depresyon na nakukuha natin sa mga taong hindi natin kakilala. Kung tutuusin, medyo trite na ‘yon pero merong distinct na appeal ang local flavor ng India (sana ay marating ko pagdating ng panahon): ang beautiful mess ng lugar, ang amoy ng paligid, ang mouth-watering na mga pagkain at ang koneksyon ng ating bansa bilang isang third-world country. Naka-relate din ako nang konti na ang trabaho ng isang karakter dito ay taga-approve ng expense claim, isang bagay na medyo pamilyar sa mundo na pinagtatrabahuhan ko (lalo na sa tuwing nagkakaroon ng onsite work kamukha ng lumamon sa akin ilang araw bago mag-umpisa ang festival). Gusto ko rin ‘yong pagkaka-establish ng director sa distansya, isang bagay na maaaring magbunsod sa atin sa matinding isolation: ang layo ng pagdadala ng lunchbox mula sa bike hanggang sa train, ang absence ng tiyahin na boses lamang ang naririnig, ang layo ng bahay ng ina ng babaeng karakter at ang pagiging distant ng kanyang asawa, at ang paulit-ulit na pagkakasambit ng mga lugar na malayo. Bonus na lang ang screen presence at mahusay na pagganap ng dalawang pangunahing aktor dito.<br />
<br />
P.S. Gusto ko na ring isingit ‘yong lahat ng napanood ko sa araw na ito (habang nasa mood pang magsulat).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfLTc7M9jGSyka3jZHZLQ3C2bnjMfF25iJt93La4MqxwaDLxIiyYDW9jNUUxbsSNgC4iw2Z6qMksDXuQ3DORsvjhG8q8rr7_yJorqzdsh38fyZflIWimgbmXoor4wLk05wV96J/s1600/trial.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfLTc7M9jGSyka3jZHZLQ3C2bnjMfF25iJt93La4MqxwaDLxIiyYDW9jNUUxbsSNgC4iw2Z6qMksDXuQ3DORsvjhG8q8rr7_yJorqzdsh38fyZflIWimgbmXoor4wLk05wV96J/s1600/trial.jpg" height="200" width="200" /></a></div>
<b>THE TRIAL (Chito Roño)</b> Ang impresyon ko matapos mapanood ang pelikula, isa talaga si Chito Roño sa pinakamahusay na mainstream director sa Philippine cinema ngayon. Gamay na gamay n’ya ang kanyang audience pero hindi ito kailanman bumababa nang sagad sa lupa. Ang mga detalye sa pelikula ay malinis, isang bagay na hindi na siguro pagtutuunan ng pansin ng ibang direktor. Na-establish n’ya nang maayos ang koneksyon ng mga karakter at hindi kailanman naging magulo ang kanyang visual (halimbawa, ang pagtingin ng karakter ni Gretchen Barretto sa basurahan upang mag-evoke ng nakaraan at ang malinaw na parallel ng isang trahedya sa kontemporaryong panahon na sinahugan ng clear cut na editing). Ito ay sa kabila ng lahat na mababaw lang ang vision ng materyal. Ito ‘yong klase ng pelikula na mas matatas ang dramatic structure kesa kung ano pa man. Merong sampalan. Merong breakdown scene. Merong maeksenang eksena sa korte (na halos predictable na sa unang bahagi pa lang). At iba pa. Pero on the side, parang alam naman ng direktor ang mga ganitong kahinaan. Sa katunayan, ‘yong Greek chorus ng mga impersonator sa loob ng korte na nakabuo ng commentary ay isang guilty pleasure. O, maging ‘yong ideya na ang mga magulang ni John Lloyd Cruz dito ay isang bading at isang tomboy. Nai-inject ang mga ganitong contrast upang hindi magmukhang manipulative ang buong pelikula at magmistulang pangkaraniwang tearjerker. Unfortunately, nakuha ako ng drama ng pelikula. At nakuha ako nito nang balde-balde.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglYJZIYFV1RQnHJ7ISNu6K3aW6yC9IK-P-Er8MlGzjXllgsm66IHl-6vTgKlVVOl5tPKiAxsYMOo4JUjxKwacGrE4F72ZRIJWpDpXnF1dV2LlzCeJE7vvS0jxJR9f7-e6Ul5xh/s1600/Paglimot.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglYJZIYFV1RQnHJ7ISNu6K3aW6yC9IK-P-Er8MlGzjXllgsm66IHl-6vTgKlVVOl5tPKiAxsYMOo4JUjxKwacGrE4F72ZRIJWpDpXnF1dV2LlzCeJE7vvS0jxJR9f7-e6Ul5xh/s1600/Paglimot.jpg" height="200" width="125" /></a></div>
<b>ANG ‘DI PAGLIMOT NG MGA ALAALA (Carl Papa)</b> Uunahan ko na hindi ako masyadong fan ng mga experimental film (at alam naman ito ni Carl). Pero gustung gusto ko ang mga personal film na halos hubad na hubad na ang kaluluwa ng filmmaker para makita ng mundo. Ganito ang kaso ng pelikula. Alam ko naman ang ilang bahagi ng kuwento ng filmmaker (at ang kapatid na assistant director na madalas kong kasama sa mga film festival) at ang kanilang struggle sa pagkawala ng kanilang ina. Lutang na lutang ang lahat ng puwede pang mahugot upang tuluyang maka-move on. At mula rito ay marami akong concern. Hindi ba mahirap itong panoorin? Naalala ko dati ang “music video” na libreng ibinigay sa amin ng punerarya noong namatay ang dad ko. At tandang tanda ko na sa tuwing ipinapanood ito sa nanay ko ay naiiyak s’ya (at naiiyak na rin ako) kaya’t naisip ko na hindi siguro advisable na panoorin ito na kasing religious ng panonood ng teleserye. Mas nanaisin ko na nakatago na lang muna s’ya sa kahon. Ikalawa, kung tutuusin, ‘yong pagpili sa video call bilang main chunk ng pelikula ay medyo may pagka-unsentimental. Ang bidang babae, halimbawa, ay hindi kailanman ipinakitang emotional sa buong proseso. At sa pagitan ay may ilang narration na hitik na hitik naman sa sentimentality. Kung paano naitawid sa akin ang kakaibang kombinasyon na ito, hindi ko alam. Ang sigurado lang ako na fascinated ako ay ‘yong immersion na ginawa sa artista upang maging kasali sa buong ordeal ng pamilya. Curious ako sa filmmaking dito, kung meron itong script at kung paano na-execute ang mga eksena na hindi kailanman naging peke. ‘Yon nga lang, nakaka-miss nang todo ang conventional na naratibo ni Carl sa kanyang mga short film.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsgkzyOI4s5nnA2CTK-Jd7uSCemyg-mw4vPnvZI2FArUKWDk3QNFEgqVhS7SaRkg_AZYrnZFWO3dZm_O1GihVmhYHB1UwTC96CYQfMp9hKopsP8uSQKVFwwAeOMTt-XZXWCekb/s1600/Ida.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsgkzyOI4s5nnA2CTK-Jd7uSCemyg-mw4vPnvZI2FArUKWDk3QNFEgqVhS7SaRkg_AZYrnZFWO3dZm_O1GihVmhYHB1UwTC96CYQfMp9hKopsP8uSQKVFwwAeOMTt-XZXWCekb/s1600/Ida.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>IDA (Pawel Pawlikowski)</b> Gusto ko ang small film feel ng pelikula. Tungkol pa rin s’ya sa mga Nazi at mga Jews pero hindi blatant na ito ang gusto n’yang tumbukin. Parang post-mortem at sa kabilang banda ay baka mas mahapdi ang sugat na nais ipasiyasat dito. Isang dalagita ang nakatakdang maging ganap na madre na napilitang balikan ang nakaraan (o ang kawalan nito). Sa kabilang banda, sa aspetong ispiritwal, parang gusto naman nitong sabihin na ang pagyakap sa langit ay nangangailangan muna ng pagyakap sa lupa upang maging buo. Isa itong magandang study at universal ang atake tungkol sa sari-sariling demonyo. Kuhang kuha rin ako ng dalawang artista rito kahit wala silang masyadong sinasabi. Ang caveat ko lang talaga sa pelikula ay masyadong maganda ang mga imahe sa B&W. Nakakaagaw minsan ng atensyon at hindi ko masyadong makonek ang charm na ito sa tema na tinatalakay.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-75805959884870856452014-11-09T22:44:00.001-05:002014-11-09T22:44:16.002-05:00Report Card sa Unang Araw ng Cinema One Originals 2014<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiozlRRQ4RuoIA_184MVh21c8h-iMCd9-bYZz-9J77sCpMGr819nwQs4Hr6m9sXfzJR6tY_qxSF_cFwk4xQgAMnG_JbwWXqmXMLfgdogqujp94iqHDrOFbAZ-bjX7mciQ0Y3gI/s1600/Day+1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiozlRRQ4RuoIA_184MVh21c8h-iMCd9-bYZz-9J77sCpMGr819nwQs4Hr6m9sXfzJR6tY_qxSF_cFwk4xQgAMnG_JbwWXqmXMLfgdogqujp94iqHDrOFbAZ-bjX7mciQ0Y3gI/s500/Day+1.JPG" /></a></div>
<br />
Ilang araw bago mag-umpisa ang festival, nakakaurat ‘yong balita na hindi naman pala open sa public ang “opening night” ng Cinema One Originals 2014 sa Trinoma. Minsan tanggap ko naman ang mga ganitong by invitation sa unang gabi (kahit na merong ilang film festival na libre ang palabas sa umpisa) pero ang mahirap tanggapin ay ‘yong tutulo lang pala ang laway mo sa “Esoterika: Maynila” dahil hindi na maiipalabas sa buong festival. Una, sana nagkaroon man lang ng disclaimer sa mga schedule na kinalat nila. Ikalawa, sana ginawan talaga nila ng paraan na maipalabas ulit o nagkaroon man lang ng isang handang sagot sa mga ganitong concern.<br />
<br />
Anyway, sikat naman ang Cinema One Originals sa mga aberya sa pagkaka-plot ng palabas. Ganyan na dati pa. Ang pinakanatatandaan kong insidente ay noong 2009 kung saan walang schedule sa weekend ang “Wanted: Border”. Meron pa rin ngayon. Ang “Violator”, halimbawa, ay isang beses lang ipapalabas sa Glorietta samantalang merong apat na screening doon ng Short Film Program nila. Pero ayon nga, sa dulo ay pilit mo pa ring gagawan ng paraan na makanood kahit na imposible (at kahit na kailangang kainin ang sinabi at kapalan ang mukha upang magpaimbita para lang makanood). Kung hindi ito pag-ibig, hindi ko na alam.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF7oWwpxzMwmDmCXO1lqgvjDG2Wr9Mc66MRcyiTmJRlSyPiIwtaRqk30STaknZzCIx7YUaMoI831KzkLtpAcLEVK0fGrxIgaFwNHRM6Gw0UcTBmzkqPOygsDyBL-5v3FK7BFg6/s1600/Esoterika.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF7oWwpxzMwmDmCXO1lqgvjDG2Wr9Mc66MRcyiTmJRlSyPiIwtaRqk30STaknZzCIx7YUaMoI831KzkLtpAcLEVK0fGrxIgaFwNHRM6Gw0UcTBmzkqPOygsDyBL-5v3FK7BFg6/s1600/Esoterika.jpg" height="200" width="131" /></a></div>
<b>ESOTERIKA: MAYNILA (Elwood Perez)</b> Pasensya sa mga mao-offend pero ‘yong ritmo na nakita ko sa pelikula ay kamukha noong nais gawin ng “To the Wonder” ni Terrence Malick: maiksi, dreamy at reflective na parang walang naratibo. Sa big picture, tungkol ito sa sexuality, na na-highlight sa end credits na bumanggit kay Moira Lang bilang isang inspirasyon. Sa loob, meron itong maliit na premise tungkol sa paghahanap sa sarili, sa mga has-been na gigolo at sa bohemia ng Maynila. Solid naman ang pelikula. Sa katunayan, consistent ito sa mga borloloy tungkol sa tema (ang isyu ng magpipinsan sa boarding house, lalaking diva sa opera, ang babaeng gumigiling sa macho dance, ang mga balatkayo ng mga bampira at marami pang iba), isang bagay na nagustuhan ko. Kasabay ng pangingilala ng narrator sa kanyang sekswalidad, on the side ay pinapakita ang mukha ng Maynila na hindi madalas makita sa pelikula. Nagsisiwalat ito ng kakaibang amoy at hugis na para bang naglilinis ng bituka. Pero sa totoo lang, masyado ko yatang sineryoso ang pelikula. Ramdam ko na sa buong proseso ng filmmaking ni Elwood Perez ay kumikindat s’ya at tumatawa nang nakatalikod. Bumenta sa akin ang pagka-camp nito na nag-iimbita na hindi dapat sineseryo. Hindi ako masyadong makakonek emotionally kay Ronnie Liang. Pero maganda ang rehistro n’ya sa screen. ‘Yong pinaghuhugutan na lang siguro ang kulang pa. Mahusay si Vince Tañada sa mga eksenang emotional s’ya. Kung ipu-push na maging meta ang materyal (bilang inilagay na rin sa cast si Carlos Celdran), makulit siguro kung isang pinaglumaang bold star ang gumanap.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-51505831937491921492014-09-17T19:48:00.002-04:002014-09-17T19:52:09.604-04:00Tinimbang at Hindi Kulang<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:DoNotShowPropertyChanges/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv9In39uxFm0g3Oy5HebTQSzOIzBd-08VVJWClWBdM0IkrAU4ZgyYriRoWn0o1LSRvrnYpM7XQ2prjzdYpuPuooIfVgu7KHFcwrlsj-n6Dn_yPx09nClP7YupaoSFQtWisp7oI/s1600/Measure.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv9In39uxFm0g3Oy5HebTQSzOIzBd-08VVJWClWBdM0IkrAU4ZgyYriRoWn0o1LSRvrnYpM7XQ2prjzdYpuPuooIfVgu7KHFcwrlsj-n6Dn_yPx09nClP7YupaoSFQtWisp7oI/s1600/Measure.jpg" height="200" width="150" /></a></div>
<b>Measure for Measure/Hakbang sa Hakbang </b><br />
<div class="MsoNormal">
Produksyon: Dulaang UP</div>
<div class="MsoNormal">
Direksyon: Alexander Cortez</div>
Tagasalin sa Filipino: Ron Capinding<br />
Mga Nagsiganap: Jeremy Domingo, Cindy Lopez, Russell Legaspi, Delphine Buencamino, Tarek el Tayech, Cedrick Juan, Joel Saracho, Jojit Lorenzo, atbp.
<br />
<br />
Sa Pinas, bihira tayong makasaksi ng mga staging ng Shakespearean play na hindi natatapos sa trahedya. Puwedeng dahil ito talaga ang mas pamilyar sa mga manonood o dahil kapos sa resources (kopya, translation at sadyang Third World problem). Puwede rin namang mas ganap na masokista tayo kesa escapist kaya’t mas gusto nating namamatay ang bida sa dulo o hindi nagkakatuluyan ang magkasintahan. Kung kaya’t nitong nagkaroon ng pagkakataon na maisadula ng Dulaang UP ang “Measure for Measure” (o “Hakbang sa Hakbang” mula sa Filipino translation ni Ron Capinding na napanood ko nang isinalang ng Tanghalang Ateneo noong 2005 o 2006 yata; hindi ko na maalala), kahit na maaaring basahin ito nang masigla at umaasa, ay binigyan pa rin ng sariling lamlam ng direktor na si Alexander Cortez ang dulo. Kung hindi man kalabisan, ang unang pasabog ng DUP para sa tagdulang ito ay paunang itinawid ng vision mula sa direktor, hindi sa translation o kung ano pa man. Sumunod na lamang ang iba pang aspeto.<br />
<br />
Ang dula ay kamukha rin ng ibang nilikha ni Shakespeare na kaduda-dudang stage play on stage play ang feel. Isang duke ang nagpanggap na pari upang masukat ang tinatawag na sense and sensibility ng kanyang korte. Wala rin naman itong ipinagkaiba sa nagpapatay-patayang si Juliet o ang nagpapanggap na lalaki na si Viola o maging ang pagsasapawan ng karakter na mga mortal at engkantada. Ang duke marahil ay nagpapakadiyos (sa likod ng abito, hindi bilang pulubi o kung ano pa man) at gustong sukatin ang mga bagay sa labas ng kanyang presensya. Isa sa mga sinusukat ay ang nobisyanang si Isabella na lahat ay gagawin kapalit ng pagpapalaya sa kanyang kapatid na si Claudio na nakatakdang mabitay. Ang isa pa at pangunahing sinusukat ay si Angelo na nanunulay sa pagkakataong umibig o sundin ang pagpapakatotoo.<br />
<br />
Kung tutuusin, all is well that ends well sana ang drama ng materyal. Pero ginawa ng direktor na maradaman ng manonood ang estado na nasasakal at wala nang pagpipilian pa sa katauhan ni Isabella (at ang pag-optimize ng dilim sa huling frame). At dito na tayo pupunta sa opresyon na gustong tumbukin pero ayoko nang ulit-ulitin pa dahil hindi na kailangan. Ang duke ni Jeremy Domingo sa English version ay puno ng tikas at pagkaistrikto kung kaya’t napaigting nito ang pakiramdam ng dead end. Ang duke naman ni Russell Legaspi, na katulad ng inaasahan na reactive ang galaw o ad lib sa bawat pangungusap sa Filipino (bilang kabaligtaran ng basta masambit lang o matapos lang ang linya), ay kumikindat na parang ang lahat ay isang malaking laro lamang. Nagbigay naman ito ng pagkabalisa bago mawala ang ilaw sa pagtatanghal dahil hindi mo alam kung seryoso ba s’ya o hindi. Gusto ko rin na malinaw ang transformation n’ya mula sa isang duke patungong pari.<br />
<br />
Marami pang kasukat-sukat na performance sa produksyon at masasabi kong isa ito sa mga pagtatanghal na madaling makita na vital ang interpretasyon ng performer sa pagkagiliw ng panonood. Siguro marahil ay dalawang beses ko itong pinanood na ginanapan ng dalawang magkaibang cast. Mabilis kaawaan ang atake ni Tarek el Tayech bilang Angelo dahil lutang ang kanyang humanity sa isang eksena na nagdarasal s’ya kahit na iba ang nilalaman ng kanyang utak. Hindi n’ya kailanman ginawang caricature ang karakter kahit na pagdating ng kanyang Judgement Day ay mabilis itong asahan. Sa isang hindi natuloy na panghahalay sana kay Isabella, halimbawa, inayos pa n’ya ang kasuotan ng nobisyana bilang pagsuko sa paninimbang ng kanyang kunsensya. Wala akong itulak kabigin kina Cindy Lopez at Delphine Buencamino bilang Isabella. Immaculate ang projection ng una na nagpaigting sa pagkabakal ni Jeremy Domingo bilang duke samantalang lumabas naman ang tila pagkalito ng pangalawa na nagpalitaw sa kanyang karupukan. Gusto ko rin ‘yong matapang na exterior ni Cedrick Juan bilang Claudio sa Filipino version kahit sa loob ay nangangamba s’ya sa ideya na iiwanan n’ya ang kanyang mag-ina (kung hindi pa man sapat ang pananraydor ng fragility ng kanyang mukha, isang magandang contrast). Ang partisipasyon naman nina Joel Saracho at Jojit Lorenzo, sa Filipino version pa rin, ay isang patunay na walang maliit na role. Pero kung meron mang isang aktor na nasurpresa ako, si Lehner Mendoza ‘yon (sa parehong English at Filipino version), ang kanyang swag, ang kanyang timing sa deadpan humor o maging ang kanyang mga delivery sa kokonting linya. Aabangan ko ang mga susunod pa n’yang kayang ipakita.<br />
<br />
Hindi lang naman sa direksyon at pagganap nahimlay ang spectacle ng produksyon. Maganda ang contrast sa pagitan ng ilaw (Meliton Roxas, Jr.) at stage design (Faust Peneyra), at ang paggamit ng monochromatic na katsa, abaca at iba pa sa costume design ni Gino Gonzales. Bagama’t malinis ang details ng mga damit, hindi ito kailanman nangangain ng eksena (at least para sa akin). Nasurpresa rin ako sa music ni Teresa Barrozo. Ito na siguro ang isa pinaka-conventional ang tunog sa kanyang mga ginawa at nakasabay ito sa daloy ng isang mas malaking vision. Sa dulo, malinaw na malaki ang naiambag ng aspetong teknikal upang makuha ang pansin ng mga pabata nang pabata na miyembro ng manonood. Kung isa sa mga ito ang hindi nakatawid, baka humihikab na ako sa kalagitnaan pa lang.<br />
<br />
Naisip ko lang, totoo naman na napapanatili ang katahimikan ng isang bayan sa pagkakaroon ng mga patakaran. Mga bawal, mga hindi bawal. Dito nasusukat ang isang tao kung ang kanyang ginawa ay may karampatang parusa o wala. Sa tulong nito, natututong mabuhay ang mga nasa paligid na sagana sa harmony kapalit ng kalayaan na gawin ang kahit na ano mang naisin. Pero marami itong nasisikil. Pag-ibig, pagnanasa at iba pa. May ilan na pilit pa ring iginigiit ang nais at umaabot sa pagkakataon na subukang baliin (o baguhin upang maging mas angkop sa panahon) ang patakaran. Ang duke, halimbawa, ay hindi nagkasya na sumukat sa harap ng kanyang presensya. Kailangan n’yang maging “diyos” upang makita ang lahat at upang makapanghusga nang nararapat. Sa kabila ng ‘sandamakmak na headline ngayon, mukhang kinakailangan natin ng isang “duke” na hindi lang basta matuwid kundi mapagmasid din. O, kahit nakikita na ang lahat, nakakapaglapat din sana ng tamang panukat.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-80858755264686211602014-09-05T22:25:00.000-04:002014-09-05T22:25:25.022-04:00Ilang Tala Mula sa Panonood ng Musikal! (O, Kung Paano Nangawit ang mga Kamay ko sa Pagpalakpak)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiQXdvmHXF72Dp1XNVuEpYyuBdQWeJTc8uYY798Yjh7wMXNVT7CLESgOFtiVVSfeKQ760KDUgIXGSoaug9qfaffUyjThA7DzK6kJye6MQ2PEPu0r5WU8fPF4sfEodUFP3yJ1NA/s1600/Entablado.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiQXdvmHXF72Dp1XNVuEpYyuBdQWeJTc8uYY798Yjh7wMXNVT7CLESgOFtiVVSfeKQ760KDUgIXGSoaug9qfaffUyjThA7DzK6kJye6MQ2PEPu0r5WU8fPF4sfEodUFP3yJ1NA/s500/Entablado.jpg" /></a></div>
<br />
Sa ika-45 na anibersaryo ng pagkakatatag ng Cultural Center of the Philippines, binuo ang isang revue mula sa mga musical production na naitanghal na. Tumutukod ang range mula sa “Walang Sugat” (ni Severino Reyes) hanggang sa kontemporaryo na “Rak of Aegis” (libretto ni Liza Magtoto). Sa pagbili pa lang ng ticket ilang linggo bago ito naitanghal kagabi (September 5), alam ko na na sobra akong mage-enjoy, mananariwa at muli’t muling aantabay para sa Filipino musical scene.<br />
<br />
Walang masyadong gimik ang buong palabas. May ilang “words of wisdom” mula sa ilang performer pero hindi ito kailanman nakakabagot o nakakawala ng momentum. Itinahi-tahi lang ang tig-iisang kanta mula sa 22 (anim rito ay hindi ko pa napapanood) na palabas. Nagkakaroon lang ng pause kung kailangang mag-bow ng mga performer at lumabas ng stage. Maliban d’yan, tuluy-tuloy lang ang pagkumpas ni Gerard Salonga para sa Philppine Philharmonic Orchestra. Ang isang masidhing performance ay susundan ng isa pa at hindi ko yata matandaan ang number na hindi ako pumalakpak man lang.<br />
<br />
Kung tutuusin, walang patapon. Maging ‘yong iba na mistulang underwhelming ay hindi pa rin talaga mahina. Naglipana ang technical problem o gusot at nakakatuwa na nangyari ang pinaka-glaring na mess sa “Lakambini” ni Ebe Dancel para sa [Rock] Supremo dahil naramdaman ko na sisiw itong mababawi. Sa mga unang linya, hindi maayos na nata-transmit ang sound sa microphone. Nagmumukhang naka-auto-tune ang mga lumalabas na boses. Akala ko ay kasali sa gimik pero hindi pala. Pero mahusay talaga si Ebe. Lumipad s’ya matapos ang aberya. At lumipad s’ya nang sobra-sobra. Pero aaminin ko na “Lakambini” ang pinakapaborito kong OPM para sa 2013.<br />
<br />
Marami pa akong nagustuhan. Ang choral arrangement ng ilang kanta mula sa “Noli Me Tangere, the Musical” (ng tambalang Bien Lumbera at Ryan Cayabyab) na binigyang buhay ng Madrigal Singers ay sobrang sulit. Kung hindi man nakaka-goosebumps ay nakakapagdala sa ito akin pabalik sa ilan sa mga naunang taon ko ng appreciation sa panonood ng performing arts. Pero hindi masyadong represented ang musical stage noong 90’s. Wala ang all-time favorite ko na “Larawan, the Musical” (mula sa Filipino translation at libretto ni Rolando Tinio at musika ni Ryan Cayabyab pa rin). Malakas din ang hatak ng nasabing production dahil sa Tanghalang Nicanor Abelardo (na kadalasang ginagamit na lang ngayon para sa mga Broadway production na nagto-tour) rin ito mismo ginawa at nagkaroon pa ng extension, restaging at rekording (meron ako noong double-cassette). Kung hindi ako nagkakamali, si Rolando Tinio mismo ang direktor ng musical pero pumanaw s’ya bago pa man ito mag-opening night (kaya sinalo ni Tony Mabesa ang responsibilidad). At siyempre, ang “1896” ng PETA na kasing-groundbreaking din. Hindi rin masama kung merong isang representasyon sa pagka-pop ng musical theater scene mula sa Philippine Stagers Foundation o ang pagkaradikal ng tema kamukha ng “Lean, a Filipino Musical”.<br />
<br />
Gusto ko rin ‘yong number ng “Batang Rizal” dahil malinis ang rendition nito kahit na pakiramdam ko ay aawit mula sa “Spring Awakening” sina Nicco Manalo at Nar Cabico. Enggrande rin ang dulo ng pinagsama-samang number mula sa “Caredivas”, “Maxie, the Musicale” at “Zsazsa Zaturnnah, ze Muzikal” kahit na medyo overbearing ang rason kung bakit inilagay sila sa iisang segment. Naintriga naman ako kung paano nailatag ang “Lorenzo” (na hindi ko napanood nang ipalabas ito) bilang bigatin ang mga tao sa produksyon (Nonon Padilla, Ryan Cayabyab at Paul Dumol na isa sa mga busy na playwright/librettist noong 90’s). Pasabog din katulad ng inaasahan ang “Aba! Ba-Boogie” mula sa “Katy!” Sa buong number na ito napatunayan na karapatdapat lang maging isa sa mga mukha ng Philippine musical theater si Isay Alvares. At hindi pinalipas ang gabi na hindi mapapamalas ang kanyang versatility sa bilang kasali rin sa number ng “Rak of Aegis” at “Himala, the Musical”. Ang huli, na isinulat mismo ni Ricky Lee ang libretto, ay hindi ko makakalimutan dahil pagkatapos ng palabas ay lumindol sa CCP kasabay ng paghingi ko ng autograph sa batikang scriptwriter. Meron s’yang sinabi noon. Hindi ko masyadong narinig pero parang may komentaryo yata s’ya na wala akong sinasantong natural calamity.<br />
<br />
Maliban sa gilas ni Isay Alvares sa “Katy!” portion, marami pa akong hindi makakalimutan. Ang pagkawala ng virginity ni Mailes Kanapi sa pagtatanghal sa Main Theater ay hindi matatawaran, partikular ang ilang sandali na gumagapang s’ya pababa ng hagdan habang kumakanta ng “Titina” mula sa “Stageshow” (na libretto ni Mario O’Hara). Kilala ko s’ya sa pagiging unpredictable sa stage at isa itong halimbawa ng kanyang brand ng performance. Guilty plesure din ang whistle ni Nar Cabico sa “Multo ng Nakaraan” mula sa “Zsazsa Zaturnnah, ze Muzikal” (na tingin ko ay walang masyadong nakapansin) o ‘yong maiksing beatbox ni Myke Salomon sa “Saan Ka Man Dalhin” para sa “Caredivas”.<br />
<br />
Sa totoo lang, nakakangawit palang pumalakpak kada isang pagtatanghal na mago-orgasm sa isang mahabang round sa finale. Hindi ako nasurpresa sa napiling kanta sa dulo pero kailanman ay wala akong tanong sa sinseridad nito lalo na’t nakita mo ang buong ensemble na magkakasamang namamayagpag sa iisang stage. Ito ang SONA ng musical theater sa Pinas. Walang duda na magiging maningning pa ang mga susunod na buhay nito dahil kitang kita sa tinig, galaw, gaslaw at indak ng mga performer ang pangako na hindi kailanman masisintunado ang entablado sa bahagi na ito ng mundo.Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-47216616785400113992014-09-05T19:48:00.003-04:002014-09-05T19:48:29.927-04:00Cinemalaya 2014: Ikasampung Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhafaQr5JllTNnq0PgnAFT5k0jU5BHBxg1dBbvl3I6ZZ9OtBm7IPP3aHFNqCxO-sltbGsKBSjUoRYtmhY5GWZOrupwhGCshzcdid9Dr_RgZudO3iW14wiHLFo18xjTwlmBqQivW/s1600/August+10.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhafaQr5JllTNnq0PgnAFT5k0jU5BHBxg1dBbvl3I6ZZ9OtBm7IPP3aHFNqCxO-sltbGsKBSjUoRYtmhY5GWZOrupwhGCshzcdid9Dr_RgZudO3iW14wiHLFo18xjTwlmBqQivW/s500/August+10.JPG" /></a></div>
<br />
“Bwaya” ang nag-uwi ng Best Picture (New Breed) para sa ikasampung edition ng Cinemalaya. Wala naman akong reklamo rito maliban lang sa mas gustong manalo ang “Children’s Show”. Mayroong haka-haka na ang isa sa mga jury ay nasa linya ng suporta sa mga ethnic minority at ang Best Picture ay nasa pagitan lang daw ng “Bwaya” at “K’na, the Dreamweaver” (na nanalo ng Jury Prize).<br />
<br />
Hindi na rin surpresa ang ibang nanalo. Si Nora Aunor ay sureball na sa Best Actress sa Director’s Showcase. Hindi ako nagduda rito. Gusto ko rin na nanalo ang cinematography ng “Bwaya” at si Migs Cuaderno para sa “Children’s Show” na siguro naman ay hindi na kukuha ng character na kailangan ulit s’yang paliguan. Deserving din ang Best Picture (Director’s Showcase) ng “Kasal” pero inaasahan kong masusungkit din nito na ang Best Screenplay na isinulat ni Zig Dulay (napunta kay Aloy Adlawan ang premyo para sa “The Janitor”). Si Robert Arevalo ang una kong naisip na mananalo ng Best Actor (Director’s Showcase) para sa “Hari ng Tondo” (na gusto ko namang manalo sa Best Direction) pero ito ay bago ko mapanood ang “Kasal”. Tingin ko, mas malawak ang range at mas adventurous ang ipinakita ni Arnold Reyes sa pelikula.<br />
<br />
In general, parang well distributed ang mga award. Hindi ito kasing tapang ng decision ng jury noong nakaraang taon kung saan halata kung sino ang tsina-champion nito. Pero hindi naman ito masyadong affecting. Mas nakakabahala ‘yong issue ng pag-upload sa Youtube ng mga pelikula noong nakaraang tatlong taon. Hindi naman ito hinayaan ng ilang concerned citizen sa industry sa pagbabasa ng kanilang statement noong awards night mismo. O baka ang mas higit na nakakakaba ay ‘yong direction ng Cinemalaya sa mga susunod na taon. Sana maitawid nila dahil isang malaking kagampan na ang nalikha nila para sa mga filmmaker at manonood.Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-31751402455140486342014-08-17T01:54:00.001-04:002014-09-05T19:45:57.443-04:00Cinemalaya 2014: Ikasiyam na Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwnHxGd0fSHdYIqRdkTT5Jz5sxqLl1X_VjgGZy-LiLMFFg9vY6B09-4oZCbk5e7iwT9VOQv7FnovFYXClDg8-56Adbp6nfc7sogGUgYlzYJAGY80GzEsJCi1Dvj4OUVpOTmFCH/s1600/August+9.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgwnHxGd0fSHdYIqRdkTT5Jz5sxqLl1X_VjgGZy-LiLMFFg9vY6B09-4oZCbk5e7iwT9VOQv7FnovFYXClDg8-56Adbp6nfc7sogGUgYlzYJAGY80GzEsJCi1Dvj4OUVpOTmFCH/s500/August+9.JPG" /></a></div>
<br />
Ito ang pinakama-effort ang marathon dahil kailangang gumising nang maaga upang maabutan ang 10am screening. Kinakailangan din ng tolerance para sa limang palabas. Ilang tala:
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIhUWeA75A5_JYCZS7QeI_tTZcW1AqoUga1-d7rJcdbiGdkPYiDpT5RpN-ZzzCzGWc_g1besYnfDoLBMLcMPLdTFZ08SRoxPJ-jsl9Nq5flSoJCe0HKF95eV_L2Tu70qS0e19K/s1600/Shorts+B.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIhUWeA75A5_JYCZS7QeI_tTZcW1AqoUga1-d7rJcdbiGdkPYiDpT5RpN-ZzzCzGWc_g1besYnfDoLBMLcMPLdTFZ08SRoxPJ-jsl9Nq5flSoJCe0HKF95eV_L2Tu70qS0e19K/s1600/Shorts+B.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>SHORTS B</b> First impression: mas solid ang line-up nito kesa sa Shorts A at hindi naman dahil sa biased ako dahil kasali si Alchris Galura sa “Eyeball”. Nag-work sana sa akin ang “Indayog ng Nayatamak” (Joris Fernandez) kung mas steady ang camera work dito. Hinayaan na lang sana na ang mga subject ang sumayaw at binitiwan na ang malikot na lente. Hindi nakatulong na madalas na hindi nakukuha ang lower body dahil kahit ang footwork ay merong nais sabihin. Sobrang impressive ang “Lola” (Kevin Ang) dahil unang una, ito ang pinakamataas uri ng filmmaking sa mga kalahok, mula editing hanggang make-up at ang tamang paglapat ng mga Christmas song. Ikalawa, merong puso. Kahit na nasa genre ng horror, hindi ito naging mababaw. Ikatlo, solid ang storytelling. Hindi ko lang masyadong maintindihan kung bakit lahat ng zombie film ay “Walking Dead” ang reference. Ang pinakapambenta, katulad ng inaasahan bilang ang direktor ay galing sa mundo ng teatro, ng “Nakabibinging Kadiliman” (Paolo O’Hara) ay ang marubdob na aktingan ng dalawang bida rito na sina Sheenly Gener (na lutang na lutang ang matalas na body language) at Mara Marasigan (na namuhunan sa katahimikan at facial expression). Mababaw lang ang “Ina-Tay” (Chloe Ann Veloso) at minsan ay nakakasuka na ang pinaka-chunk n’ya ay kababawan pa rin. Pero naaliw naman ako sa ilang eksena. Natawa ako. Trite ang “Eyeball” (Christopher Nazareno) pero guilty pleasure na makita si Nico Antonio bilang loser. At siyempre, si Alchris Galura.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCZb-B3IoOeu5ZoZgQQJOQd9CR8_3CQMPh6ePBm5J4oTFLLIfHFeUMpz3EPSKNumiYSxgV2PChZj7ivTLwipzw1rUpXxQnAW8sRZfs1ieUofYaJ9vIh9HXwOwKVxAZq-kiDCKp/s1600/k'na.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCZb-B3IoOeu5ZoZgQQJOQd9CR8_3CQMPh6ePBm5J4oTFLLIfHFeUMpz3EPSKNumiYSxgV2PChZj7ivTLwipzw1rUpXxQnAW8sRZfs1ieUofYaJ9vIh9HXwOwKVxAZq-kiDCKp/s1600/k'na.jpg" height="200" width="199" /></a></div>
<b>K’NA, THE DREAMWEAVER (Ida Anita del Mundo)</b> Base sa mga naunang nakanood nito, nakakaantok daw ang pelikula. Marami rin daw nag-walk out at ang malala, mala-National Geographic daw ito. Hindi naman ako nakatulog. Napakihab, oo, pero hindi naman ako tumuka. Mababaw nga lang ang premise pero kahit papaano ay naabot naman ito sa pinaka-human na paraan na hindi kinakailangan ng stop-over sa peace and order situation sa Mindanao. Medyo kahawig nga lang ng “Limbunan” (Gutierrez Mangansakan II) ang punto kaya wala nang masyadong epekto sa akin ang redeeming value ng pelikula. Sa dulo, hindi naman puwedeng balewalain ang effort dito ni Lee Briones upang magkaroon ng fairy tale effect ang finished product.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOnjVQ9Dd2TaVoMAfxVuMsG9B1XbrGpUgTrMKFlShkKGJKADxRZZ5SrjoGBrdhllsemCxsUzbBNrtZhoQFJ25_yIzXWq_sdVm76Ildi-oq1O_5GGnb78peafvoMD9meEJGHmMY/s1600/separados.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOnjVQ9Dd2TaVoMAfxVuMsG9B1XbrGpUgTrMKFlShkKGJKADxRZZ5SrjoGBrdhllsemCxsUzbBNrtZhoQFJ25_yIzXWq_sdVm76Ildi-oq1O_5GGnb78peafvoMD9meEJGHmMY/s1600/separados.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>S6PARADOS (GB Sampedro)</b> Technically, oks naman ang pelikula. Pero kamukha ng impression ng iba, sumasang-ayon ako na parang commercial film na ang pagkakagawa. Puwede naman itong ilako sa labas ng Cinemalaya at sigurado ako na hindi ito mabobokya. Wala akong tanong sa sinseridad ng materyal bilang nasa mga balita dati na may sariling koneksyon ang direktor sa mga usaping hiwalayan. Wala rin akong kaso na multi-character din ito na pinagbuhol-buhol sa isang wedding ceremony. Ang problema ko lang sa kanya, paglabas ko ng sinehan, wala akong masyadong napulot. Walang masyadong insight.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS9-yKr1rZAClC8WWDioJ65BL_8sswc93aNt32IBG0ixi03i1r0Lp3-xp4eN9XhluI6i-62x7Zo3vh46sst1WlRri7mlC_CvuVUZm7gndaBTwZiLh0Yzkv3mVNZrvrwziYZ4PJ/s1600/mauban.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS9-yKr1rZAClC8WWDioJ65BL_8sswc93aNt32IBG0ixi03i1r0Lp3-xp4eN9XhluI6i-62x7Zo3vh46sst1WlRri7mlC_CvuVUZm7gndaBTwZiLh0Yzkv3mVNZrvrwziYZ4PJ/s1600/mauban.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>MAUBAN: ANG RESIKO (Lem Lorca)</b> Ang pinaka-beef ko sa pelikula ay ‘yong effort ng cast upang maging immersive experience ang kanilang pagsasabuhay ng mga karakter sa isang community sa Cagbalete Island sa Mauban, Quezon. Maging ang accent ay naitawid nila nang maayos. Gusto ko ‘yong parang careless ang mga karakter at ang lahat ay dinadaan lang sa pagtagay ng lambanog. Hindi nga lang napalutang ang undertone nito (ang pag-inom, halimbawa, ay isang paraan ng cleansing). Nagmukhang wala talagang nangyayari ang mga eksenang walang nangyayari. Hindi rin masyadong nailatag nang maayos ‘yong mga isyu ng karakter ni Sid Lucero rito. Maganda sana kung mas madali s’yang maabot lalo na r’on sa eksenang nakatingin lang s’ya sa dagat at tumatagay sa sariling pagkalasing sa buhay. Gustung gusto ko ang tambalan dito nina Alessandra de Rossi at Jess Mendoza partikular ang isang eksena na magpapaluma kina Anna Marie Gutierrez at Daniel Fernando sa “Scorpio Nights”.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaZ8dH4oQje0-jEUtirFlm6qIJPE_f8Wz3Rfs-Nqj9AmTxh0D4i6pM4fV7g0pKPGJPPP4jWQkKlRRqrnPhb1znh9FxYWUOmbvmNtr4dF__2H7NoHNlmp-9zRSMX3Rm0D2wHCos/s1600/thief.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaZ8dH4oQje0-jEUtirFlm6qIJPE_f8Wz3Rfs-Nqj9AmTxh0D4i6pM4fV7g0pKPGJPPP4jWQkKlRRqrnPhb1znh9FxYWUOmbvmNtr4dF__2H7NoHNlmp-9zRSMX3Rm0D2wHCos/s1600/thief.jpg" height="136" width="200" /></a></div>
<b>A THIEF, A KID & A KILLER (Nathan Adolfson)</b> Medyo underwhelming ang closing film ngayon. Fun naman ‘yong pagkakagawa at nakikita ko na mataas naman ang sensibility ng sumulat lalo na sa mga eksenang nagi-inject ng dry humor. Mahirap ding itanggi na engaging naman ito. Hindi nga lang masyadong satisfying ang resolution n’ya. Pero hindi naman ako nalugi kina Epy Quizon and Felix Roco sa pelikula.<br />
<br />
POST-SCRIPT: Habang pauwi ng apartment mula CCP, biglang pumutok ang balita na na-upload sa Youtube ang lahat ng Cinemalaya film noong 2012 at 2013. Speechless ako hindi dahil napanood ko ito lahat kundi ang hirap ma-absorb kung anong nangyayari. Pagkakamali lang ba ito? Kung pagkakamali nga, sinasadya ba o hindi? Wala naman ako sa posisyon ng mga filmmaker upang magalit kung hindi sila nasabihan tungkol dito pero ramdam ko ang kanilang pighati. Sa kabilang banda, naiintindihan ko ang isyu ng accessibility bilang kadalasan na hindi naman nadi-distribute legally ang mga pelikula sa Cinemalaya. Minsan ay naiiwan sa dilim ang mga nais manood at walang ibang paraan upang matugunan ito.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-56984223050846823102014-08-10T04:28:00.001-04:002014-08-10T04:28:07.497-04:00Cinemalaya 2014: Ikawalong Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWcokqQv_tJxCTzvaosWThGyV7cvLD0OKAajt8J-BtMJkM0WjyRYsZPHmm5WFRCvRpQLmSOljwk9ttHegYjXXiOBYc9Ycf5wyxw12Q3P4zjBjCR2h-ADXK7nA2uCr0Ntm8NtVt/s1600/august+8.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWcokqQv_tJxCTzvaosWThGyV7cvLD0OKAajt8J-BtMJkM0WjyRYsZPHmm5WFRCvRpQLmSOljwk9ttHegYjXXiOBYc9Ycf5wyxw12Q3P4zjBjCR2h-ADXK7nA2uCr0Ntm8NtVt/s500/august+8.JPG" /></a></div>
<br />
Muntik-muntikan akong ma-late para sa unang pelikula ng 10am. Limang pelikula sana para araw na ito pero kinansela ang "Kuwentong Gilas" ng walang dahilan. Ilang note (na isinulat sa Cinemalaya X Lounge sa 3rd floor):
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFRVyreIZxcPF3c_5T8w_knLcUHFFHHpsNsQ5ZVMdlLX3Ae7edvOA_3oFvGCe3pqCA8KUky-Ces50XHFiu9SH2EDSrpVyIY1pI4NvDcqeC3E2YKKz0bYxejdfveHoWWA3YDNSv/s1600/kasal.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFRVyreIZxcPF3c_5T8w_knLcUHFFHHpsNsQ5ZVMdlLX3Ae7edvOA_3oFvGCe3pqCA8KUky-Ces50XHFiu9SH2EDSrpVyIY1pI4NvDcqeC3E2YKKz0bYxejdfveHoWWA3YDNSv/s1600/kasal.jpg" height="200" width="128" /></a></div>
<b>KASAL (Joselito Altarejos)</b> One word: script. Maiksi lang ang timeline ng plot pero marami itong sinabi tungkol sa isang relasyon at ang limitasyon ng pagiging ilegal ng same sex marriage sa bansa. Pinapasok ang manonood sa buhay ng isang couple. Nakita natin silang nag-aaway, nakita natin ang vulnerability ng relasyon at ang pagiging prone nito sa tukso. Nakita natin silang magtalik, magtawananan at magbigay ng suporta sa kani-kaniyang pamilya. Character study rin ito ng isang discreet na lawyer (Arnold Reyes na sa tingin ko ay deserving ng Best Actor recognition) at ang pagiging safe n’ya na masaktan at magtiwala. Tungkol din ito sa whim ng kabiyak n’yang film director (Oliver Aquino) at ang walang sawang paniniwala sa pag-ibig. Ang baseline talaga rito ay ang statement tungkol sa same sex marriage at ang mga bagay na kaya nitong protektahan kapag naisabatas ito. Pero hindi kailanman isinubo sa manood ang gusto nitong i-preach. Subtle ang comparison na ginamit tungkol sa isang kasal na magkahiwalay naman ang loob (kasing subtle ng pagtanggal ng butones sa leeg ng barong ng groom). Naglipana rin ang mga maskara sa bahay ng couple at bahay sa probinsya bilang patunay na ang isa sa dalawa ay umaarte lamang.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ9qvB1FlP6aGrtWHqTSmhNoEQ-ZNBHThZvycHieWP8snm7LYVmsp51EqRDu29moT9ba76GZY0AyjA8kDh_GsWKJLDuT_TgeMwmwlkhi93fpF6GHk9thba7W99u-JdEZ017Out/s1600/dagitab.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ9qvB1FlP6aGrtWHqTSmhNoEQ-ZNBHThZvycHieWP8snm7LYVmsp51EqRDu29moT9ba76GZY0AyjA8kDh_GsWKJLDuT_TgeMwmwlkhi93fpF6GHk9thba7W99u-JdEZ017Out/s1600/dagitab.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>DAGITAB (Giancarlo Abrahan V)</b> Hindi ako masyadong na-impress matapos itong mapanood sa unang beses dahil sa kaingayan ng isang babae sa may likuran. Wala s’yang ginawa kung hindi magbigay ng comment kamukha ng “Naka-move on na ‘yan kasi bagong shave!” o “Hindi ito (referring sa isang love scene) magugustuhan ni Neri (kung sino man s’ya)!”. Kinakailangan pa naman ng mabusising pagsiyasat sa mga sinasabi ng dalawang tauhan, sina Issey at Jimmy (Eula Valdez at Nonie Buencamino), na sa gitna ng paghihiwalay. Sa ikalawang beses kong panonood ng pelikula (minsan ko lang itong gawin sa Cinemalaya) noong huling araw ng festival, mas nabasa ko na s’ya. Merong itong inilatag na argumento tungkol sa tinatawag na sparks pagdating sa mga relasyon. Para sa mga hopeless romantic, isa itong malaking bagay. Kailangan munang kiligin. Sa kaso ng dalawang main character, pareho silang thinking person na nagsasama kahit absent ang tinatawag na sparks (sa ilang pagkakataon, ‘pinapakitang hindi makahabol ang isa sa kanilang pagtakbo sa UP). Naka-footnote ito sa isang batang couple na pareho ring thinking person. Hindi maiiwasang mapansin ang contrast ng literal na dagitab habang ipinapakita ang pagkalamig nina Issey at Jimmy sa isa’t isa: ang uling sa barbecue stand, ang apoy sa gubat, ang mga kandila sa simbahan, ang fireworks, ang pundidong bumbilya sa bahay at marami pang iba. Sa dalawang pagkakataon, ipinakita na tinupok ito bilang hudyat sa nakaambang realization. Sa dulo, patuloy itong nagtatanong kung kailangan ba talaga ang sparks. O kung nakabilanggo na sa isang tali, maaari bang pilitin itong ikiskis upang magliyab? Maraming eksena rito na hindi ko pa nakikita sa ibang pelikula. ‘Yong iba, nakapa-casual ng execution pero maraming sinasabi at matatas ang undertone. Visually stunning din ito. Ang tahimk na eksena sa beach ay hindi ko makakalimutan, ang lumulutang na sparks sa huling eksena at marami pang iba. Hindi ko rin makakalimutan sina Eula at Nonie rito, pati na rin si Martin del Rosario.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglATYaVUaBI4Bb8DEwTHlB-2nStJ7SPG9lU7JIxqy5ccjqO7nBUFy6NfNVQYWfRc7Gm4dtmkkJVDsk4-Yb50c_NkxgPIHQFQgsdDcC0BY8t9yTws6YOJjRL5HBNLdQ3xuymUjD/s1600/first.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglATYaVUaBI4Bb8DEwTHlB-2nStJ7SPG9lU7JIxqy5ccjqO7nBUFy6NfNVQYWfRc7Gm4dtmkkJVDsk4-Yb50c_NkxgPIHQFQgsdDcC0BY8t9yTws6YOJjRL5HBNLdQ3xuymUjD/s1600/first.jpg" height="200" width="132" /></a></div>
<b>1ST KO SI 3RD (Real Florido)</b> Hindi ko nakitang pangit ang pelikula kumpara sa mga nasabi na ng iba. Dragging lang s’ya at predictable. May ilang pagkakataon na tumatawa ang mga manonood at para sa akin ay sapat na ito. Refreshing makita si Nova Villa bilang main character na nanganganib lamunin ng isang closure na hindi maisara-sara.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-23139528290462381012014-08-08T20:34:00.002-04:002014-08-08T20:34:36.092-04:00Cinemalaya 2014: Ikapitong Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzs_dL4zqsVgRB9EH1h7RqPbIOmtqdbPw90xWvoUMxDCMBysgyLWCPZvDHFdKKwuGW_CeiSEr-exQ_ggoFrJ-p3aQQKKUJiXYySK2IAaoNhtptdrj0Tywtif9k-uMwckjGUWP1/s1600/august+7.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzs_dL4zqsVgRB9EH1h7RqPbIOmtqdbPw90xWvoUMxDCMBysgyLWCPZvDHFdKKwuGW_CeiSEr-exQ_ggoFrJ-p3aQQKKUJiXYySK2IAaoNhtptdrj0Tywtif9k-uMwckjGUWP1/s500/august+7.JPG" /></a></div>
<br />
Maaraw ulit noong Huwebes. Wala akong papanoorin sa 3:30pm slot kaya nagpagupit muna at nagrelaks. Ilang tala:
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivY3L5gE6Ikil6YScDCMRh9CQXtKBw0ni2pyXNE-a-rrNf41LE5a0N4Upz11V-2-rSI8tU6I2dp-5Mt9PaUkPOb5K69pfdpyI7MDixJHnoGZkYTMHUX83ZnDx9SZBIvIIWybcP/s1600/Balangay.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivY3L5gE6Ikil6YScDCMRh9CQXtKBw0ni2pyXNE-a-rrNf41LE5a0N4Upz11V-2-rSI8tU6I2dp-5Mt9PaUkPOb5K69pfdpyI7MDixJHnoGZkYTMHUX83ZnDx9SZBIvIIWybcP/s1600/Balangay.jpg" height="200" width="137" /></a></div>
<b>THE VOYAGE OF THE BALANGAY (Minda Ponce-Rodriguez)</b> Unang impression ko, sayang. Maganda sana ‘yong konsepto para sa isang docu na ma-capture mo ‘yong essence ng adventure sa pagtatangkang ma-simulate kung paano maglayag ang mga ninuno natin noon gamit ang balangay. Pero kulang ito. Maraming pagkakataon na kailangan pang ikwento ng mga kasali sa voyage ang mga nangyari. Bakit hindi ito nakuha sa camera? Parang nagmukha tuloy accidental lang (at puwede nang patawarin) ang pagkaka-document.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzFDeKYYl8gjKJTEiRV0d8rVqiAE7udT_boSYQ7IV3BtXLvqvUuQDi7kenHwubIk6r3oYdgS1kKhbf_dwgzNL5_uahLxqAWI_umDBnLD9fxh8XExJWU-ktDTy01BZMJ95YVR0f/s1600/edna.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzFDeKYYl8gjKJTEiRV0d8rVqiAE7udT_boSYQ7IV3BtXLvqvUuQDi7kenHwubIk6r3oYdgS1kKhbf_dwgzNL5_uahLxqAWI_umDBnLD9fxh8XExJWU-ktDTy01BZMJ95YVR0f/s1600/edna.jpg" height="200" width="136" /></a></div>
<b>EDNA (Ronnie Lazaro)</b> Disappointing. Sobrang disappointing. Ang ganda sana ng cast: Irma Adlawan, Frances Makil-Ignacio, Ronie Lazaro, Sue Prado, Nicco Manalo, o maging si Kiko Matos. Refreshing treat din na si Ronie Lazaro ang nagdirek nito. Ang problema: script. OK, gets ko na para ito sa mga OFW at nararapat lang naman talagang bigyan sila ng nararapat na papuri (ang Edna, halimbawa, ay puwedeng word play ng EDSA na attributed sa People Power). Gets ko rin na madalas na hindi sila appreciated kapag umuuwi. Marami nang pelikula sa mainstream ang tumalakay nito. “Anak” ni Rory Quintos o ‘yong “A Mother’s Story” ni John D. Lazatin. Pero ang OFW rito ay sobrang minalas naman at lahat na yata ng kabulukan ay naranasan n’ya. Sige, granted na exaggeration ito para lang makapag-drive ng point. Pero sana, humihinga naman ‘yong script. Wala man lang mabuting bagay na nangyayari sa bida at napakahirap maka-relate kapag ganito (considering na magkakaroon ito ng commercial run). Kahit sa maliit na community sa probinsya, wala namang ganito kademonyo na combination ng mga kamag-anak. Maging sa mga decision sa direction, andami ring hindi na kailangan. Halimbawa, ‘yong tight shot sa love scene ng dalawang character ay mahirap maipaliwanag kung bakit kailangang bumabad. May ilang haka-haka na nabago raw ang ending ng stage adaptation ng “Bona” para sa PETA na isinulat din ni Layeta Bucoy. May pakiramdam akong ‘yong frustration n’ya na magupit ang gusto n’yang ending sa dula eh ibinuhos n’ya rito sa pelikula.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisRq-IyXP8WvCn0aD8e9VqS7EnFzzkvfBdnHgnJ26Hn_ZwI4pNS0oV1-E2c-_7LMPrcGFDWlH-_T9z_O2x77w-RJaUQUze8eJ80SBKxGse4ls907hA9kKv0Sry6aLIphgWmWzk/s1600/virgin.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisRq-IyXP8WvCn0aD8e9VqS7EnFzzkvfBdnHgnJ26Hn_ZwI4pNS0oV1-E2c-_7LMPrcGFDWlH-_T9z_O2x77w-RJaUQUze8eJ80SBKxGse4ls907hA9kKv0Sry6aLIphgWmWzk/s1600/virgin.jpg" height="200" width="138" /></a></div>
<b>VIRGIN PEOPLE (Celso Ad Castillo)</b> Sana kaya kong makapagbigay ng input tungkol sa color grading at restoration upang ma-justify ang viewing experience sa digitally remastered na version na ito ng pelikula ni The Kid. Malinis naman ang pagkakalapat ng technology. Mukhang fresh meat. Pero sa panonood mismo noong film, medyo nakita ko ngayon na sexist s’ya. Isang lalaki na mistulang hulog ng langit ang nananalasa sa tatlong magagandang birheng babae. Parang hinugot ang premise mula sa isang pantasya ng isang macho. At some point, wala namang masama sa execution dahil malapit ang pagkakahulma nito na maging Biblical ang reference. Nag-work sa akin ‘yong vision. Bagama’t in-attempt na maging titillating ang mga sex scene, conscious naman ito na maglahok pa rin ng pambalanse. Ang lucky bastard na character na si Isaac, halimbawa, ay merong speech problem. May love scene din na nakikipagpalitan ng frame sa isang agila na kumakain ng isda.Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-48008637802933243502014-08-07T20:23:00.001-04:002014-08-07T20:23:23.280-04:00Cinemalaya 2014: Ikaanim na Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3_2AQWgHWPz1BuNPuPNqISWjzgruVYQjaB7X2HTBQ8ZGHBHhF_wZo58exkMtNNNhS5_LYn2wInJwf8HOvNfGPL9XiUHz08r_Jh3-G7p1DSb1GlbO0KPiWKd6dHqDsaGC_cEg8/s1600/august+6.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3_2AQWgHWPz1BuNPuPNqISWjzgruVYQjaB7X2HTBQ8ZGHBHhF_wZo58exkMtNNNhS5_LYn2wInJwf8HOvNfGPL9XiUHz08r_Jh3-G7p1DSb1GlbO0KPiWKd6dHqDsaGC_cEg8/s500/august+6.JPG" /></a></div>
<br />
<br />
Ngayon lang unang beses nagpakita ang araw sa itinakbo ng festival.
Nakakalungkot na nasa kalahati na ako. Ilang note:
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgql215Al46VmnEOUQm2gwSzErpnJBajY5xcx2HFmz0GzJ453yLOkhlatY4zzrpMJ14pOmDDqfpYzP0RNrOcyJWZ_nCKK0uDLAxSFWygyZHQQeEaNBDzshDIiNwO7ta0YOGAf6f/s1600/dungkoy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgql215Al46VmnEOUQm2gwSzErpnJBajY5xcx2HFmz0GzJ453yLOkhlatY4zzrpMJ14pOmDDqfpYzP0RNrOcyJWZ_nCKK0uDLAxSFWygyZHQQeEaNBDzshDIiNwO7ta0YOGAf6f/s1600/dungkoy.jpg" height="113" width="200" /></a></div>
<b>DOCUMENTARIES FROM GMA NEWS CHANNEL</b> Suki na sa Ani segment Cinemalaya ang isa o dalawang docu mula sa GMA 7. Good to have din naman dahil walang pagkakataon na mapanood ito minsan sa TV. Sa taong ito, naka-focus ang twinbill sa mga batang inabandona. Ang una ay ang “Dungkoy” (Sigrid Bernardo) na tumalakay sa kakaibang set-up ng batang ulila na nag-aalaga sa lola na bedridden. Kahit mabigat ang materyal, nakuha ng direktor na ma-highlight pa rin ‘yong sense of humor n’ong bata. Walang ipinagkaiba ang subject ng “Ulilang Lubos” (Joseph Laban). At mukhang matalino ang bata. Nakaka-distract lang na halos buong docu yata ay merong musical score.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKKriBwU-sPUDcI533UyHcJ3nBMkbMRx1qmusDxpVga9E_wZE36KBJolU27g91SmZueR0bs3NyxkU9pF9nPh-sjFAyyv6EiyYEmKxrm53ikIojEps-FQHhbOWhdC4SqrcLXgQG/s1600/ronda.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKKriBwU-sPUDcI533UyHcJ3nBMkbMRx1qmusDxpVga9E_wZE36KBJolU27g91SmZueR0bs3NyxkU9pF9nPh-sjFAyyv6EiyYEmKxrm53ikIojEps-FQHhbOWhdC4SqrcLXgQG/s1600/ronda.jpg" height="200" width="200" /></a></div>
<b>RONDA (Nick Olanka)</b> Madali namang makuha ‘yong gustong iparating na immersion kung gaano nakakapagod at nakakabagot ang pagroronda ng kapulisan sa Maynila. May ilang shade ng pagka-noir ng City After Dark pero hindi ito masyadong nag-push pagdating sa mga makukulay na karakter. Gets ko rin ‘yong gustong iparating na maraming pulis ang nasasakripisyo ang kalidad ng relasyon nito sa pamilya dahil sa serbisyo. Gusto ko si Ai-Ai delas Alas dito lalo na sa effort n’ya to underact.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyoSvmP27m-NsgjI8LFEtFFNg3gOa18fLdbFdt7vIsSs3mt5XaKnTwooqUxoh9tBGRqccxIz5yQ7VGgxwII_Ouw47NKKvuFDfNxFS6SJvDaj4oOOSPJ-h48k6jByfjaXL1RycZ/s1600/hari.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyoSvmP27m-NsgjI8LFEtFFNg3gOa18fLdbFdt7vIsSs3mt5XaKnTwooqUxoh9tBGRqccxIz5yQ7VGgxwII_Ouw47NKKvuFDfNxFS6SJvDaj4oOOSPJ-h48k6jByfjaXL1RycZ/s1600/hari.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>HARI NG TONDO (Carlitos Siguion Reyna)</b> Ito na siguro ang may pinakamarami at pinakamadalas ang reaction mula sa audience. Isang bagay na kahit sa mga slapstick na mainstream movie ngayon ay hindi ko na nararanasan. Bumenta ang pagka-entertaining n’ya, ang timing ng direktor sa comedy at ang eksaktong pagkaka-visualize sa mga punchline ng script (sobrang marami ito). Hindi ko ito inaasahan dahil nakasanayan natin ang direktor sa drama. Noong una, nakokornihan ako sa materyal pero nagpadala na lang ako sa anod na isa talaga itong entertaining film. Naisip ko dati na parang hindi politically correct, na parang isa na naman itong maling pagtingin sa mga mahihirap. Pero sa kabilang banda, maligned din naman ang take n’ya sa mga mayayaman kaya patas lang. Parody kung parody na may kasama pang Greek chorus. Gusto ko ang pagka-game ng cast, ‘yong bilis ng mga eksena at ‘yong sobrang klaro ang vision ng gumawa.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGiPicY4D7xIPyspCccbTMVa-tXmLSyo1Riq-RDuzOosvWrgp9uXTXzJwkUMNmLELkM5uWDxj2qQ4mML6irR05Kj-wZUjlX-Ha2Rbu89oDapkmtZ4Dz4TuCkiJbGLYOZ8nlktO/s1600/hashtag.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGiPicY4D7xIPyspCccbTMVa-tXmLSyo1Riq-RDuzOosvWrgp9uXTXzJwkUMNmLELkM5uWDxj2qQ4mML6irR05Kj-wZUjlX-Ha2Rbu89oDapkmtZ4Dz4TuCkiJbGLYOZ8nlktO/s1600/hashtag.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>#Y (Gino Santos)</b> Ito ang isa pang entry sa New Breed na dinala ako sa kakaibang mundo. Akala ko ay masyado na akong familiar sa mundo ng kabataan pero hindi pa rin pala. On paper, tungkol ito sa angst at mindset ng bagong henerasyon. Gusto lang sabihin na kinakailangan nila ng mas maarugang atensyon upang lubos na maintindihan. Pinakanakuha ako na hindi ito direktang nagpaliwanag kung bakit nakarating ito sa dulo. Kung ipapanood ito sa mga parents, magandang i-highlight ‘yong point na baka sa huli ay hindi pa rin talaga sila maintindihan. Tingin ko, kasing-relevant din ito ng nira-rally ng ibang kalahok sa New Breed. Malinaw rin ang boses ng pelikula. Nag-uumigting ‘yong energy n’ya, nakakahawa. Refreshing. Mula sa editing hanggang sa cinematography, distinct ang pagiging youthful n’ya. Kahit ‘yong script, may sarili ring dating. Walang masyadong arko at well earned ang umpisa at huli. Mahusay rin ang cast. Hindi ako dati nagagalingan kay Elmo Magalona pero lumipad s’ya rito. Baka nakatulong na ang karamihan sa speaking lines ay nasa English. At hindi rin nagpahuli ang tatlo pa n’yang kasama: Kit Thompson, Sophie Albert at Coleen Garcia.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-86744219035040445572014-08-06T22:14:00.000-04:002014-08-06T22:14:04.266-04:00Cinemalaya 2014: Ikalimang Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEnRwiwJ_9TFBOmUBI0aT66zAucv9AHoTVqP-XUsW1JY2VcHPsLUHUv8BgF4JYr9_n33KsgRQ7JbgU6AKCPJI4jNToyhvlBl8knZUgpDIbxJFBN4ergFNQeiKDiforCjl7o5NB/s1600/august+5.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEnRwiwJ_9TFBOmUBI0aT66zAucv9AHoTVqP-XUsW1JY2VcHPsLUHUv8BgF4JYr9_n33KsgRQ7JbgU6AKCPJI4jNToyhvlBl8knZUgpDIbxJFBN4ergFNQeiKDiforCjl7o5NB/s500/august+5.JPG" /></a></div>
<br />
Nararamdaman ko na nang konti na hassle nang bumangon dahil sa bed weather noong Martes. Pero sugod pa rin para sa mga sumusunod:
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMhd1w5bVs1ofh9WN5lQ4sGOFBfnM1_oo5QArEhQ1SchBm2oLVxSTA_RMPHkffTBQI7XsuqPRib_ldAtYC-itkOs-NuF14DmIhBuJZp1sswauRM2VK7f3EsUhUShMh1xxN4Lxw/s1600/Jeepney.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMhd1w5bVs1ofh9WN5lQ4sGOFBfnM1_oo5QArEhQ1SchBm2oLVxSTA_RMPHkffTBQI7XsuqPRib_ldAtYC-itkOs-NuF14DmIhBuJZp1sswauRM2VK7f3EsUhUShMh1xxN4Lxw/s1600/Jeepney.jpg" height="106" width="200" /></a></div>
<b>JEEPNEY (Esy Casey)</b> Gets ko naman kung ano’ng gusto n’yang gawin. Philippine jeepney bilang piping saksi sa history at economy ng bansa. At noble ‘yong idea. Wala lang ‘yong mga inaasahan kong pasahero sa dyip bilang interviewee: estudyante, nagtitinda ng gulay sa palengke, mago-opisina at iba pa. Guilty pleasure ‘yong maiksing oras na naka-allot sa pop art. I don’t mind kung d’yan na lang sana nag-focus ‘yong docu. Wala rin naman akong masyadong napiga mula sa mga napiling subject. Ang lakas lang ng undertone na nakuha natin sa mga Kano ang jeep kasabay ng ideya na pilit na sumasagot ang mga subject sa English.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBLq_O3fuQvEudVwOVtss-ggEYH0nbYHCXjSqfy1wUbIR9r6KbWC74Ssj_cvoaAYAQERlGdb3ynvDuZ8kRxCH4kKOgO92UGXTQfwlFSvy9THu6WBkuzsFAQv8jHQzYvzGHJQaI/s1600/Lolo+Me.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBLq_O3fuQvEudVwOVtss-ggEYH0nbYHCXjSqfy1wUbIR9r6KbWC74Ssj_cvoaAYAQERlGdb3ynvDuZ8kRxCH4kKOgO92UGXTQfwlFSvy9THu6WBkuzsFAQv8jHQzYvzGHJQaI/s1600/Lolo+Me.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>SHORTS A</b> Clearly, “Asan si Lolo Me?” (Sari Estrada) ang pinaka-stand-out sa collection na ito. Witty, not too artsy, visual at kumpleto ang pagkukwento. Nahulaan naman ng katabi ko sa Main Theater ang dulo ng “Mga Ligaw na Paruparo” at hindi naman ito mahirap hulaan. Memoir-ish ang “Tiya Bening” (Ralph Aldrin Quijano) pero masyadong personal para makakonek sa audience. Zoned out naman ang “The Ordinary Things We Do” (David Corpuz) at medyo tinatamad akong i-explore kung ano ang gusto nitong sabihin. Mukhang statement ito sa gender equality pero nakaguhit mismo sa short film ang borderline sa kasarian. Guilty pleasure sa akin ang “Padulong sa Pinuy-anan” (Eden Villarba) para sa ilang emotion. Pero preachy ito at halos isubo na ang gustong ipa-absorb sa manonood.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3rNEr0nkrI6DVadhcvYtZKYbh6uviqv9OoVn3ECTKeVEiQ8kKAfVQepvSeY1mNoRbtkAYhwnKuBURQcBViSPwUIIgGpUQz0OCPgnH1tBH-iYA2sJ_I9lgUJrw3u-b3hhyphenhyphenQptP/s1600/bwaya.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3rNEr0nkrI6DVadhcvYtZKYbh6uviqv9OoVn3ECTKeVEiQ8kKAfVQepvSeY1mNoRbtkAYhwnKuBURQcBViSPwUIIgGpUQz0OCPgnH1tBH-iYA2sJ_I9lgUJrw3u-b3hhyphenhyphenQptP/s1600/bwaya.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>BWAYA (Francis Xavier Pasion)</b> Paglabas ko ng sinehan, ang unang naiwan sa akin ay ang rehistryo ng Agusan marsh sa screen. Tahimik ito, payapa at parang natural light lang ang ginamit na ilaw. Hindi ito naghuhumiyaw at nagsasabing s’ya ang bida sa pelikula kahit na breathtaking na mismo ang nasabing lugar. Dahil dito, maayos na naipinta ang contrast ng pagiging kalmado n’ong community (kabilang ang relasyon ng mga tao rito) at ang turmoil mula sa trahedyang naganap. Pero sa kabila ng mga kaganapan, restrained pa rin ang execution ng mga eksena. Marami itong pause para malunok ang gustong iparating at hindi kailanman nagmamadali. Bunga ba ito ng input mula kina Bing Lao na at some point ay attributed sa Cinemalaya bilang creative consultant at Sherad Sanchez na taga-Cinema One Originals naman (dati)? Hindi ko inaasahan na maternal pala ang materyal at tingin ko, justified naman ang pagkakapasok. Katulad na inaasahan, impressive si Angeli Bayani rito pero si Karl Medina ang halos hindi ko na makilala at parang nilamon na ng kanyang karakter (kahit limitado ang eksena).
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-50639511101281045142014-08-05T22:55:00.003-04:002014-08-05T22:55:56.808-04:00Cinemalaya 2014: Ikaapat na Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSRcrBYDY_NxpiSxCh5VnDD5N9pTKryJuvFRCDoSU5epnJ88CQ28hn9ySPdBQFKB5kLCz4RYb6bkBA_UiLSIOp87p910MZU7qsXoNPkOPvU2TCwRqrOKNqJUB3C5VOngd08YP0/s1600/IMG_0783.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSRcrBYDY_NxpiSxCh5VnDD5N9pTKryJuvFRCDoSU5epnJ88CQ28hn9ySPdBQFKB5kLCz4RYb6bkBA_UiLSIOp87p910MZU7qsXoNPkOPvU2TCwRqrOKNqJUB3C5VOngd08YP0/s500/IMG_0783.JPG" /></a></div>
<br />
Unang weekday para sa festival at ito ang mga napanood ko:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgypodS729HnHfZnQIJkhzBQKD5uQB_oMa7GL32rFv_WQGv2TN8hXutTUjLCnBWqAhyRB3zxnIKq7pRujQugKIh2F-mkw8tUyu1xDSdSmDxE_lP_Jg39kHQAvFxkhyepNrDrEaf/s1600/pangalay.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgypodS729HnHfZnQIJkhzBQKD5uQB_oMa7GL32rFv_WQGv2TN8hXutTUjLCnBWqAhyRB3zxnIKq7pRujQugKIh2F-mkw8tUyu1xDSdSmDxE_lP_Jg39kHQAvFxkhyepNrDrEaf/s1600/pangalay.jpg" height="151" width="200" /></a></div>
<b>PANGALAY: ANG PAGBABALIK SA TAWI-TAWI (Nanette Matilac)</b> Classic case ito kung saan ang subject ay mas malawak pa sa docu mismo. Ngayon ko lang narinig ang pangalan ni Ligaya Fernando-Amilbangsa (at matapos mapanood, parang nakakahiya na tuloy aminin). Ganoon pala kalaki ang contribution n’ya sa pagsasaliksik sa mga sayaw sa Mindanao at kung paano n’ya ito dinala sa Maynila (considering na taga-Luzon talaga s’ya). Basic lang din ang docu pero may progression naman ito. Unang tatlong minuto pa lang, naisalpak na n’ya ang geography ng Tawi-Tawi at ang halaga ng pagbabalik ng subject sa lugar na kanyang iniwan matapos mamayapa ang asawang kapatid ng datu. Ipinakita rin partly ang kanyang personal na buhay. Pinakagusto ko ay ‘yong halos hindi magkasya sa camera ang nagsusumigaw na passion ng subject sa pagsayaw. Dito siguro pinakanagtagumpay ang docu, ‘yong pagpili ng mga tamang imahen upang makabuo ng isang karakter. Hindi ko na inaasahan ‘yong dulo at kung paano tinalakay ang patutunguhan ng pangalay sa history ng Philippine dances. Kumbaga ay hindi lang huminto ang pelikula sa pag-capture ng passion ni Ligaya Fernando-Amilbangsa kundi naki-rally rin ito sa mga gusto n’yang iparating. Bonus na lang na pagkatapos ng screening ay nagpakita ng sample ang subject (70 years old na s’ya) at wala akong nagawa kundi humanga.<br />
<br />
Dahil mas maaga sa inaasahan na natapos ang Pangalay, nagawa ko pang sumingit sa docu segment ng Ani (Gawad CCP 2013). Honest to goodness ang “Saka” (Harold M. Calderon) pero parang tamad sa akin ang immersive na take na ito tungkol sa SONA ng agrikultura. Mahirap panoorin ang “Tortyur sa Ilalim ng Martial Law” (Milo A. Paz) at ito naman ang gusto talagang iparating ng dokumentarista. Essential viewing din ito lalo na sa mga kabataang walang alam sa period na ‘yon ng Philippine history.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYLb2qt1-IT5QLv151B3uYKZ4kVaj4rTpF2XLRjfrjKauYLBshQIVE2LReab5g4uPK4q1io3Q4b2iJ0EiQ73hs0bZkAACu0wHOjLtWzPhyphenhyphenmuychxf9D31sRyMw8gBhq3pK09O1/s1600/sundalo.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYLb2qt1-IT5QLv151B3uYKZ4kVaj4rTpF2XLRjfrjKauYLBshQIVE2LReab5g4uPK4q1io3Q4b2iJ0EiQ73hs0bZkAACu0wHOjLtWzPhyphenhyphenmuychxf9D31sRyMw8gBhq3pK09O1/s1600/sundalo.jpg" height="200" width="140" /></a></div>
<b>SUNDALONG KANIN (Janice O’Hara/Denise O’Hara)</b> So far, ito ang pinaka-engaging na New Breed na entry na napanood ko kung ang pagbabasehan lang ay ang reaction ng mga tao sa loob ng Little Theater. Madali naman talagang maabot kapag ang subject ay mga bata lalo na’t nalalagay sila sa peligro. As it is, ayos naman sa akin ‘yong finished product. Ang problema ko lang sa kanya, hindi na ako masyadong nabigyan ng espasyo upang namnamin s’ya. Isiniwalat na lahat. As in lahat-lahat, wala nang itinira. Kapag hindi pa naman nakuha ng manonood ang naghuhumiyaw na statement nito kung gaano ka-horror ang war, ewan na lang. Maliban d’yan, klaro naman na hindi ko nakitang amateurish ang filmmaking part. ‘Yong production design, naalagaan. Period movie pero hindi ko nakitang tinipid o mukhang minadali. Kahit ‘yong aktingan, bagama’t hindi ito ang best ensemble so far, nakita ko naman ang kayang ibuga pagdating sa pagpapa-motivate sa mga bata. At hindi ko rin nakita ‘yong pressure na ang mga direktor ay pamangkin ni Mario O’Hara. Magkaiba sila ng approach at walang mga poesiya.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7cGaXDaMwtOSYP9t0BXXJKFv14y6SgVtQqSPeZGzSuofzjtTu7TxlVd0s-bA16wSpi-Bhu7RX1OjHdzPylXX9pMVL2LrsizzGyaAteQmyJ3k0a18YHmW1-VWalXxiobfR9qMC/s1600/janitor.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7cGaXDaMwtOSYP9t0BXXJKFv14y6SgVtQqSPeZGzSuofzjtTu7TxlVd0s-bA16wSpi-Bhu7RX1OjHdzPylXX9pMVL2LrsizzGyaAteQmyJ3k0a18YHmW1-VWalXxiobfR9qMC/s1600/janitor.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>THE JANITOR (Mike Tuviera)</b> Ilang minuto bago matapos ang pelikula, siguradong sigurado ako na genre movie ito. Malinis ang pagkakagawa at sa loob ng isa at kalahating oras, hindi ko namalayan na nasa CCP Main Theater ako. Kung na-implore pa nang mas ekstensibo ‘yong mga fight scene, kamukha noong para sa huling dalawang salarin, puwedeng isa ito sa pinakaepektibong action film sa bagong era. Pero iba pala ang gusto nitong tahakin sa mga huling minuto. Medyo disjointed pero baka ganito ang direksyon na nais sanayin ng sumulat na si Aloy Adlawan. Malakas kasing makabasag ng kumbensyon pagdating sa pagsusulat. Ida-drive sa isang kalye sa 2/3 ng pelikula at biglang liliko pala sa ibang kalye sa huling 1/3 (medyo ganito rin ‘yong “Third Eye” dati ni Carla Abellana). Kung kayang panindigan ito, hindi na masama. Maliban sa kalinisan ng pelikula (‘yong editing na lang, naghuhumiyaw na ibigay sa pelikula ang award para sa Best Editing), gusto ko rin ‘yong dark na commentary n’ya sa kapulisan. Trite na pero hindi ako nagsasawa dahil hindi dapat binabalewa. Magandang makarating ito sa mas malawak na movie viewing public upang ma-magnify ang gustong sabihin.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGkU-IMm-BCwbaskzg06rnXqwcSXgf1szAeBI0xPPpL0d0QTSUh8j8vP6OtG1BsGQB0_O0pzzSKPxIHa1EjhidAbVxJfuAvpXozE31EyDOMDLVDfw0RyfzZmkvLZoCVtQZ34hQ/s1600/mariquina.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGkU-IMm-BCwbaskzg06rnXqwcSXgf1szAeBI0xPPpL0d0QTSUh8j8vP6OtG1BsGQB0_O0pzzSKPxIHa1EjhidAbVxJfuAvpXozE31EyDOMDLVDfw0RyfzZmkvLZoCVtQZ34hQ/s1600/mariquina.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>MARIQUINA (Milo Sogueco)</b> Sa kabuuhan, isa itong family drama at ang tema, bagama’t hindi kasing eventful ng mga naglipanang teleserye, ay pamilyar at madaling maabot. Distinct ang materyal sa isang city pero kung tutuusin, lahat ng emosyon dito ay kasing generic din naman sa ibang lugar. Tahimik nga lang ang pagkakakuwento, kasing tahimik n’ong Marikina River na s’yang naging saksi sa ilang buhay (at kamatayan) ng mga tauhan sa pelikula. Tungkol din ito sa mga sapatos at kung paano nagkaroon ng koneksyon ang economic situation ng bansa sa upper middle class o sa isang komunidad ng shoemaking industry. Sa kabila ng katahimikan, na-hook ako sa buong palabas. Siguro primarily dahil sa cast at dahil well defined ang mga karakter. Mylene Dizon is never boring on screen. ‘Yong presence n’ya ay presence ng isang makabagong babae na malakas ang loob at hindi agad-agad nagpapa-outwit sa buhay. Malinaw ang kaibahan nito sa kanyang ama na kahit sa negosyo ay mabilis mapanghinaan ng loob. Si Ricky Davao ay wala na yatang hindi kayang gawin (considering na kakanood ko lang sa kanya sa “The Janitor” bilang isang conniving na police officer) at nakuha n’ya ako rito bilang isang ama na nag-uumalpas ang mga kinikimkim na emosyon. Nakita ko sa kanya ang bigat na dinadala, ang pag-ibig na hindi na matutumbasan at ang pagsuko sa mga bagay na hindi na maiibalik. Ang asawang si Che Ramos-Cosio at ang kabit na si Bing Pimentel ay epektibo rin. Kitang kita ang contrast sa kanilang characterization (ilan ito sa mga nagustuhan ko sa sinulat ni Jerrold Tarog dito). At ayaw ko mang aminin, mahusay si Barbie Forteza sa ginawa n’ya sa pelikula.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-42098077529525609932014-08-04T22:55:00.002-04:002014-08-04T22:55:36.202-04:00Cinemalaya 2014: Ikatlong Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0IrSidL1kpujDa2VWP38dhCwvGApUT1QXxT-ZefrjyBaIAmnKhALDa_Xt4FqeaVKa3BaZMfKyS7UcyZQ40hMFvYlb41yLQI-sxQA2wjMQrubebugcvyAszp-KDzc7o0sKo0DL/s1600/IMG_0752.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0IrSidL1kpujDa2VWP38dhCwvGApUT1QXxT-ZefrjyBaIAmnKhALDa_Xt4FqeaVKa3BaZMfKyS7UcyZQ40hMFvYlb41yLQI-sxQA2wjMQrubebugcvyAszp-KDzc7o0sKo0DL/s500/IMG_0752.JPG" /></a></div>
<br />
Line-up-wise, hindi masyadong eventful ang ikatlong araw para sa akin. Ilang tala:
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4Q2_ZJJgsa6hnAXm7i6tOzThqSder6eW35B2veUnY6SaiCttxfC7XEwto48QnZcu9tJstSvCc2GzXyKGqZulobos_ZGI09Wq-NVRtMdVT_PC9XG0wqm1DexjFeMT9mUGq4pSJ/s1600/Adlaw.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4Q2_ZJJgsa6hnAXm7i6tOzThqSder6eW35B2veUnY6SaiCttxfC7XEwto48QnZcu9tJstSvCc2GzXyKGqZulobos_ZGI09Wq-NVRtMdVT_PC9XG0wqm1DexjFeMT9mUGq4pSJ/s1600/Adlaw.jpg" height="200" width="141" /></a></div>
<b>ANI: GAWAD CCP 2013 SHORT FEATURE WINNERS</b> Sa limang ipinalabas (kabilang ang napanood ko nang “Death Squad Dogs” na nagustuhan ko sa unang pagkakataon), ang common sa kanilang lahat ay nakapaglatag pa rin ng kuwento sa maiksing panahon na walang conceit na idaan sa pagiging artsy o pagpapakalalim (dahil ba dapat nasa experimental na kategorya ito, kung gan’on?). Patok sa akin ang narrative ng “Punla” (Kenneth Mandrilla) at ang imahe ng tumubong halaman sa ilalim ng see-saw. Pero sa “Ang Walay Kahumanang Adlaw” (Glenmark Doromal) ako pinakanakuha. May sundot ang content (unrequited love) kahit na paulit-ulit na natin itong nakita at hindi ako magsasawa. ‘Yong waiting game dito ay pinamukhang kasing common at kasing infinite ng araw.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipmVRlTPXmd7nQdjy7EZsLcqq8L2ARaZ7Kader1YvgLBKPYTXRi-F9DC7iy4LIJHmD9MPg5V792SarHvQD6LhO3YsMt5eXNljWF7NJDkmY6nS342SowB1K1FAVmO4a6jTXAx3V/s1600/Geography.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipmVRlTPXmd7nQdjy7EZsLcqq8L2ARaZ7Kader1YvgLBKPYTXRi-F9DC7iy4LIJHmD9MPg5V792SarHvQD6LhO3YsMt5eXNljWF7NJDkmY6nS342SowB1K1FAVmO4a6jTXAx3V/s1600/Geography.jpg" height="200" width="154" /></a></div>
<b>ANI: KAPAMPANGAN CINEMA MOVEMENT SHORT FEATURE</b> Una, masayang makitang mamayagpag ang (Kapampangan) regional cinema at mas masayang malaman na meron itong org upang maisulong ang artistry. Sa apat na napanood ko, pinakagusto ko ang pagiging personal ng “Lisyun Qng Geografia” (Petersen Vargas). Parang napaka-vivid pa kasi n’ong detalye rito, parang kakahugot lang sa alaala (na hindi mabilis mabura). Dito nag-work sa akin ‘yong short film kahit na wala itong masyadong arko o kung anu-anong statement. Bittersweet. Tender. At sino ba ang makakalimot sa atin ng first love? Hindi ko masyadong makita ang tinutumbok ng “Matwang Dalaga” (Carlo Catu) maliban siguro ang ma-capture sa pinaka-Fernando Amorsolo na feel ang Mt. Arayat. Pero basically, tungkol ito sa mga life changing decision. Kamukha ito ng “U.S.F.A.” (Jason Paul Laxamana). Tungkol din sa mga desisyon ang tema na inilatag sa angst at humor (na reminiscent sa akin ng sensibility ni Victor Villanueva). Mukhang fun ginawa ang “Cabatingan” (Brianne Amparado) at promising i-explore ‘yung genre na purely socio-economic ang commentary.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIdzSGJ6vaOabXKBBJVy0NbmtuqiGN1bPC0wX6w-gJGI5iboF3R5oaHa6PoDaTZVQIN0o6nGNlje_XD-N8ZLbVcy9TBemQd-04wz6dguhihUgZi9mEwIttxjK09nPHwHx1eCPZ/s1600/Children.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIdzSGJ6vaOabXKBBJVy0NbmtuqiGN1bPC0wX6w-gJGI5iboF3R5oaHa6PoDaTZVQIN0o6nGNlje_XD-N8ZLbVcy9TBemQd-04wz6dguhihUgZi9mEwIttxjK09nPHwHx1eCPZ/s1600/Children.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>CHILDREN’S SHOW (Roderick Cabrido)</b> Sa hinaba-haba ng panonood ko sa Cinemalaya, bihira sa akin ‘yong mga pagkakataon na unang sabak ko pa lang sa New Breed ay very satisfying na agad. Medyo delikado rin ang ganito dahil nagse-set ito ng kakaibang standard sa iba pang kalahok. Sa unang impresyon, ang pelikulang ay parang nasa kaparehong breed ng mga nauna nang pelikula sa Cinemalaya: Ranchero, Cuchera, Oros, Quick Change. Dinala ulit ako sa isang mundo na hindi ko pa nakikita (kahit sa TV man lang). Pero hindi ito ang pinaka-beef ng pelikula. Tungkol pa rin s’ya sa survival mula sa perspektibo ng dalawang bata na maagang ninakawan ng kainosentehan. Malinaw ang gusto nitong ipakumpara sa pagitan ng boksing at totoong laban sa buhay. At madalas na natatalo ay ang mga bata mismo. Impressed ako sa mga sinulat ni Ralston Jover at hindi kakaiba ang pelikulang ito. Madalas na tinatalakay n’ya ang dungis ng Pilipinas at, nitong mga huli, sinasahugan n’ya ng mumunting magic realism. Ang nakakatakot na boses sa “Porno”. Ang doppelganger sa “Bendor”. May kakaibang statement ito kung ganito na ang pagtingin sa socio-economic na estado ng bansa. Dito ako unang-una nakuha ng pelikula. Kumbaga, script-wise, nag-meet ang inaasahan ko at ang final product. Ikalawa, halatang merong mata ang direktor. Maraming storyteller ng ganitong genre (kung matatawag mang genre) ang hindi masyadong gifted sa visual. Bonus na lang ang kanyang deliberate na humor sa mga eksena ni Kara. Mukhang conscious s’ya na masikip higupin ang tema at nararapat lang na sahugan ito ng ilang breather. At panghuli, sinelyuhan nito na mahusay talaga si Buboy Villar na dating child actor. Kitang kita ang dedication n’ya sa physicality ng karakter habang tumutulay pa rin sa dramatic realm n’ong materyal.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihjG0_AOPb-jQ_Qj71r2ozVHHqJpBD9XB3jcG2bxUinhIvOl6ArquLOspZo4PVVE9Lj76A6EDnx7AnzA1u0SAbg8eZFR3S5qGRd_NTGiG7inpPGjjst4v8m8Al-M47ULDrm_uQ/s1600/Journey.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihjG0_AOPb-jQ_Qj71r2ozVHHqJpBD9XB3jcG2bxUinhIvOl6ArquLOspZo4PVVE9Lj76A6EDnx7AnzA1u0SAbg8eZFR3S5qGRd_NTGiG7inpPGjjst4v8m8Al-M47ULDrm_uQ/s1600/Journey.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>DON’T STOP BELIEVIN’: EVERYMAN’S JOURNEY (Ramona Diaz)</b> Masyado nang trite ang materyal. Interesting sana ito dahil sa tinatawag na Pinoy Pride pero parang wala namang naiangat ang docu upang gawin itong interesante. Very basic. Simple. Formula. O, siguro wala akong masyadong napulot kay Arnel Pineda na hindi ko pa naririnig dati.Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-43126226407179337822014-08-03T22:18:00.000-04:002014-08-03T22:18:08.870-04:00Cinemalaya 2014: Ikalawang Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaU1C9T5jzPaUNZz7KXGpIRpw21OKRi6v_7DcnMpG5UZIXCX1veG3SWyAyJkimyHp7U-LHvrOvDN_0APmN6QCgtxC2Mvq596orLun_Z7bP4IAGXtambRPHhiUlqKXAVTce_T57/s1600/IMG_0743.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgaU1C9T5jzPaUNZz7KXGpIRpw21OKRi6v_7DcnMpG5UZIXCX1veG3SWyAyJkimyHp7U-LHvrOvDN_0APmN6QCgtxC2Mvq596orLun_Z7bP4IAGXtambRPHhiUlqKXAVTce_T57/s500/IMG_0743.JPG" /></a></div>
<br />
Ilang note sa ikalawang araw:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPTK67oRXI9qDN-bfXkPSPWMhnLuE30HrJZOstxJZkm8-pmP3bxYfsdugH2C5ZBhKQRrXLc3NHVIYOcLkeTE0RFkU_FPkktKHfPxHvhg4Ng-HYkDrERlXlzyXEEujPxktg6kbS/s1600/Milky+Boy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPTK67oRXI9qDN-bfXkPSPWMhnLuE30HrJZOstxJZkm8-pmP3bxYfsdugH2C5ZBhKQRrXLc3NHVIYOcLkeTE0RFkU_FPkktKHfPxHvhg4Ng-HYkDrERlXlzyXEEujPxktg6kbS/s1600/Milky+Boy.jpg" height="200" width="174" /></a></div>
<b>ANI: GAWAD CCP 2013 ANIMATION AND EXPERIMENTAL WINNERS</b> Ito ulit ‘yung pagkakataon na makahabol sa mga animation at experimental films na hindi ko napanood noong isang taon (sa layo ng UPFI, halimbawa, at ang mga schedule nila na hindi masyadong friendly sa mga nagtatrabaho ng 8-to-5 sa Makati o Taguig). O, puwede ring gusto ko lang din talagang sulitin ang festival pass. Pero masaya ang line-up. Napanood ko na ang “iNay” (Carl Papa, na isang masugid na Cinemalaya patron) at hindi pa rin nagbabago ang kurot na ginawa nito. Siguro medyo biased kung sasabihin kong alam ko ang pinaghuhugutan ng director at ito primarily ang rason kung bakit ko nagustuhan ang pelikula. Sa kabilang banda, ang medyo extensive na animation na ‘pinakita ng “Milky Boy” (Arnold Arre) ay kasalungat naman pagdating sa bigat (o gaan) ng tema. Tungkol ito sa isang loser na nais kumawala sa isang loser na character. May konting pahapyaw sa mito ng pagiging superhero na nakasalang sa mala-Star Cinema na formula. At umobra sa akin ang concoction na ganito. Bittersweet naman ang “Ang Tala” (Arlei Dormiendo) at striking ang mga imahe ng “Ang Libingan ng mga Pantas ng Perya” (Joyen Santos).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdjqxuPYkDBQxd9DvAToUpz0dmCzLA9kTylCJUVx4y7V6aDGve8bMFs6QvfWOKNBryUpenqeZQvUCDxbASupdEKoMBcqLbhkyRygIopITq4K1BYOM7f_YxnND-tcZCsJuleF-N/s1600/Asintado.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdjqxuPYkDBQxd9DvAToUpz0dmCzLA9kTylCJUVx4y7V6aDGve8bMFs6QvfWOKNBryUpenqeZQvUCDxbASupdEKoMBcqLbhkyRygIopITq4K1BYOM7f_YxnND-tcZCsJuleF-N/s1600/Asintado.jpg" height="200" width="137" /></a></div>
<b>ASINTADO (Luisito Ignacio)</b> Na-turn off ako sa speech pa lang ng direktor sa introduction nito para sa pelikula. Sabi n’ya (hindi eksaktong salita), “Hindi ako makapaniwala na sa halagang P3.5M ay makakagawa ka na ng isang obra. At ang obra na ito ay ang Asintado”. Una, hindi obra ang pelikula para sa akin. Ayoko nang mag-focus sa kung ano dapat ang feel o vision ng isang Cinemalaya entry pero sabihin na lang natin na ang isang makatotohanang materyal ay kinakailangan ng isang makatotohanang perspektibo (though inaamin ko na masyado itong relative at demanding pakinggan). Bakit nakakairita sa lahat ng eksena si Rochelle Pangilinan dito? Bakit maraming manang (tiya, ina, kamag-anak siguro) sa bahay ni Gabby Eigenmann? Sila ba ang mga producer ng pelikula? Sa unang sampung minuto pa lang, asintado na ang itatakbo ng materyal. Pero promising ang umpisa sa pagiging talky ng mga nakatira sa purok (mga tsismisan at iba pa) at bumabad ang camera sa mga ganitong eksena. Hindi masama. Nag-umpisa lang dumating ang delubyo nang nararamdaman mo nang nagaganap na ang premonition na nakita mo sa unang sampung minuto. At hindi nga nagkamali. Ang masama rito ay ubod ng sama. Ang mabuti, ubod ng buti. Klaro naman ang limitasyon. Sana man lang ay ginawang interesante and dina-drive nitong denouement.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhddCibroBS5USU9V-0kphuroOuCTZ85liZi5jeh9Y2-rE5eQgbY0m-Jk12md2TxKtBBmngTVxVz1N3b1PWZzHh85QQ9AsEOafaSHMUzJ3hm0hpeuw8sutsgDHBiVWdjHWU4PPx/s1600/Oella.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhddCibroBS5USU9V-0kphuroOuCTZ85liZi5jeh9Y2-rE5eQgbY0m-Jk12md2TxKtBBmngTVxVz1N3b1PWZzHh85QQ9AsEOafaSHMUzJ3hm0hpeuw8sutsgDHBiVWdjHWU4PPx/s1600/Oella.jpg" height="200" width="165" /></a></div>
<b>SEARCHING OELLA (Jonah Añonuevo Lim)</b> Lost ako sa pelikulang ito na attributed sa Mapua Institute of Technology. Mabuti na lang at isang oras lang ang itinagal. Wala na munang kwestiyon sa kakulangan nito sa aspetong teknikal kahit na maraming student film na kasado ang mataas na standard sa cinematography, sound at iba pa. Ayos lang din sa akin na meron itong mga twist sa dulo at isa pang twist pagkatapos nito. Wala ring kaso sa akin kahit na mababaw ang research sa retrograde amnesia. Ang pinakaayaw ko ay ‘yung paggamit ng fluidity ng sexuality bilang isang resolution na happy ending, na para bang ang pinakamabigat na nangyari sa lead character ay ang paninibago sa kanyang kasarian at ang pinakalunas dito ay Biblical pa rin at ayon sa nakasanayan ng society.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip6MlU6leJQZfr-xhUFbTLTq3z8j5wC3ksUP2jS82-aLPVsxXzx3jZDjZUqypY7wVruJ6MUPTEQlJ_mII3phk3LV4faS_yqrycBXsZMo3Sz4JF3lvYuocFg2isWvSBB0acHwGT/s1600/Hustisya.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEip6MlU6leJQZfr-xhUFbTLTq3z8j5wC3ksUP2jS82-aLPVsxXzx3jZDjZUqypY7wVruJ6MUPTEQlJ_mII3phk3LV4faS_yqrycBXsZMo3Sz4JF3lvYuocFg2isWvSBB0acHwGT/s1600/Hustisya.jpg" height="200" width="138" /></a></div>
<b>HUSTISYA (Joel Lamangan)</b> Surprise, surprise! Napaka-rare para sa isang Lamangan film na ang naaalala kong eksena ay ‘yong mga tahimik at wala lang, hindi ang mga pasabog na breakdown scene at histrionics. Oo, meron pa ring eksena (murder scene, last frame, etc.) na tipong ire-rave ng FAP o FAMAS (kesa YCC o Urian, halimbawa) pero mas nakakarami ang kasalungat nito. Ang mga paglalakad ni Nora sa mga kalye ng Maynila ay isang indikasyon kung gaano s’ya nagbe-blend bilang isang pangkaraniwang ale. At may gusto itong sabihin tungkol sa pilosopiya ng pelikula. Ang karakter na si Biring ay nabubuhay sa paga-outwit sa kabulukan ng Pilipinas. ‘Pinapakitang nasusuhulan n’ya ang opresyon sa ilang pagkakataon pero ang lahat ng mabubuting bagay ay may hangganan. Ang gown ni Nora sa gabi ng premiere ay kalahating puti at kalahating itim. Tila naisip na ng kanyang stylist ang karampatang suot para sa pelikulang tumatalakay sa pagtitinikiling sa kabutihan at kasamaan. Ang Ricky Lee na nakita ko rito at malakas maka-reverse psychology. Hindi na ito tahasang pumapatungkol sa kaapihan. Parang tumanggap s’ya rito ng pagkatalo sa sistema at tiningnan na lang ang society nang may pagsuko (o para sa iba, maturity). Pero may pagsuko nga ba? Ang halakhak ni Nora sa isang hindi makakalimutang eksena ay halakhak ng comfort o pagiging at home sa isang panig ng kulay. Convenient na s’ya sa pagkabulok. At dito ako nagkaroon ng discomfort bilang isang manonood. Without being too preachy, nakapaglatag ito ng reflection na sa tingin ko ay mananatiling napapanahon. Ito na siguro ang Joel Lamangan film na pinag-isip ako. Naroon pa rin ang mga signature na decision n’ya kung paano ie-execute ang eksena pero naaliw ako na parang nag-level up s’ya rito. Pati ‘yung ibang teknikal, naalagaan. Pati ang treatment n’ya kay Nora, light lang at punung puno ng kampante na hindi kailangan ng isang mahusay na aktres sa pelikula ang sigawan at iyakan.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-40380702938077877652014-08-01T23:04:00.001-04:002014-08-03T20:09:17.168-04:00Cinemalaya 2014: Unang Araw<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqxMSe3mZ1QapEajRk169vw8qAxPZbGlY6RzNXfSnEPMRcuBrBi2rhDzpibOW6KSy0s2-9aMji2us_MGDS1rDJC3ZzLr2a5CcL9mzkujpoaVapPGqZL8ubzbLaYsQDSaEge3AE/s1600/IMG_0728.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqxMSe3mZ1QapEajRk169vw8qAxPZbGlY6RzNXfSnEPMRcuBrBi2rhDzpibOW6KSy0s2-9aMji2us_MGDS1rDJC3ZzLr2a5CcL9mzkujpoaVapPGqZL8ubzbLaYsQDSaEge3AE/s500/IMG_0728.JPG" /></a></div>
<br />
Mahigit isang buwan yata akong diyeta sa pelikula bago umapak sa CCP para sa taunang festival na ‘to. Well, nabasag lang noong pinanood ko ‘yung “Like Father, Like Son” (Hirokazu Koreeda, 2013) sa eroplano noong isang araw, habang bumabaybay sa isang matagtag na bahagi ng biyahe dahil sinasalubong daw ang isang bagyo, sabi ng piloto. Kinakabahan ako at naiiyak nang magkasabay. Noon na lang yata ako nakaranas ng ganoon ka-ekstensibong turbulence (ang huling natatandaan ko ay noong 2003 pa). At hindi masama ang pelikula (character study na idinaan sa father and son relationshiop) upang paiyakin ako habang pasulpot-sulpot ang kaba. Noong lumapag nang matiwasay ang eroplano, ang una kong naisip, “Putsa, makakapag-Cinemalaya pala ako!”
Alas-5 ng hapon pa lang ay nasa tagiliran na ako ng CCP. Umaambon. Mahaba na ang pila sa dalawang butas ng box office sa ibaba at may ilang press at patron na rin sa lobby ng Main Theater. Sa unang pagkakataon, ipinasok sa loob ng Tanghalang Nicanor Abelardo ang opening salvo ng festival. At mukhang wala akong kawala kundi panoorin ang ceremony bago isalang ang opening film. Iniiwasan ko kasi ‘yung mga trailer kapag ‘pinapakilala na ang mga kalahok. Mas maayos ang flow. Hindi magulo ang traffic ng mga manonood na dati-rati ay pinaghalong pumipila para sa opening film at nanonood ng recognition.<br />
<br />
Anyway….
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUZOvf8Va9UEKvy52xg6_XQaMYgwVxZGzRBHZr1JieN_if8ziWqaeWLCIWEaq0AFBWxU2mjCz_A44xbbSZDYlGQyUSaahkQC9BGgq7XeecgmRoZhlJ6U6HBGqfcnyrsV7lDfSw/s1600/Documented.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUZOvf8Va9UEKvy52xg6_XQaMYgwVxZGzRBHZr1JieN_if8ziWqaeWLCIWEaq0AFBWxU2mjCz_A44xbbSZDYlGQyUSaahkQC9BGgq7XeecgmRoZhlJ6U6HBGqfcnyrsV7lDfSw/s1600/Documented.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>DOCUMENTED (Jose Antonio Vargas)</b> Maraming ginawang impression ‘yung docu tungkol sa isang illegal, este, undocumented immigrant (si Jose Antonio Vargas mismo) na patuloy na nakikibaka sa kanyang papeles. ‘Yong balls ng subject eh mala-Michael Moore ang dating sa akin. May isang eksena rito kasama ang presidentiable na si Mitt Romney at ilang bigatin sa mundo ng newscast sa US. Nandoon ‘yong tahasang pagtulay n’ya sa alambre at ang maaaring kapalit nitong deportation. Sa aspetong ito ng katapangan, hindi lang bilang isang kababayan o isang Asyano na madalas na ma-stereotype na tahimik at mapagkimkim, kundi nabibilang sa minority, humanga ako sa subject. Sa kabilang banda, lumihis bigla ang docu sa isang avenue kung saan tinumbok naman ang isang literal at figurative na distant relationship ng anak sa US at kanyang ina sa Pilipinas at ang kanilang hindi pagkikita sa loob ng mahigit 20 taon. Naisip ko, dalawang buwan ko nga lang hindi nakita ang nanay ko, malaking bagay na. Paano pa kaya ang dalawang dekada? Dito umusbong ang puso ng docu na hindi ko nakita sa mga ginawa ni Michael Moore. At nanganak ito nang nanganak hanggang nasukol ako sa ilang eksena at nasundot. Kung tutuusin, wala akong masyadong makitang aspeto sa docu na lutang ang pagka-Pilipino ng materyal maliban na lang na Pilipino talaga si Jose Antonio Vargas at nasa Pilipinas ang kanyang ina. O, ‘yung fascination ng subject na lumiko sa pagpapaigting ng drama (may mga eksenang ‘pinapakitang nagbe-breakdown scene s’ya o nagpupumigil umiyak) bilang isang bansa tayo ng melodrama at teleserye. Ang lahat ay sumisipol sa kanyang pagiging Amerikano, ang kanyang kontribusyon sa kapwa Amerikano at sa ikakaaliwalas ng mga batas na sasaklaw sa mga Amerikano. Maaari ngang walang katumbas na prestige ang pag-uwi sa bansa kung mamamasukan, halimbawa, sa ABS-CBN o GMA, pero sa dulo ay serbisyo pa rin naman ito sa kapwa kasabay ng pagkakataong makapiling ang sariling ina at mahanap pa ang sarili. Lumabas ako sa sinehan na nagtatanong kung bakit ba hindi na lang s’ya umuwi. At mukhang ang sagot dito ay dahil ayaw n’yang sumuko sa laban na kanyang sinimulan. Maliban sa mga borloloy ng mga inilatag nito tungkol sa usapin sa human rights at immigration, lumalabas na ang sentro ng docu ay isang character study ng katapangan, hindi matanggihang koneksyon ng anak sa ina at patuloy na pagsiyasat sa kaakohan.Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-40175800762672514032014-03-13T10:41:00.002-04:002014-03-17T21:54:41.995-04:00Benteng Pinakamahusay na Pelikulang Pilipino Para sa 2013<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGNBgkBfB8hXOOechBHauhufWMW2xaSPSEQHP8DLiJ4xYVg-ss1B2LBdKJBKfPAs37ST_Puz0o5MjHBTgi6DJPA1rKw6rOWR69zPGgLbAUIVQRp5ZfufQAzUfeRBkaeZRJ3v5g/s1600/Iskalawags.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGNBgkBfB8hXOOechBHauhufWMW2xaSPSEQHP8DLiJ4xYVg-ss1B2LBdKJBKfPAs37ST_Puz0o5MjHBTgi6DJPA1rKw6rOWR69zPGgLbAUIVQRp5ZfufQAzUfeRBkaeZRJ3v5g/s500/Iskalawags.jpg" /></a></div>
<br />
May kasabihan na “Huli man at magaling…” pero hindi ko na kukumpletuhin dahil hindi namn ako magaling. Medyo nakalimutan ko na ngang isulat ito at wala rin naman akong obligasyon na gumawa ng listahan. Nagkataon lang na kasalukuyan nang ipinapalabas ang <b>“Norte, Hangganan ng Kasaysayan”</b> sa Ayala Cinemas (March 11 sa Trinoma, March 18 sa Ayala Center – Cebu, March 25 naman sa Greenbelt 3 at March 31 sa Glorietta 4; lahat ay mag-uumpisa ng 6:30pm) at mukhang hudyat na rin ito na ma-imortalize (at least sa blog na ito) ang mga napusuan kong pelikulang Pinoy n’ung 2013. May ilan akong hindi napanood (sa bilang ko ay pumatak ng 29 o 30 mula sa total na 157 at hindi na ito masama) kabilang na ang <b>“Burgos” (Joel Lamangan)</b>, <b>“It Takes a Man and a Woman” (Cathy Garcia-Molina)</b>, <b>“Juana C, the Movie” (Jade Castro)</b>, <b>“Ang Maestra” (Joven Tan)</b> na naabutan ko ang pinakahuling frame, <b>“Bang Bang Alley” (Ely Buendia)</b> at iba pang pelikula na naipalabas sa Robinsons Galleria.<br />
<br />
Gusto ko ring i-single out ang ilang pelikula na hindi ko na maiisingit sa bente pero tingin ko ay kailangan ding mabanggit. Sa ngayon, apat lang ang nasa radar ko: <b>Ang Huling Chacha ni Anita (Sigrid Bernardo)</b>,<b> </b><b>Puti (Mike Alcazaren)</b>,<b> </b><b>Kabisera (Borgy Torre) </b>at<b> Otso (Elwood Perez)</b>. Merong insight ang nauna tungkol sa kaibahan ni Anita kay Maximo Oliveros. Si Anita ay natuklasan lamang ang sarili nang unang beses itong umibig samantalang si Maximo ay alam na n'ya kung sino s'ya bago pa man dumating ang pulis. Maraming promise ang ikalawa at merong scientific explanation na B&W ang ating panaginip. 'Yun nga lang, hindi ako masyadong nakuha sa paggamit ng panaginip. May konting laylay ang ikatlo dahil medyo mapusyaw ang pagsabog sa dulo pero hinding hindi ko makakalimutan ang "Bato sa Buhangin" scene ni Joel Torre sa pelikula. Ang ikaapat naman ay isang patunay na marami pang asim si Elwood Perez. <br />
<br />
Pero heto ang mga nakatawid:
<b> </b><br />
<br />
<b>20. Salvi, Ang Pagpadayon (TM Malones)</b> Wala pa akong napapanood na ganito ka-ambisyoso ang vision para sa isang pelikulang Pinoy, regional man o hindi, na tumatalakay sa post-apocalypse, sa kabila ng kakulangan ng budget. Dito ako napaisip kung ano bang meron sa Bacolod at tila rito yata nanggagaling ang mga direktor na merong “mata”: Peque Gallaga, Erik Matti at Richard Somes. Sa kabila ng visual treat, hindi nito nakalimutan ang humor na paminsan-minsan ay sumusulpot o ang kahusayan ng mga nagsiganap na isang hakbang lang sa hukay ay magiging katawa-tawa.
<b> </b><br />
<br />
<b>19. Guerrilla is a Poet (Sari Dalena and Kiri Dalena)</b> Gusto ko ang feel ng buong pelikula na para kang nasa isang tula, at ang kasabay na pakiramdam na isa itong documentary pero hindi naman. Gusto ko rin na hindi naghuhumiyaw ang mga artista rito na “Ako si Jose Maria Sison!” o “Ako si Corazon Aquino”, o maging ang bawat frame ay hindi humingi ng title card upang maiangkla ang hinihinging panahon. Kung tutuusin, ang subject ay nasa sa isang position na paulit-ulit na sumasalamin at nagtatanong sa accountability ng gobyerno pero hindi ito kailanman sumigaw nang nakatiklop ang kamao sa ere.
<b> </b><br />
<br />
<b>18. Quick Change (Eduardo Roy, Jr.)</b> Fascinating ang mga pelikula na bagama’t topical ay naghahatid sa ‘yo sa isang mundo na halos hindi masyadong pamilyar. Sa kaso ng “Quick Change”, dinala nito ang manonood sa mundo ng ilegal na cosmetic surgery at sa moralidad na nais nitong tanungin hindi mismo sa sekswalidad kung hindi sa kung hanggang saan ang lalim na kailangang hiwain upang ipuhunan ang panlabas na kaanyuan.<br />
<br />
<b>17. Debosyon (Alvin Yapan)</b> Mabigat ang paratang dito ni Alvin Yapan na mas dakila ang debosyon ng mga engkanto sa tao kesa ang debosyon ng mga tao sa kinikilalang diyos. Sa kabila ng impresyon na kontrabida ang ilang diwata, hindi nito kailanman binitawan ang pananampalayata sa mga mortal kahit na nagbabago ito ng anyo, namamatay at merong ipinapanganak. Magandang salamin ito ng busilak na uri ng relihiyon, isang panata na higit pa sa itatagal ng sariling buhay.
<b> </b><br />
<br />
<b>16. Babagwa (Jason Laxamana)</b> Isa itong example ng categorically indie film na kayang tumawid at maaaring maabot ng pangkaraniwang viewer. Tumalakay ito sa pagbabalat-kayo bilang hanapbuhay at ang karampatang kapalit nito kapag bumaliktad na ang tinatawag na karma. Muli, isang revelation si Alex Medina rito, partikular sa isang eksena na kailangan n’yang gumawa ng transition bilang isang kriminal papunta sa pagiging biktima.<br />
<br />
<b>15. Ang Mundo sa Panahon ng Bakal (Mes de Guzman)</b> Ang ikatlo sa trilogy ni Mes de Guzman ay tungkol sa partisipasyon natin sa mga ilegal na trabaho na may kinalaman sa mga elementong nasasaka sana nang libre. Isa itong statement sa maling pangangalakal at ang diretsahang kapalit ng anumang paglukso sa tinik. Mahirap kong makakalimutan ang isang eksena rito ng ama na tila walang katapusang naghahanap sa anak na hindi pa umuuwi.
<b> </b><br />
<br />
<b>14. Death March (Adolf Alix)</b> Kung simulation lang ng pagkabagot, uhaw at pagod ang pag-uusapan, masasabi kong tagumpay ito. Akala ko ay magiging distraction ang artsy na production design pero naging mitsa pala ito ng kawalan ng saysay ng naturang martsa ng mga sundalo natin. Ang dulo ay pinalitan ng mga totoong puno at totoong daan upang magbukas naman sa kalayaan na hinahanap. Minsan lang ding magkasama-sama sa isang project ang ilan sa mahuhusay nating aktor: Sid Lucero, Kristoffer King, Jason Abalos, Sam Milby at marami pang iba.
<b> </b><br />
<br />
<b>13. Boy Golden (Chito Roño) </b> Nagmukhang Greek tragedy ang action film na ito. Siguro ay alam na ng sumulat na ang mga ganitong “film bio” ay kadalasang natatapos sa isang eksena kung saan mamamatay ang bidang kriminal. Hindi rin kumurap ang humor dito, mula sa a capella singing sa isang gun fight hanggang sa pagbunot ng buhok sa kilikili ni Gloria Sevilla. Sa kabilang banda, MMFF material pa rin ito. Star-studded, madaling sundan pero hindi kailanman nagkulang sa sustansya.
<b> </b><br />
<br />
<b>12. La Ultima Pelicula (Raya Martin)</b> Paano kung tama ang mga Mayan at nagtapos nga ang mundo noong 2012? Ito na siguro ang magiging ultimate documentary. Pero sino ang makakanood? Isang filmmaker ang tila nasa midlife crisis ang nangangamba habang isang katutubo (o isang local na nakasuot katutubo) ang kumurap sabay sabing napapagod na s’ya. Bonus: isang pagbisita sa museum.
<b> </b><br />
<br />
<b>11. Kordero sa Dios (Keith Deligero)</b> Inumpisahan ang pelikula sa isang narration na tila nagmumula sa Diyos dahil ang POV nito ay mula sa langit, pababa sa mga ulap at papuntang lupa. Sa lupa ay makikita naman natin ang pag-uumpugan ng bato sa pagitan ng mga anghel at mga demonyo na nakapaligid sa isang binatilyo. Magandang Bibliya ito sa makabagong panahon. O, maaari ring isang suhestiyon na hindi naman kailangan ang Bibliya dahil katulad ng rotonda sa Cebu, ang buhay ay bilog at hindi kailangan ng anumang kanto na pagsasabitan ng moralidad.
<b> </b><br />
<br />
<b>10. Islands (Whammy Alcazaren)</b> Tatlong timeline, tatlong hugis ng pag-iisa. Isang pre-historic ng pangungulila na walang ibang ginawa ang mangangaso kung hindi ang makipagtagisan ng buhay sa mga malalaking hayop. Isang futuristic na melancholia ng isang astronaut na walang ibang form of survival kung hindi ang mga alala ng nakalipas. Sa gitna ay isang matanda at balong ina na pilit itinutulak ng anak na mag-migrate. Inilaglag itong lahat sa pag-inject ng film on film na atake sa dulo, kasabay ng isang matamis na epilogue na antidote sa pag-iisa.
<b> </b><br />
<br />
<b>9. Sana Dati (Jerrold Tarog)</b> Ito na siguro ang pinaka-agresibo ang pananaw tungkol sa kung ano nga ba ang kahulugan ng kasal. Ito ba ay isang klase ng graduation sa isang napakahabang getting-to-know stage o isang simula upang tuluyang mahanap ang sarili? Hindi ko makakalimutan si Lovi Poe at ang kanyang atake sa isang babaeng malapit nang ikasal subalit nanatiling nagdadalawang-isip (o nagdadalawang-puso?).
<b> </b><br />
<br />
<b>8. Ekstra (JeffreyJeturian)</b> Bagama’t hindi pa ito ang definitive na gauge ng dedication ni Vilma Santos sa bugso ng indie, kuhang kuha naman ako ng tanong sa dulo. Sino nga ba ang namatay? Tanong ng mga nag-aabang sa teleserye. Tanong din ito ng bidang babae na kumakatawan sa mga manggagawa na ang puhunan ay higit pa sa sarili.
<b> </b><br />
<br />
<b>7. Badil (Chito Roño)</b> Sa lahat ng mga kasali sa Sineng Pambansa (All-Masters Edition), parang ito lang ang sobrang umangat sa inaasahan at sumabog sa mukha ng sinumang botante na nais ingatan ang kanyang boto. Halatang at ease ang direktor sa materyal dahil nasa dugo nito ang pagiging politiko. Pero hindi ito hardcore. Sa kabila ng tema, hindi nito kailanman binitawan ang pangkaraniwang manonood. Ang atake, sa totoo lang, ay maaari ring tumawid sa bakod ng isang suspense movie.
<b> </b><br />
<br />
<b>6. Bukas na Lang Sapagkat Gabi Na (Jet Leyco)</b> Mahirap panoorin ang umpisa. Napaka-eksperimental. Parang gusto n’yang salain ang manonood kung hanggang saan lang ang maaaring itagal (isang bagay na hindi ko naramdaman sa “ExPress”). Kapag lumampas ka rito, kapag lumampas ka sa VHS feel ng unang bahagi ng kuwento, isang ginto ang naghihintay.<br />
<br />
<b>5. OTJ (Erik Matti)</b> Wala akong matandaang pelikulang Pinoy nitong mga huling taon na naghikayat sa maraming non-believer upang tumangkilik at manood sa sinehan. Considering na ito ay may bahid pa ng Star Cinema o ang karamihan sa mga artista rito ay mga network talent. May sagot na sa maraming tanong kamukha ng “Kaya bang gumawa ng so-called mainstream ng isang pelikulang maaari ring pag-isipan?” o hindi kaya, “Meron pa bang hindi kayang gawin si Joel Torre?”<br />
<br />
<b>4. Ang Pagbabalat ng Ahas (Timmy Harn)</b> Medyo eksperimental din ang atake sa materyal. Categorically ay comedy ito pero hindi ito ‘yung klase ng kiliti na tatabo sa takilya. Namimili ito ng kilikili. Sa ibabaw ay makikita natin ang reference ng taong ahas sa isang tabloid story n’ung early 90’s. Sa ilalim naman ay isang pagsisiyasat kung paano naaagnas ang isang pamilya bilang isang institusyon.
<b> </b><br />
<br />
<b>3. Dukit (Armando Lao)</b> Maraming naukit dito. Una, litaw na litaw ang kapasidad ni Bing Lao bilng filmmaker. Nakikita n’ya nang buo mula sa malayo ang patsi-patsing component ng materyal tungkol sa isang Christian movie na hindi kailanman nagsusumigaw na relihiyoso ito. Found story rin ito ng isang alagad ng sining kung saan ang subject ay s’ya ring pangunahing aktor. At hindi ako mahihiyang aminin na maraming beses akong pinaiyak ng pelikula.
<b> </b><br />
<br />
<b>2. Norte, Hangganan ng Kasaysayan (Lav Diaz)</b> Dito ko naramdaman nang todo ang sinasabing organic filmmaking ng direktor. Bagama’t tumahak ito ng apat na oras na running time, ramdam pa rin ang presensya ng scriptwriter (Rody Vera). Ito na rin siguro ang pinakamalapit na reimagining ng “Crime and Punishment” ni Dostoyevski. Ang huling oras ay nakalaan sa isang pagkasukol ng main protagonist (Sid Lucero) upang maintindihan ang kanyang bersyon ng hustisya.
<b> </b><br />
<br />
<b>1. Iskalawags (Keith Deligero)</b> May sariling beat at feel ang pelikula na para kang ipinaghehele sa tila makatang pananariwa ng kabataan sa Cebu. Maraming beses akong kinuwelyuhan dito. Parang ako mismo ang kinakausap ng filmmaker. Ang isang montage ng mga batang nanghuhuli ng mga maliliit na alimango sa dalampasigan ay parang on the spot akong ibinalik sa aking batang sarili. At meron pang VHS watching sa friendly neighborhood. Meron ding Jeric Raval. Higit sa lahat, ang nakaka-mindfuck na banggaan ng reyalidad at pelikula sa dulo. Lumabas ang narrator sa kontemporaryong panahon upang ipaalala na may mga bagay na hinding hindi na mababalikan.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-10087781840473428742014-02-21T19:26:00.000-05:002014-02-21T19:26:58.408-05:00Pagkaagnas<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFu5MZ6BhyphenhyphenAgoFazH5JKSVAMwguLWyLpXu4-U-r0h3ZExxSkCPf2f3ZUbmS3taX0sQNfqvoKNUCFf98hyphenhyphenNaho-WaOJKUzQybG7FJxG3ayjwJG3iVanDeD-gftegkqJvlOh6kcW/s1600/Bangkay.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFu5MZ6BhyphenhyphenAgoFazH5JKSVAMwguLWyLpXu4-U-r0h3ZExxSkCPf2f3ZUbmS3taX0sQNfqvoKNUCFf98hyphenhyphenNaho-WaOJKUzQybG7FJxG3ayjwJG3iVanDeD-gftegkqJvlOh6kcW/s400/Bangkay.jpg" /></a></div>
<br />
<b>Ang Bangkay</b><br />
Produksyon: Philippine Stagers Foundation<br />
Direksyon: Vince Tañada<br />
Mandudula: Vince Tañada<br />
Mga Nagsiganap: Vince Tañada, Monique Azerreda, Glory Ann Nacional, Cindy Liper at Jordan Ladra<br />
<br />
Fascinated ako sa mga play na tumatalakay sa decay, sa scope man na pambansa (kamukha ng “Collection” ni Floy Quintos na hindi ko pa nagagawan ng note hanggang ngayon), pampamilya (ilang dula nina Wilfrido Ma. Guerrero at Nick Joaquin) o maging sa level na pang-indibidwal (adaptation ng “Bona”). Maganda rin kasi na paminsan-minsan ay tumatawid tayo sa hindi nakasanayan upang mabuo at lalong umigting ang nakasanayan na. Mainam na pagmunian ang bawat himulmol ng pagkaagnas upang kapulutan ito ng mga sinulid na maaring tumahi sa ating pagkadurog. Ang tanong nga sa pelikulang “Legend” ni Ridley Scott noong 1985, <i>“What is light without darkness?”</i><br />
<br />
Ang Señor Segismundo (Vince Tañada) sa dula, halimbawa, ay isang paternal na anino na bumabalot sa mga tao sa bawat sulok ng kanyang tahanan na kadikit ng kanyang punerarya. Sa buong pagtatanghal ay hindi nakikita ng audience ang dungis ng kanyang morgue, maliban na lang sa isang apron na nababahiran ng dugo na kanyang suot sa isang eksena. Gumagalaw ang mga karakter na parang nakataling puppet sa isang malinis at marangyang sala at silid-tulugan ng nag-iisang dalagang anak na si Isabel (Monique Azerreda). Sa likod ng kapanatagan ay ang nabubulok na pagkatao ng señor at kung paano ito humahawa sa pagkasariwa ng iba: si Isabel mismo, ang mga katulong na sina Miding (Glory Ann Nacional) at Oryang (Cindy Liper), at ang pobreng si Lemuel (Jordan Ladra).<br />
<br />
Masyadong given ang metaphor na ginamit sa pagitan ng pag-embalsamo ng señor sa mga patay upang hindi ito mabulok at ang “pag-embalsamo” sa mga buhay upang ito ay tuluyang mabulok. Maliban dito, antithesis din ito na ang nakalipas ay hindi palaging bukal ng kapayakan, kapayapaan at kasiguraduhan, na kung susumahin ay mas masahol pa nga ang lagim sa loob ng Corintho kumpara sa mga balita sa kontemporaryong panahon. Hindi rin ito kailanman nagpugay sa pamilya bilang isang matibay na pundasyon sa isang komunidad. Ang ilaw ng tahanan ay pundido at ang haligi naman ay s’yang ugat mismo ng kalawang. Maging ang nakakabulag na kadalisayan ng pobreng si Lemuel ay hindi kasing sagrado ng mga kapos-palad na karakter sa mga teleserye o pelikula. S’ya ay lumaki sa hirap pero pinakitang mabilis masilaw sa posibleng pag-ahon. Ang kanyang moralidad ay mabilis lumiko mula sa pagnanais na mabigyan ng marangal na burol ang ina hanggang sa pagbebenta ng kaluluwa para sa pansariling retribusyon. Ang nag-iisang representasyon ng dakilang pag-ibig ni Miding ay hindi rin sapat upang makatawid sa liwanag, bagkos ay naging susi pa ito upang lalong lumapot ang kadiliman. Isa sanang tulay sa pagbabago si Oryang pero masyado itong mabilis mabasag, ‘singbilis ng kanyang pagkahumaling sa lalaki. Si Isabel lang ang natitirang puro at binigyang diin ang kanyang kalinisan bilang tagahukom sa dulo. Kung susuriin, hindi talaga balanse ang tama ng liwanag sa loob ng Corintho. Madilim ito hindi dahil sarado ang mga bintana kundi dahil mismo sa mga aninong gumagalaw sa loob.<br />
<br />
Masasabi kong acting piece ang dula. Pinakamadugo ang mala-Vic Silayan na karakter ng señor. Buo itong naitawid ni Vince Tañada nang wala ni isang bahid ng punchline kamukha ng kanyang mga tauhan sa musical. Maging ang pagiging kikay ni Oryang ay nangangailangan ng shift mula sa pagkabukas nito sa usaping sex at ang pagkagulat nito sa kanyang nakita sa dulo. Kung mababawasan siguro ang pagka-high pitch ng karakter ni Miding at piniling tahakin ang atake na mas kontrolado subalit nasa ilalim ang kulo, mas nanamnamin ko ang kanyang bulkan na sumabog sa dulo. Nabasa ko rin nang pahapyaw ang script sa website mismo ng Palanca Awards at doon ko nalaman na may namumuong madness pala kay Isabel. Hindi ko masyadong napansin sa dula pero hinihingi ng script na magpapamalas ito ng takot, galit at paglampas sa ulirat bago dumilim ang entablado sa huling yugto.<br />
<br />
Pagkatapos ng pagtatanghal, binuksan ang teatro para sa maikling Q&A kasama ang buong cast. Merong isang miyembro ng audience, isang estudyante, ang nagtanong kung ano raw ang back story ng señor. Nais n’yang malaman kung anu-ano ang kanyang pinaghuhugutan upang magkaroon ng ganoong antas ng kademonyohan. Tanong ko rin sana ito. Pinagtagni-tagni ko na lang na ang panahon na hinihingi ng dula ay turn of the century kung saan ang gobyerno ng Pilipinas ay wala pang sapat na tibay ng tuhod at ang kinabukasan ng bansa ay wala pa ni katiting na umaandap-andap na pag-asa. Malamang ay laganap ang pagkalasing sa kawalan ng pupuntahan at ang sikolohikal na estado ng mga Pilipino ay wala sa wisyo. Mas suwabe sana ang hinihinging characterization ng mga tauhan dito kung nasasalat ang ganitong demand ng kasaysayan sa napiling panahon ng dula. Maliban sa mga sinaunang kasuotan at mga salitang halos hindi na natin ginagamit (kamukha ng “tokador” at iba pa), walang malinaw na suhestiyon na nais nitong dalhin ang audience sa socio-political na estado ng bansa noon. Sa kabilang banda, puwede rin itong komentaryo na ang pagkaagnas, personal man o pangmalawakan, ay walang pinipiling panahon o lugar.Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-54772096072896127112014-01-19T04:35:00.000-05:002014-01-19T04:35:30.866-05:00Isang Tumo-Throwback na Blog Para sa Cinemanila 2012 at ang Nag-uumapaw na Kaibahan nito sa Cinemanila 2013<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZcjrPn4kt8WJupoYa8NPdl5kHgnNWgHc3p5YWqEVTjSoOE9ev4raR_5o5T9fkCz9enG-dbQNClWZZTvkd6yEBc1icOGXEvccShEunWZZNClfi_rTc_DWMpaKU0LCtXxEU_8Rl/s1600/iPics-20121218+254.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZcjrPn4kt8WJupoYa8NPdl5kHgnNWgHc3p5YWqEVTjSoOE9ev4raR_5o5T9fkCz9enG-dbQNClWZZTvkd6yEBc1icOGXEvccShEunWZZNClfi_rTc_DWMpaKU0LCtXxEU_8Rl/s500/iPics-20121218+254.jpg" /></a></div>
<br />
Ang pinaka-distinct na kailangang alalahanin sa Cinemanila ay ‘yung hindi dapat masyadong naglalagak ng oras para asaming i-marathon ang line-up. May mga pagkakataon na hindi naiipalabas ang pelikula at may ilang insidente naman na nariyan nga ang kopya pero merong aberya sa subs. Wala namang masyadong “nabago” sa festival noong makalawang taon. Medyo nadagdagan lang ang hassle dahil magkadugtong ang Cinema One Originals at Cinemanila. ‘Yun nga lang, para sa huli, maraming pagkakataon na malabong mapanood ang lahat ng kanilang palabas dahil masyadong overwhelming ang dami ng mga kasali sa line-up ng Cinemanila 2012. Merong kailangang isakripisyo.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaQmioASDqjeQpLE22l3xaT5wjiQfIPaKL3EfGQ-3G8WF2WldUlu87xPYubzpoXxTbSn4ci1spwlN64SXWbPHRdOsF5BXm-04g-HH1tfCU2kA_spHaXVxrG5V7-hOQILfRakBB/s1600/iPics-20121218+223.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaQmioASDqjeQpLE22l3xaT5wjiQfIPaKL3EfGQ-3G8WF2WldUlu87xPYubzpoXxTbSn4ci1spwlN64SXWbPHRdOsF5BXm-04g-HH1tfCU2kA_spHaXVxrG5V7-hOQILfRakBB/s200/iPics-20121218+223.jpg" /></a></div>
Ginanap ang Cinemanila 2012 (mainly) sa Market! Market! (kamukha rin n’ung 2011) noong December 5 – 11. Nagpakilala sila ng tinatawag na “Cinemanila Cinemaclub Gold Membership” sa halagang P1,500 na may katumbas na 12 pelikula. Ang regular price ay P150 kada screening kaya nakadiskwento ng dalawang pelikula kung kukunin ang nasabing pass. Ang game plan ko noon ay 10 entries lang kaya ipinasa ko na sa iba ‘yung natitirang dalawa para hindi naman masayang. May ilang ipinalabas sa U-View ng Fully Booked sa High Street pero wala akong napanood doon (kung naging open man ito at all sa publiko).<br />
<br />
Narito ang sampung napanood ko:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg12lRmEKxRlVvn84oWubqL4fIi4axfA_IS3IiXyCranbJ8vU9xVO5xT1vZXFdxY-wRGxT-2_wYZYUItoigXWkwO5zImsO877jcuNUtu3N9bWWtMW_I5sHFnIT3MvXBmcxv-mRa/s1600/Le+Havre.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg12lRmEKxRlVvn84oWubqL4fIi4axfA_IS3IiXyCranbJ8vU9xVO5xT1vZXFdxY-wRGxT-2_wYZYUItoigXWkwO5zImsO877jcuNUtu3N9bWWtMW_I5sHFnIT3MvXBmcxv-mRa/s1600/Le+Havre.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Le Havre (Aki Kauriskami)</b> Dahil sa pelikula, pinilit ko talagang isingit sa itinerary sa pagpunta sa Normandy noong 2013 na makita ang lugar na ito sa Northern France. Hindi ko alam kung may significance para sa direktor ang location bilang kasali raw ito sa planong trilogy sa buhay-buhay sa mga pantalan na gagawin sa iba’t ibang siyudad sa labas ng kanyang sariling Finland. O kung meron itong statement bilang isa sa mga bayang nasalanta noong World War II. Pero wala namang malinaw na pagkakadugtong sa history ang premise tungkol sa isang batang Africano na ilegal na kinupkop ng isang matandang shoeshiner. Kung tutuusin, hindi nagkakaintindihan ang dalawang pangunahing karakter sa kani-kaniyang lengwahe pero klaro ang palitan ng pangangailangan sa pagitan ng isang batang walang matuluyan at isang matandang tila hindi na nagkaanak sa piling ng asawang maysakit. Kamukha ng ibang ginawa ni Kauriskami (kokonti lang ang napanood ko), basic lang din ang pagkakalahad n’ya ng kuwento rito. Walang pakitang gilas sa estilo o maging sa turn of events at isa ito sa mga charm ng kanyang aesthetic.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI8MLHJCWwlENb8TTrKFSxzusjmLnTAkyLbHcro8V7iqJzGgpbJzSLSbweCir9dfFDVyYaWCAxaL-E-BMRN4ZzWism_aFFraWGAaLzubZU4MPlp9RDyEMJmrqDMQwlJkjGSIVJ/s1600/Barbara.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI8MLHJCWwlENb8TTrKFSxzusjmLnTAkyLbHcro8V7iqJzGgpbJzSLSbweCir9dfFDVyYaWCAxaL-E-BMRN4ZzWism_aFFraWGAaLzubZU4MPlp9RDyEMJmrqDMQwlJkjGSIVJ/s1600/Barbara.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Barbara (Christian Petzold)</b> Kung hindi ako nagkakamali, ito yata ang entry ng Germany sa Oscars para sa Best Foreign Language Film category. Naka-set ang pelikula noong 80’s kung kelan mayroon pang hati sa pagitan ng West and East Germany (na sa dinami-dami ng mga awardwinning na pelikula sa Europa ay merong ganitong tema). Si Barbara ay isang nurse sa isang probinsya na bagama’t universal ang pagkakawang-gawa sa isang ospital ay may pansariling giyera na konektado sa lugar na kanyang kinabibilangan. Character study ito sa umpisa (na isang magandang pagtingin sa kababaihan sa Germany sa dekada na ‘yun) pero ang huling quarter ay nahulog na rin sa bitag na maging plot driven. Gusto ko ang bida rito na si Nina Hoss dahil hinihingi ng kanyang physique ang pinagsamang pagiging strongwilled at ang paglantad ng sensuality kung kinakailangan.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMhhUozwBhkzhntfMSUxbg1RfnU-TiRQxvMzm_Bwu4oykjuKQMkCEwMxBAUPSIJSTvFEKtsC-ViVBKfSbu7YIFro5tlvukxLDhUXTpV2yOhZHztj7xj4whsVBMO4XRS_WLGW74/s1600/Post.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMhhUozwBhkzhntfMSUxbg1RfnU-TiRQxvMzm_Bwu4oykjuKQMkCEwMxBAUPSIJSTvFEKtsC-ViVBKfSbu7YIFro5tlvukxLDhUXTpV2yOhZHztj7xj4whsVBMO4XRS_WLGW74/s1600/Post.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Post Tenebras Lux (Carlos Reygadas)</b> Kung igagawa ng synopsis ang pelikula, parang walang masyadong masasabi tungkol sa isang burgis na pamilya na nakatira sa glass walled na bahay sa isang rural area sa Mexico. Sa isang sweeping na eksena sa umpisa ay ipinakita ang isang batang nakikipaglaro sa mga hayop habang sa likod ay isang pagbabanta ng ulan. Wala itong kasing laya at na-complement naman ito ng filmmaker dahil hinayaan n’yang magbabad ang camera sa eksena. Kahit ako, ayokong matapos ang buong sequence na ‘yun. Halos ganito lang ang daloy ng mga eksena sa pelikula at wala itong masyadong arko. May ilang cut na kinunan sa labas ng Mexico (rugby at spa scene) bilang pagpapatibay ng kaburgisan ng pamilya, kasabay ng maayos na pakikitungo ng patriarch sa mga kapitbahay n’yang litaw ang kapayakan. Sa isa ring hindi makakalimutang eksena, lumabas ang kulay pulang demonyo at siniyasat nito ang bahay ng mayamang pamilya na parang nagbigay tuldok sa nais tumbukin ng pelikula. Sa kabila ng kaayusan ng set-up (social divide), tila merong mali sa nasabing contrast. Ang display ng karangyaan ay s’ya ring display ng decay kahit hindi ito tahasang sinabi as opposed, halimbawa, sa “Oro, Plata, Mata” ni Peque Gallaga o “Il Gattopardo” ni Luchino Visconti. At ito ang gustung gusto ko sa pelikula.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga-0qZmdSXvg8NP970rDkCATOieeth_cvRpg129deAVpEL6xQE0QTJ_IyvJZdp5pOO48uO3LTCAz7ttTdPAogwGsp_udQcBiyxDjsDVRxqekX4mzSSfWjLjsIJWYNvzuZ0eeAc/s1600/Home.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga-0qZmdSXvg8NP970rDkCATOieeth_cvRpg129deAVpEL6xQE0QTJ_IyvJZdp5pOO48uO3LTCAz7ttTdPAogwGsp_udQcBiyxDjsDVRxqekX4mzSSfWjLjsIJWYNvzuZ0eeAc/s1600/Home.jpg" height="200" width="141" /></a></div>
<b>Home (Chookiat Sakveerakul)</b> Mula sa direktor ng isang hit movie sa Cinemanila na “Love of Siam” kasali si Mario Maurer (na nanalo pang Best Actor), ikinuwento naman sa pelikula ang pinagtagni-tagning buhay sa isang probinsya sa Thailand. Maaliwalas ang texture ng pelikula at kasabay ng mga kuwentong relatable, tila nagkukumahog ito ng pansin upang madaling maabot ng audience at nagawa naman ito nang buo. ‘Yun nga lang, hindi ito kasing engaging ng inaasahan. May mga subplot na halos hindi naman gan’un kainteresante at may nabubuong impresyon na ang lahat ay ibubuhol sa dulo (na hindi naman ako nagkamali). Pero maliban d’yan, mas memorable siguro ang pelikula sa akin dahil sa kalagitnaan nito ay ibinulong ng aking katabi na talo si Pacquiao sa laban n’ya kay Marquez.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinxogIPKFw-xJxLcQXqZ9C0CddmBBucObm3NrgLbA2X252_tYE_9Ve8G6n5HVQWlA2U93cq9PasRV-3ExLA3SX4nequ2FIDTzPLm7MhQJyD8OBwH0T7Zd-afOdrkF0S24swYQ0/s1600/Juvenile.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinxogIPKFw-xJxLcQXqZ9C0CddmBBucObm3NrgLbA2X252_tYE_9Ve8G6n5HVQWlA2U93cq9PasRV-3ExLA3SX4nequ2FIDTzPLm7MhQJyD8OBwH0T7Zd-afOdrkF0S24swYQ0/s1600/Juvenile.jpg" height="200" width="139" /></a></div>
<b>Juvenile Offender (Yi-kwan Kang)</b> Inuwi ng pelikulang ito mula sa South Korea ang Best Actor award para kay Seo Young-Joo na gumanap sa title role. Sa performance pa lang ng teenager na artista, sulit na ang pamamanata sa Cinemanila. Character study rin ang pelikula tungkol sa isang juvenile na walang direkyon ang buhay at sinubukang kumambiyo nang malamang buhay pa pala ang ina na akala ay matagal nang patay. Napaka-raw ng kanyang atake rito at hindi kailanman nahulog sa mga nakagawiang histrionic. Ang kanyang stare na halos lumamon sa mga frame ay may karagdagang bigat mula sa isang tao na halos wala nang itinirang sense of wonder sa sarili mula sa kanyang sapilitang pamamaalam sa kainosentahan.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg762ui6GZQJMgalOfU1a_qEYYQiuwy7RSMCmTjMq6vly7_EtltLOcdK1vetZ7rnGtkGTwl2R6mfzAy391D-X3Di8gtYLnxjGP7mm3KIgToJUJwzKT4Hfo9jg777FmA-padZK-V/s1600/Amour.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg762ui6GZQJMgalOfU1a_qEYYQiuwy7RSMCmTjMq6vly7_EtltLOcdK1vetZ7rnGtkGTwl2R6mfzAy391D-X3Di8gtYLnxjGP7mm3KIgToJUJwzKT4Hfo9jg777FmA-padZK-V/s1600/Amour.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Amour (Michael Haneke)</b> Iniisip ko kung ano ang common sa pelikulang ito at sa iilang napanood ko na Michael Haneke. Ang isang eksena, halimbawa, sa “The Piano Techer”, ay obvious ang self inflicted na terror ng isang karakter na suppressed ang inhibitions. Sa “White Ribbon” naman, walang ipinakitang terror sa buong pelikula at naramdaman mo lang ito matapos magbasa ng ilang artikulo tungkol sa significance n’ung mga batang lumaki sa community na subject dito. Sa “Amour” (nakakainlab ang ideya na napanood ko ito sa big screen) ay mas pumasok yata sa unang halimbawa ng terror na banayad na nililok mula sa tahimik na buhay ng matandang mag-asawa na pumapalaot sa kinakalawang na bahagi ng kanilang pagsasama. Bilang patungkol sa pag-ibig ng pamagat, walang eksena rito na bumitaw sa pagmamahalan, mula sa pag-aaruga sa asawang maysakit hanggang sa desisyon sa dulo ng kabiyak. May konting stand din na symbiotic ang magagandang alaala sa kahit anumang relasyon. Sa kaso ng matandang mag-asawa, nasadlak ito sa isang pader kung saan ang alaalang magpapanatili ng asim at init ay dahan-dahang tumatakas. At dito na pumasok ang ikalawang halimbawa ng terror ni Michael Haneke. Na bagama’t ang isang relasyon ay nasubok na ng mahabang panahon at lumampas na sa mga karaniwang balakid bilang couple, dadalawin pa rin ito ng takot na tila wala naman talagang ginto sa dulo ng pagsasama.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0YWm_NyJ5XCAoncMY6j7KgZe2Hcmu6Ea-6dmOri1AaQlU3oq7tY-757IimlDF-dvVCWWo0lM679tKOD9bvDOo-5gFaHCMoXCRxv5SsEpFb6pNSDqgkXjuSXScKTMwk3klH8bE/s1600/Kayan.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0YWm_NyJ5XCAoncMY6j7KgZe2Hcmu6Ea-6dmOri1AaQlU3oq7tY-757IimlDF-dvVCWWo0lM679tKOD9bvDOo-5gFaHCMoXCRxv5SsEpFb6pNSDqgkXjuSXScKTMwk3klH8bE/s1600/Kayan.jpg" height="200" width="162" /></a></div>
<b>Kayan (Maryam Najafi)</b> Paminsan-minsan ay sinusuwerte tayo ng mga pelikulang parang wala lang nangyayari, ‘yung masyadong flatline at walang circus. Isang halimbawa itong pelikula tungkol sa isang Middle-Eastern community sa Vancouver na konektado ng isang restaurant. Pag-aari ito ng isang Lebanese, si Hanin (Oula Hamadeh), at s’ya ang nagsilbing puwersa sa gitna ng tila mga kumukulong pagbabadya ng pagguho. Pero hindi tahasang ipinakita na merong gumuho. Sa exterior ay parang walang nangyayari: ina ng dalawang anak na s’ya ring nagpapalakad ng restaurant, mga trabahador nito, mga belly dancer at mga parokyanong naghahanap ng native flavor. Isa itong statement tungkol sa mga immigrant na sinusubukang tumulay sa alambre, isang balancing act na mahirap pero kinakailangang ipamukhang kayang kaya. Curious tuloy ako kung anong merong “sinasaing” sa mga Pinoy resto na napuntahan ko sa Apeldoorn sa Netherlands, halimbawa, o ‘yung Kainan Cafe sa Belfast, Northern Ireland. May sarili rin kaya silang “exterior” sa pagbuo ng munting Pilipinas sa ibang bansa o wala lang?
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcKiFb_snO6lWrGajKjIejQlg3hthfwQ8PWX8mR1PycD0funJd2bsD_El7Ta8QYlZBX8SMwWGEO6Xyflh_mCzIiQgCfWrUoYvr0Kd554WXEDzk_sGdG_5X91SPpO3Oayll-ly4/s1600/Antapal.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcKiFb_snO6lWrGajKjIejQlg3hthfwQ8PWX8mR1PycD0funJd2bsD_El7Ta8QYlZBX8SMwWGEO6Xyflh_mCzIiQgCfWrUoYvr0Kd554WXEDzk_sGdG_5X91SPpO3Oayll-ly4/s1600/Antapal.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Antapal (Kongkiat Khomsiri)</b> Period movie ito tungkol sa mga gangster sa Thailand noong 50’s. Wala akong masyadong napulot dito maliban sa pagiging sleek n’ung pagkaka-execute at kabi-kabila ang violence. May pagka-Asiong Salonga ni Tikoy Aguiluz ang hulma pero mild lang ang patayan dito. Napansin ok rin na mukhang mainstream ang target audience nito. As it is, solid naman s’ya.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrBooMAAmwxI2nxXsZCoPU14fkdztb9DKovt6CE4QWxhWmDLd1z389FNh8LJzfX7HZXTAHE1p3QXnCYukkmJa9P3yPlrTQIuytCQ6aSehqCRd3Ka8biinwTPEPLYn0k5lFpMRc/s1600/Flashback.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrBooMAAmwxI2nxXsZCoPU14fkdztb9DKovt6CE4QWxhWmDLd1z389FNh8LJzfX7HZXTAHE1p3QXnCYukkmJa9P3yPlrTQIuytCQ6aSehqCRd3Ka8biinwTPEPLYn0k5lFpMRc/s1600/Flashback.jpg" height="200" width="142" /></a></div>
<b>Flashback Memories (Tetsuaki Matsue)</b> Mabilis akong makuha ng mga pelikulang nakaangkla sa utak ng isang tao bilang tagapagdikta ng kapalaran. Kahit na masyadong sell-out ang tema, fascinated ako sa mga walang kamatayang pagtalakay sa amnesia at kung paano ito umeeklipse sa anumang nararamdaman. Ang documentary na ito ay tungkol sa musikero na si Goma, isang sikat na didgeridoo (wind instrument na ginagamit ng mga indigenous tribe sa Australia) performer sa Japan, na nalagasan ng alaala matapos ang isang car accident. Tinalakay rito kung paano n’ya sinubukang liluking muli ang kanyang art kahit na nilapa na ito ng isang trahedya. Sa kabilang dako, ipinakita rin ang ilang nabuksang talento matapos ang pangyayari. Open-ended ang docu pero optimistic naman ito na ang lahat ay mababalik sa dati sa tulong ng mga imahe na magbibigay suhestiyon sa kung ano ang nakaraan ng subject, kabilang na ang pelikula mismo. Hindi masyadong factual ang finished product. Idinaan lang ang dilemma ni Goma sa mga performance na ginawa n’ya dati n’ung sobrang sikat pa ito at ang kanyang pangangapa matapos ang aksidente. Pero kahit na ganito kapayak ang pagkaka-expose ng buhay n’ya sa docu, nakuha ko naman ang pinakaimportanteng mensahe na gusto nitong ipaalala, na ang puso ay isang imbakan din ng sining, pag-asa at kung anu-ano pang masasayang bagay.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnew5efDsE9wMQXP3XsAvhiRCsZPpVlbYMYlH0Is7ODcYb9BAm9BlhAQG5oHAy1K32GxuWNJovNzLCqtmuQSyFJe5AwO_bvuttlzXZnN7_1XXSyiQc2tjX3ddJzbOL1NRViQOy/s1600/Something.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnew5efDsE9wMQXP3XsAvhiRCsZPpVlbYMYlH0Is7ODcYb9BAm9BlhAQG5oHAy1K32GxuWNJovNzLCqtmuQSyFJe5AwO_bvuttlzXZnN7_1XXSyiQc2tjX3ddJzbOL1NRViQOy/s1600/Something.jpg" height="200" width="135" /></a></div>
<b>Something in the Air (Olivier Assayas)</b> Personal film daw ito ng direktor n’ung kapanahunan ng sigalot sa mga kalye sa France n’ung late 60’s. At base sa structure ng pelikula na parang walang hinahabing arko, na parang nagsusulat lang sa journal ang pagkakalahad, mukhang authentic na memoir nga ito. Gusto ko ‘yung ganitong execution na halos tumatawid na sa pagkakaroon ng docu feel. Hindi naman talaga ito tungkol sa mga karakter o maging ‘yung political situation sa isang bansa kung hindi sa mga aksyon na kinahinatnan bunga ng mga paniniwala ayon sa hinihingi ng panahon. Sa totoo lang, wala itong sermon sa mga dapat na responsibilidad ng isang mamamayan kumpara, halimbawa, kung gagawin ito ng ilang Pinoy filmmaker. Ipinakita lang kung ano ang maaaring consequence ng isang circumstance. Sa kaso ng central character, mula sa pagiging aktibista, napasama s’ya sa film industry at patuloy na nakikibaka sa larangan ng sining.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
*** </div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkjW7c-umIafCtWdWkgGEMPdkXqjTFVhFwirAmA8zvwGuv3ArVVyfeiL_lKZaEhI357lCQsI0cpV6n5ktbS-xxEKewQCn0KJ9TyBWsHUI8Q6aJXqoo5msEvfI1X5_FUFKB1YD_/s1600/iPics-20131221+187.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkjW7c-umIafCtWdWkgGEMPdkXqjTFVhFwirAmA8zvwGuv3ArVVyfeiL_lKZaEhI357lCQsI0cpV6n5ktbS-xxEKewQCn0KJ9TyBWsHUI8Q6aJXqoo5msEvfI1X5_FUFKB1YD_/s500/iPics-20131221+187.JPG" /></a></div>
<br />
Ang Cinemanila 2013 naman, na nasa ika-15 taon na ng festival, ayon mismo sa festival director na si Tikoy Aquiluz, ay parang binalutan ng superstition para sa numerong 13. Ginawa ito mula sa December 18 (Miyerkules) hanggang 22 (Linggo) sa SM Aura Premier na halos tatawid lang ng bakod mula Market! Market! Medyo conflicting sa MMFF New Wave dahil sabay-sabay sila ng schedule kahit na mas mahaba ang nasabing festival ng dalawang araw (na nagkasabay pa rin dahil sa extension ng Cinemanila 2013). Palabas ang mga pelikula sa dalawang sinehan, ang Director’s Club (P300, na meron lang 32 seats) at Cinema 1 (P220, na regular cinema).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0eSvcKelDOysGXGjLIS7EBVSLRGics31ZdFyk-1sjZPOSVMRJbqxO2D4hHjqJjtQJdqoPLli5nQrlL8ewUBYR1869onTfMArEvn3nPbtaOj26EINhIag6nCFtpdruqGtw5xmH/s1600/iPics-20131221+199.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0eSvcKelDOysGXGjLIS7EBVSLRGics31ZdFyk-1sjZPOSVMRJbqxO2D4hHjqJjtQJdqoPLli5nQrlL8ewUBYR1869onTfMArEvn3nPbtaOj26EINhIag6nCFtpdruqGtw5xmH/s1600/iPics-20131221+199.JPG" height="149" width="200" /></a></div>
Nakaka-overwhelm ang line-up ng mga pelikula isang linggo bago ang festival. Sa katunayan, ang opening film na “Terror, Live” ay punung puno ng mga guest mula sa industriya base sa mga nakita kong baguhan at beteranong filmmaker na nagsalo-salo muna sa lobby ng Samsung Hall bago bumaba sa Cinema 1. Ang mga piling host pa ng opening program ay sina Jake Macapagal at Angeli Bayani na galing sa dalawang magkaibang pelikulang pambato sa Oscars (ng UK at Singapore). Nagpaunlak din ng ilang kanta si Pepe Smith (habang nasa likuran ang ilang imahe ng kanyang bagong pelikula na “Above the Clouds” na idinirehe ni Pepe Diokno) kahit na hindi gan’un kasuwabe ang suporta mula sa mga sound technician sa event. Maayos naman itong nairaos nang walang halong bahid ng nakaambang discomfort sa mga sumunod na araw.<br />
<br />
Para sa unang araw (December 18), may isa pa sanang screening ng “Terror, Live” na open sa public pero hindi ito natuloy na ikinalungkot ng ilan na sumugod agad sa venue. Kinabukasan (at sa mga sumunod na araw), hindi pa rin masyadong naplantsa ang sitwasyon at nagkaroon ng practice na kailangang tawagan na lang muna ang SM bago pumunta. May ilang abiso sa Facebook pero minsan ay pabago-bago ito. Mula sa isang manonood at fan ng festival, hindi masyadong malinaw kung ano ang nagaganap sa loob. Tamang speculation na lang ang puwedeng ibigay at ang game face sa mga pagbabago. At some point, naaliw naman ako dahil nagkakaroon ng konting adrenaline rush kapag merong biglaang ipapalabas. Halimbawa, noong huling araw (Linggo ‘yan), wala akong masyadong ginawa sa umaga at natulog lang ako. Pero biglang inilabas ang anunsyo na ipapalabas ang Cannes-decorated na “The Missing Picture” sa tanghali. Napaligo ako nang wala sa oras at kinumpromiso ang planong pagsimba (inilagay ko na lang ito sa 3pm at hinabol ang misa sa Greenbelt Chapel at bumalik din sa Aura pagkatapos).<br />
<br />
Sa kabila ng buong circus, heto ang lilimang napanood ko:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE4gv9xgqZZ7XjYK4w7BT55mlBZ37Ij0829BC6xRsB1_F-b7cb3vLLB0FvYBfA9tY7ekuJzYtRhBeceH-12Uy-1m0L5LreqIuTjAld4Ekffaa5qg2K7532DmOoKtJMQrxl8BGP/s1600/Terror.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE4gv9xgqZZ7XjYK4w7BT55mlBZ37Ij0829BC6xRsB1_F-b7cb3vLLB0FvYBfA9tY7ekuJzYtRhBeceH-12Uy-1m0L5LreqIuTjAld4Ekffaa5qg2K7532DmOoKtJMQrxl8BGP/s1600/Terror.jpg" height="200" width="139" /></a></div>
<b>Terror, Live (Kim Byung-woo)</b> Dahil sa imbitasyon sa opening night, napanood ko ang pelikulang ito tungkol sa isang fictional na terorismo sa Korea na nakakulong sa loob ng isang TV studio. Masakit mang isipin, parang nasa kategorya ito ng pinausong term na “maindie”. Dahil sa turn of events sa ibinigay na premise, malinaw naman na nais nitong bumenta sa audience na mahilig sa popcorn film. Pero ang delivery rito ay minimal na hindi kasing grandiyoso ng isang Hollywood popcorn film. Madalas na ang mga sequence ay nasa loob lamang ng isang kuwarto nangyari na para sa akin ay isang malaking challenge para sa filmmaker upang maging edge-of-your-seat. At nagawa naman ito. Satisfying sa akin kung paano ito nilapatan ng resolusyon sa dulo. Bagama’t mainstream ang vision, marami pa rin naman s’yang binali: optimized ang CGI at hindi nakakalunod, ang hindi inaasahang mood ng ending, walang masyadong anggulo ng love team at iba pa.
<b> </b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii-UyMKVlR6XFTVaqTEuTRi69mFH0lRv6LrC7ug23VzNdAmkH3zO2Ok7mSb1cIdL2XXwcz2okCobfc-O7Xjq9bVA4paN_w0HpQ0NH-xoiMPrJMYqPM5bTc-L-KKNunA_CpIXjv/s1600/disappear.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEii-UyMKVlR6XFTVaqTEuTRi69mFH0lRv6LrC7ug23VzNdAmkH3zO2Ok7mSb1cIdL2XXwcz2okCobfc-O7Xjq9bVA4paN_w0HpQ0NH-xoiMPrJMYqPM5bTc-L-KKNunA_CpIXjv/s1600/disappear.jpg" height="200" width="133" /></a></div>
<b>How to Disappear Completely (Raya Martin)</b> Marami akong nagustuhan sa pelikulang ito. Una, experimental pa rin ang finished product pero nagkaroon ako ng peek kung paano gagawin ni Raya Martin ang isang material na merong traditional na naratibo. Tungkol ito sa isang pamilya (si Nonie Buencamino ang ama, si Shamaine Centenera-Buencamino ang asawa at si Ness Roque ang anak na dalagita) sa isang probinsya. Base sa kanilang mga pinag-uusapan sa dining table (na nag-peak para sa akin sa isang meta scene na dini-discourage ng mag-asawang Buencamino, parehong theater artist, ang kanilang anak na sumali sa isang play), isa itong dysfunctional family. Ang asawang babae ay maka-Diyos samantalang ang asawang lalaki naman ay dinodiyos ang sabong. Isang eksena, halimbawa, ang pinakitang nagdadasal ang babae at sa isang eksena naman, ang lalaki ay kumakausap sa kanyang manok. Ang titulo bale ay mula sa perspektibo ng dalagitang anak na nais kumawala sa mga taong nangangalaga dapat sa kanya pero sa kabaliktaran ay isa palang tahasang nag-uumpugang bato. Ang nakita kong peek ay isang subtle na dramang pampamilya na tingin ko ay kayang lumamon sa mga kasalukuyang dramatista ng Pinoy cinema. Pero hindi talaga ganito ang package ng pelikula. May post-script ito sa dulo na tila disjointed sa kanyang unang tatlong quarter na pinatiim ng isa pang disjointed na musical score mula sa Eyedress. Dito ko nabuo ang konklusyon na experimental pa rin ang pelikula pero baka ako lang ‘yun. Mga ilang araw na tumutugtog sa isip ko ang musical score nito. At kasabay nito ay ang mga imahe nina Ness Roque at Abner Delina na hindi mawala-wala.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-lOT_Wi_8FUV9To-BTxrMa24Ab-OJPKJVrXybtJslaZe1Z_uGfxbyoFOfYjAo96k9ba9sV1NlgmxljIQ8cXxaN-p3wHJvyYZOm2BxVhima2yP1XGClmL2Mq5ZqgcBn5OB1LTP/s1600/Harmony.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-lOT_Wi_8FUV9To-BTxrMa24Ab-OJPKJVrXybtJslaZe1Z_uGfxbyoFOfYjAo96k9ba9sV1NlgmxljIQ8cXxaN-p3wHJvyYZOm2BxVhima2yP1XGClmL2Mq5ZqgcBn5OB1LTP/s1600/Harmony.jpg" height="200" width="141" /></a></div>
<b>Harmony Lessons (Emir Baigazin)</b> Nag-umpisa ang harmony lesson ko sa panonood ng pelikula nang hindi maayos ng staff ng Director’s Club ang subtitle. Ang masaya r’un, halos wala itong dialogue sa loob ng 10 minuto. At ang pinakamasaya, meron itong eksena sa umpisa na merong kinakatay na tupa (isa sa pinakamahirap panoorin para sa akin ay ang mga hayop na pinapatay). Nakatatlong beses yata ito ng pagsalang bago tuluyang naayos. Simple lang ang tema ng pelikulang ito mula sa Kazakhstan: bullying. Sa labas, tungkol ito sa revenge. Pero sa kabila ng disturbing na turn of events, steady lang ang camera rito na parang walang nangyayari. Very Zen-like ang composition ng mga frame na nagbibigay ng isang magandang contrast at espasyo upang mas lalong magsumiksik ang juvenile violence. Umangat lalo ang pelikula sa ibang meron ding kaparehas na tema sa epilogo nito. Ang mga huling imahe ay masyadong lyrical upang makalimutan agad.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizyzRQehpTUhxpwvSc1cUNfYsZwNdQ5qsGbHrAmIw2KHUCG0FvpbuPtplqalqu76E7ot5Lb1z3PS0VD3dJR_0dV_SUDZFKuvaly1RLVeMY1nojJl0dZetgtZJBnxmvVLLZ2ogX/s1600/Missing.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizyzRQehpTUhxpwvSc1cUNfYsZwNdQ5qsGbHrAmIw2KHUCG0FvpbuPtplqalqu76E7ot5Lb1z3PS0VD3dJR_0dV_SUDZFKuvaly1RLVeMY1nojJl0dZetgtZJBnxmvVLLZ2ogX/s1600/Missing.jpg" height="200" width="141" /></a></div>
<b>The Missing Picture (Rithy Panh)</b> Cannes-decorated ang pelikulang ito at ang madala ito sa local shore ay isa sa mga tatak ng Cinemanila experience na mahirap tapatan. Pero unique mismo ang vision ng materyal tungkol sa malagim na bahagi ng kasaysayan sa Cambodia sa ilalim ng Khmer Rouge. Dahil sa kawalan ng pruweba ng lagim (walang video o sapat na larawan), ni-recreate na lang ang chapter sa tulong ng mga nililok na clay figures. Pero sino ba naman ang gustong maalala ang isang bagay na mahirap makalimutan? Maging sa Germany, halimbawa, nais nilang maubos ang mga pader na naghahati dati ng East at West Berlin. Ang take ng direktor ay isabuhay ang nakaraan (marahil upang maging malaya sa dahas at opresyon) sa pamamagitan ng mga pigura na hindi gumagalaw. Parang dito pa lang ay meron na itong gustong sabihin. Nakadagdag din ng igting ‘yung pagpapakita na nilililok ang pigura, binubuo ang karakter nito, ang horror sa mukha ang transition nito sa iba’t ibang episode ng kasaganaan at kapayakang nilamon ng panahon. Magandang study sana ito para sa mga Pinoy na sikat sa kawalan ng sense of history. May mga bahagi rin ng kasaysayan na nawawala at wala tayong masyadong braso upang ibalik ito, aralin at subukang hindi na maulit.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3_z8RGg_BHDfYUDm8auiB5-lx084Ad2qOzGVVuBKgeI-nc0oL8qR8G7PzwkItZkB3yYzqG9cWXJJP87O4MTltHm10t10dROAeTgqcu8RFd0nOnMFz_wkni7AgSgVgvoHoVY-c/s1600/Norte.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3_z8RGg_BHDfYUDm8auiB5-lx084Ad2qOzGVVuBKgeI-nc0oL8qR8G7PzwkItZkB3yYzqG9cWXJJP87O4MTltHm10t10dROAeTgqcu8RFd0nOnMFz_wkni7AgSgVgvoHoVY-c/s1600/Norte.jpg" height="200" width="150" /></a></div>
<b>Norte, Hangganan ng Kasaysayan (Lav Diaz)</b> Matagal-tagal na rin akong hindi nakakanood ng Lav Diaz movie. “Melancholia” pa yata ‘yung huli sa sinehan at “Hesus Rebolusyonaryo” naman sa TFC Now. At dito ko na sa pelikulang ito tinapos ang festival kasama ang mga manonood ng halos puno na sinehan. Apat na oras ang running time at bilang paghahanda, nagbaon ako ng popcorn, kape at Coke (na kinakain ko pakonti-konti sa tamang pacing). Habang nanonood, napansin ko na hindi ko naman pala kailangan talagang magbaon dahil madaling maabot ang pelikula. Credited si Rody Vera rito bilang co-writer at ramdam na ramdam ito sa unang tatlong oras. May pagkakataon na tila merong punchline at nakita ko na ito sa ilang pelikula ng manunulat. Eventful ang unang tatlong oras sa paglalatag nito ng deconstruction ng “Crime and Punishment”. Isang krimen na itinulak ng tamang pagtingin sa hustisya. Isang pagkabilanggo dulot ng maling hustisya. Pamilyang tumutulay sa buhay sa kabila ng marangal na pagharap dito. Isang kaluluwang patuloy na sinusubukang arukin ang balanse ng buhay kahit na ang kapalit nito ay ang kanyang sarili. Sa labas nito, specific na ang mga kaganapan ay nakaangkla sa probinsya ng Ilocos na halos nakakabit sa angkan ni Marcos (na madalas hatulan ni Lav Diaz sa ilan n’yang pelikula). May isang eksena sa pelikula mismo na nagdidiskusyon ang mga Law students tungkol sa mga naging presidente ng bansa mula kay Aguinaldo hanggang kay Marcos.<br />
<br />
Pero ‘yung pagiging siksik ng unang tatlong oras ay hindi naman mag-isang binaybay ng manunulat. Maging ang direktor ay iniwang panandali ang mga still frame at naglagay ng mga panning shots (pinakaaktibo rito ‘yung eksena ng pagkuha ng gamit ni Mae Paner bilang oportunistang si Magda sa pamilya nina Joaquin at Eliza). ‘Yung nakita ko ring dramatistang direktor sa isang eksena sa “Death in the Land of Encantos” (‘yung kasama si Roeder na naghahanap ng kanyang ina) ay lutang na lutang dito. Sa isang eksena, halimbawa, nakatalikod ang babaeng iniwan ng kanyang asawa upang maging preso ay kinunan mula sa likod. Mula sa madilim na anggulo, papunta sa harap na tinatamaan ng liwanag, ay ipinakita sa audience ang babae na umiiyak at walang binibitawang salita. May mga eksena rin sa preso na hindi ko mapigilang maging emotional, unang beses ko yatang naranasan sa isang Lav Diaz movie. Pero hindi naman nakakapanibago talaga ang finished product. Ang huling oras, halimbawa, ay payak at distinct ang pagkakatalakay sa depression. Nakita na natin ang ganitong self destruction sa “Melancholia” (lalaking kumakain ng papel) o maging sa “Batang West Side” (pagbalik sa Martial Law sa epilogo) at iba pa. Dito ko naramdaman ang pagiging organic sa sining ng direktor kahit na mas eventful ito kumpara sa iba. Naging mala-epiko at nanunuot ang pagtalakay ng microcosm ng Pilipinas kahit na maraming beses na itong natalakay sa ibang pelikula. Hindi ito kailanman nagkukumahog o nag-uumigting sa arko. Mahusay rin ang cast. Bagama’t si Sid Lucero ang central character dito, ang Kristo sa buong Senakulo, nakita ko ang buong ensemble bilang kolektibo ang boses: Angeli Bayani, Archie Alemania, Soliman Cruz, Hazel Orencio, Mailes Kanapi.
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-20938383.post-27612385561336492672013-12-05T19:20:00.000-05:002013-12-10T00:17:47.546-05:00Biyaheng BoniBilang ika-150 na taon ng kapanganakan
ni Andres Bonifacio ngayong taon (November 30, 1863, ang kanyang birthday), kabi-kabila
ang mga produksyong pang-entablado tungkol sa ating isa pang pambansang bayani.
Base sa apat na napanood ko, ang kapansin-pansing hamon ay ‘yung magkaroon si
Bonifacio ng puwang sa kamalayan ng ilan na ang tanging pambansang bayani lang
ay si Jose Rizal. Isang produksyon ang tila nais itama ang kasaysayan,
samantalang ang isa naman ay itinutulak ang manonood na magtaas ng daliri kay
Emilio Aguinaldo. Ang isa ay inilagay si Bonifacio sa pedestal na parang isang
santo habang ang isa naman ay nagbuhos ng atensyon sa artistikong perspektibo
ng Supremo.
<br />
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
Narito ang ilang tala:</div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvpCvyP0wAlfLNGw_oWnkizYL09s4nHRpm5NEHkCsh-cKKUHuvLkbPpL44am0x-NbOSvzTjnR6hR38dpw_tfAVHyaCvD8p141JsTDw5eOcw1jd-htgz47Fp9hZVfw69jfXgKZp/s1600/Bonifacio.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvpCvyP0wAlfLNGw_oWnkizYL09s4nHRpm5NEHkCsh-cKKUHuvLkbPpL44am0x-NbOSvzTjnR6hR38dpw_tfAVHyaCvD8p141JsTDw5eOcw1jd-htgz47Fp9hZVfw69jfXgKZp/s200/Bonifacio.jpg" width="154" /></a></div>
<b>Bonifacio: Isang Sarsuwela</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Produksyon: Philippine Stagers Foundation</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Direksyon: Vince Tañada</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Libretto: Vince Tañada</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Musika: Pipo Cifra</b></div>
<div class="MsoNormal">
<b>Mga Nagsiganap: Vince Tañada, Cindy Liper, Jordan Ladra,
Patrick Libao, atbp. </b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
Sa apat, ito ang mala-epiko ang
pagtalakay sa buhay ni Andres Bonifacio (Vince Tañada), mula sa ilang tala sa
kanyang pagsilang hanggang kamatayan. Very academic ang take at halatang dumaan
sa proseso ng research dahil na-emphasize nito maging ang maliit na detalye na
hindi raw naman pala dominant na kayumanggi ang kutis ng Supremo. Medyo banayad
din ang pagtingin kay Emilio Aguinaldo (Jordan Ladra) rito dahil ipinalabas s’ya
na pinuno na may puso at kailangan lang gawin ang nararapat sa tungkulin (para
bang si Poncio Pilato sa ilang paglalarawan sa mga huling araw ni Hesus). Lumalabas
na nasa mga galamay lamang ng El Presidente ang mga totoong kontrabida sa
kasaysayan ng bansa. </div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Bago para sa PSF ang hugis ng dula dahil
humulma ito sa isang sarsuwela. Wala naman akong masyadong input kung ano ba
dapat ang mga katangian pero base sa mga napanood ko dati, maliban sa meron
itong kantahan, medyo realistic dapat ang mga tauhan at ang mga tagpo ay pinakamalapit
na sa totoong buhay. Kadalasan din na ang dulo, bagama’t dumaan sa masalimuot na gitna, ay
nagtatapos sa happy ending na punung puno ng pag-asa at enthusiasm. At dito ko
nagustuhan ang icing on the cake ng materyal. Sa pagkahaba-haba ng prusisyon,
lumabas ang punto na si Andres Bonifacio dapat ang may hawak ng bandila habang
iwinagayway ito sa Kawit, Cavite. Makikita mula sa malayo si Emilio Aguinaldo at maybahay
nito sa isang taimtim na pagsuko at pagsang-ayon. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Sa limitasyon na rin ng materyal na hindi
lumampas sa historical accuracy nito, bihirang bihira ang mga nakasanayang ad
lib ng mga pangunahing aktor dito. Ang natatandaan ko lang ay ‘yung eksena na
nanliligaw si Bonifacio kay Gregoria de Jesus (Cindy Liper) at ang hindi ko
inaasahang Juan dela Cruz (Coco Martin) impersonation ni Emilio Jacinto
(Patrick Libao). Bilang isang theater group na ang pinaka-vision ay aliwin ang
mga estudyante at agawin pabalik ang atensyon, naiintindihan ko ito. Hindi naman
ito nakabawas sa impresyon ko na ito sigurong produksyon ng PSF tungkol kay
Bonifacio, kumpara sa mga nagawa na nilang produksyon, ang pinakaganap ang pagkakahinog. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH-gefHkwQJdjZCN-8uM9PmMDn3Q5Dr7smQL3SW_dvJpLVIfyjC-437jc-5q2a8xWvF6T0xdSyH-nprcy8w0KZ9NBDtkP9nYzBB6iYBSjvVPbwLdC915UJ4VSVHuPVJwIvw3iS/s1600/Rock+Supremo.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH-gefHkwQJdjZCN-8uM9PmMDn3Q5Dr7smQL3SW_dvJpLVIfyjC-437jc-5q2a8xWvF6T0xdSyH-nprcy8w0KZ9NBDtkP9nYzBB6iYBSjvVPbwLdC915UJ4VSVHuPVJwIvw3iS/s200/Rock+Supremo.jpg" width="141" /></a></div>
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>Neo-Filipino
[Rock] Supremo</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Produksyon:
Ballet Philippines</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Direksyon:
Paul Alexander Morales</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Libretto:
Nicolas Pichay</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Musika: Radioactive
Sago Project, Peso Movement, Kai Honasan, Rico Blanco, Dong Abay, Ebe Dancel,
Peryodiko, Sandwich, Pedicab, Tarsius at Gloc9</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Mga Nagsiganap: Ballet Philippines</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Aaminin ko, unang una, na wala akong alam sa
lenguwahe ng ballet. Ito ‘yung isang klase ng performing arts na hindi ko
masyadong maintindihan at makagiliwan. Pero dahil sa kakaibang kombinasyon ng
rock OPM mula sa collaborating bands at sa titik ni Nicolas Pichay, nagkaroon
ako ng giya na baka makuha ko naman ito. Ang structure ng produksyon ay
nakalatag sa iba’t ibang chapter ng buhay, pag-ibig at kamatayan ni Bonifacio
na literal na hinati sa sampung kanta (ang isa rito, “Yugto” ni Rico Blanco, ay
na-publish na dati pa). May number na para sa pag-iibigan ng Supremo at ni Ka
Oryang (“Iyong Liwanag” ni Kai Honasan at ang paborito kong “Lakambini” ni Ebe
Dancel) at meron din namang harap-harapan ang pangunguwestiyon kay Emilio
Aguinaldo (“Hoy Emilio!” ng Radioactive Sago Project).</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Sa kabuuhan, gusto ko ang playlist (na mga
ilang araw ko ring ninamnam sa player). Wala rin naman akong masasabi sa mga
nag-ambag ng ballet pieces dito. Ang napansin ko lang ay ‘yung paga-articulate
ng tema na tinatalakay ng bawat kanta. Gumamit ng skit na tila nag-uusap ang
isang estudyante at kanyang guro upang mailagay sa konteksto ang tinatalakay, bago
at pagkatapos pumasada ng sayaw. Minsan ay humihingal pa ang “estudyante” na
kasali rin sa performance bago ito magbitiw ng konklusyon. Para sa akin, mas
namuhunan sana sa kumpiyansa na kayang “ipaliwanag” ng galaw ang bawat punto ng
kanta. Pero baka ako lang ito na wala namang alam sa ballet. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPlZ-R6Ojv0WOrUzhJpTDp1zq4DTH-FIlwhgWN-uxzZcDekqpwOkv7v9uwaJ6CQ0FJ0TJ5Llx1eVBF7syHhuXAPbyijo5eRrpdlDYCH9KHeUrmQADE1SytlQUczxZDBK1JKwxC/s1600/Teatro+Porvenir.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPlZ-R6Ojv0WOrUzhJpTDp1zq4DTH-FIlwhgWN-uxzZcDekqpwOkv7v9uwaJ6CQ0FJ0TJ5Llx1eVBF7syHhuXAPbyijo5eRrpdlDYCH9KHeUrmQADE1SytlQUczxZDBK1JKwxC/s200/Teatro+Porvenir.jpg" width="142" /></a></div>
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>Teatro
Porvenir (Ang Katangi-tanging Kasaysayan nina Andres Bonifacio, Macario Sakay
at Aurelio Tolentino sa Entablado)</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Produksyon:
Dulaang UP</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Direksyon:
Alexander Cortez</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Mandudula:
Tim Dacanay</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Mga Nagsiganap: Romnick Sarmenta/Russell Legaspi,
Fitz Bitana/Jojit Lorenzo, Joel Saracho, Karen Gaerlan/Jean Judith Javier, Paul
Cedrick Juan, atbp.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Para sa akin, ang pinakamabisang nagawa ng
dula ay ang pagbigay-diin nito sa isang mas maliit na aspeto ng buhay ni Andres
Bonifacio, ang kanyang sining bilang morista. Napalago ng suhestiyon na ito ang
kanyang kagitingan para sa bayan na may mga punla mula sa disiplina at
pagkamalikhain ng isang taga-teatro. Kung si Rizal ay naging edukado (at sa
dulo ay nakatagpo ng kanyang epiphany) mula sa kanyang paninirahan sa Europa,
si Bonifacio naman, ayon sa dula, ay umukit ng motibasyon sa pakikidigma at
pagtatanggol sa bayan mula sa entablado. Lumalabas ang pagpupursigi ng
mandudula at direktor tungkol sa teatro bilang pagkaangkop sa kasaysayan at vice
versa. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Hindi ako masyadong fan ng mga nasulat ni Tim
Dacanay dati sa Virgin Labfest. Para sa dulang ito (na ang script ay nanalo sa
Palanca), hindi ko rin agad mabilis na nalunok ang ilang desisyon sa pagbabago
ng beat sa pagitan ng dalawang act. Sa Act 1, halimbawa, mas linear ang pagkakakuwento
mula kay Bonifacio (Romnick Sarmenta at Russell Legaspi) bilang isang
struggling artist. Ipinakita ang kanyang karakter bilang panganay sa anim na
magkakapatid, ang kanyang pakikipagsapalaran sa buhay bilang tagabenta ng
tungkod at ang kanyang pag-ibig kay Gregoria de Jesus (Karen Gaerlan at Jean
Judith Javier). Sa pagitan, ipinakita rin ang kanyang kontribusyon bilang isa
sa mga tagatatag ng Teatro Porvenir (kabilang sina Macario Sakay at Aurelio
Tolentino na ginampanan nina Fitz Bitana at Jojit Lorenzo, at Joel Saracho),
ilang politika sa pagkakaroon ng theater group (na tingin ko ay relevant pa rin
maging sa kasalukuyan kahit hindi lang masyadong napapansin ng Pinoy audience)
at ang kanyang pagpiga sa creative juices. Malinaw rin sa parteng ito ang
parallel sa pagitan ng pagsasaentablado ng isang produksyon sa teatro at ang "pagdidirek" ng pag-aalsa ng
bayan para sa isang himagsikan. Sa Act 2, nagbago ang boses ng dula. Nakatutok
na ito sa POV ni Aurelio Tolentino at mula sa kanya ay ipinakita ang
kinahinatnan ng bawat kasapi ng teatro kabilang ang kanyang piniling landas sa
pagsusulat. Pero kahit na
magkaiba ang tono ng dalawang act (hindi ko alam ang lawak o kapayakan ng kontribusyon
ni Floy Quintos sa “dramaturgy at additional dialogue”), hindi ko maiikaila na
gumana ito para sa akin. Ang Act 2 ay nagsilbing magkakasunod na monologo nina
Andres Bonifacio, Emilio Jacinto (Paul Cedrick Juan) at Macario Sakay hanggang
umabot sila sa kanya kanyang pagbaba ng telon. Nalungkot ako hindi talaga dahil
sa mga taong kayang isakripisyo ang buhay para sa bayan kundi sa metaphor nito
kung paano gumuho ang isang teatro dahil may mga bagay na mas kagila-gilalas sa
labas ng bulwagan. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Sa puntong ito, gusto ko lang ibahagi na dahil
nakuha ako ng unang pagtatanghal, inulit ko ang dula para na rin mapanood ang
alternate cast. Wala nang kuwestiyon sa husay ni Romnick Sarmenta at magandang
ideya na makita s’yang muli sa isang DUP production. Ang kanyang Bonifacio ay
pinagsamang command sa stage presence at, bilang artista sa pelikula at
telebisyon, nabigyang kulay n’ya ang mga drama sa pakikipagsapalaran ng isang
bayani. Ang Bonifacio naman ni Russell Legaspi ay mas organic. Nakita ko sa
kanya ang anonymity na kahit sino ay kayang maging bayani. Sina Jojit Lorenzo
rin at Joel Saracho ay malaki ang kontribusyon upang panatilihing humihinga ang
dula. Nakita ko sa kanila na si Macario Sakay ay free spirited naman pala at
may kiliti sa katawan, at si Aurelio Tolentino ay isang intellectual na
taga-teatro na kasingtining din ng mga masisipag na playwright natin ngayon. Pero
maliban sa kanila, gusto ko sanang pansinin ang new blood sa cast. Ang Gregoria
de Jesus ni Karen Gaerlan ay pinagsamang fragility at tapang samantalang ang
Macario Sakay naman ni Fitz Bitana ay nag-uumapaw sa timing sa komedya at
articulation sa transition ng kanyang pagiging komedyante at pagkamapusok sa
pakikidigma. Ang Emilio Jacinto ni Paul Cedrick Juan ay magkahalong gilas ng
isang baguhan sa teatro at pakikidigma, intellect at timbang sa buong
pakikibaka ng kilusan. Gustung gusto ko ‘yung isang monologue n’ya na
binibigyan ng saysay ang mga napiling istratehiya ni Bonifacio kahit na
kailangang suungin n’ya ito ng may pagdududa.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Sa lahat, maliban sa mga nabanggit ko na, ang
pinakanangangailangan ng komendasyon ay ang pagtawid ng dula bilang isang
historical argument na madaling maabot ng manonood. Hindi ko alam kung ano ang
mga sangkap na inilagay ng mandudula pero hindi ito kailanman naging alienating
kahit na malayo-layo na rin ang pagitan ng panahon ng himagsikan at ngayon. Baka
naman deliberate ito bilang sabi nga sa dula at sa bibig mismo ni Jose Rizal
nanggaling, ang salitang “porvenir” ay nangangahulugan ng “kinabukasan”.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFM3u60YtRqa7vdw-OVcCmmt-1y8C9KZOwvNmvF7BXPJxbqsUISv6Q0jbr2OKMazpXJ7wkzLGYYvAuh8ZUZJPkf_u22e9eiP6CAE3NpyG0gMbijQLCoufgmGQ2fSQBsOXFaPct/s1600/San+Andres+B.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFM3u60YtRqa7vdw-OVcCmmt-1y8C9KZOwvNmvF7BXPJxbqsUISv6Q0jbr2OKMazpXJ7wkzLGYYvAuh8ZUZJPkf_u22e9eiP6CAE3NpyG0gMbijQLCoufgmGQ2fSQBsOXFaPct/s200/San+Andres+B.jpg" width="151" /></a></div>
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;"><b>San
Andres B.</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Produksyon:
Tanghalang Pilipino</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Direksyon:
Floy Quintos</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Libretto:
Virgilio Almario</span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Musika: Chino
Toledo</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<b><span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Mga Nagsiganap: Dondi Ong, Margarita Roco,
Arman Ferrer, atbp. </span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Kamukha ng ballet, hindi ko rin thing ang
opera. Hindi ko masyadong maintidihan ang kakaibang high na nakukuha ng specific
audience sa matataas na timbre ng boses ng mga opera singer. Ang stage design
ay payak at minimalist. Bihirang bihira ang mga gumagalaw na set
piece at kung anu-ano pang gimik. Madalas din na hindi ito kailanman nakikialam
sa pisikal na affiliation ng aktor sa kanyang karakter. Hindi ko alam kung
stereotypical lang ako pero ang impresyon ko sa mga artist sa
ganitong genre ay malulusog. Hindi na lang siguro sa hugis na katawan. ‘Yung “Madama
Butterfly” ni Puccini (na napanood ko isang beses sa Prague), halimbawa, ay
isinulat ng isang Italyano na may mga karakter na Hapon na ginanapan ng mga
Caucasian. Hindi naman talaga ito importante. After all, kapag naging issue
ito, mababawasan na ang tiwala sa kakayahan ng teatro na makagawa ng magic.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Sa produksyong ito ng Tanghalang Pilipino,
parang gusto kong bawiin ang aking impresyon sa opera. Nand’un pa rin naman ang mga
elementong nabanggit pero hindi ako kailanman nabato. Kumpara sa tatlong
naunang produksyon na napanood ko, ito ang pinakasimple ang argumento at naratibo.
Hindi nito pinili ang approach na academic at iisa lang ang nais tumbukin, na
si Andres Bonifacio (Dondi Ong) ay isang santo at ang isang santo ay may masaganang
pagkakahambing sa isang bayani. Kung tutuusin, wala rin ang mga inaasahang
karakter kamukha ni Emilio Aguinaldo. Ang naiwan lang na historical figure ay
sina Gregoria de Jesus (Margarita Roco) at Emilio Jacinto (Arman Ferrer). Ang
yin-yang sa materyal, salamat sa ating National Artist for Literature na si
Virgilio Almario, ay isang grupo ng mga lalaki na nakabihis Espanya at isang
grupo ng mga babae na nakabihis na parang mga santa. Sa bawat pakikibaka ng
ating Supremo, nariyang lalabas ang dalawang grupo at magsasadula ng sariling
himagsikan sa utak ni Bonifacio. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-outline-level: 1;">
<span lang="FIL-PH" style="mso-ansi-language: FIL-PH;">Naiwan ang materyal hindi sa pagpapabulaklak sa
katapangan ng mga bayani kundi sa isang proseso na pinipili ng tadhana at
pinakikintab na parang isang diyamante. Naging ganap ang “pagkasanto” ni
Bonifacio nang s’ya ay inilagay sa pedestal at pinaslang. May mumunting
suhestiyon din kung bakit nakarating ang dula sa ganitong konklusyon. Parang
gusto nitong tumbukin na ang kasalukuyang bansa na lugmok sa opresyon ay
kinakailangang magdasal sa isang santo upang mabuntis ng katapangan. Inaasahan
na matapos lumabas sa Tanghalang Aurelio Tolentino sa CCP ay alam na ng
manonood kung sino ang kanilang luluhuran at tatawagin </span></div>
Manuel Pangaruy, Jr.http://www.blogger.com/profile/15572321832817994790noreply@blogger.com0